Oszczędźmy ten wątek. Uszanujmy pracę Atomka. Niechaj każdy pozostanie przy swoim zdaniu, ale niekoniecznie tutaj. Taki apel.

Załącznik 140261

Dziwna ta moja relacja. Zupełnie tak, jak w życiu- wciąż do niej wracam przeglądając zdjęcia, rozmawiając z towarzyszami, wracam w podsumowaniu motocyklowego roku. I będę zapewne wciąż wracał, bo to był dobry wyjazd.
Parę dni temu w rozmowie, Janusz Horoszkiewicz opowiadał mi o wołyńskiej wsi Grabina, dokąd udali się uciekinierzy z Huty Stepańskiej. Leżąca przy torach Grabina była ich wybawieniem, ze względu na niemiecki posterunek i możliwość ucieczki koleją. Była ostatnią stacją ich drogi krzyżowej, w której oprawcami byli banderowcy i do niedawna ich ukraińscy sąsiedzi.
Kiedy Janusz pokazał zdjęcie, zorientowałem się, że myśmy tam byli, nie wiedząc, że kilkadziesiąt metrów od zarośniętej naszej bagnistej ścieżki stoi jego krzyż-upamiętnienie.
Tak rodzi się mój niedosyt wiedzy i późniejsza potrzeba dotarcia do miejsc na naszym szlaku, który niby spontaniczny, ale czasem okazuje się bliski ciekawej historii.
To bezpośrednia okolica tego przejazdu pod koleją Warszawa-Kijów, widocznego na końcu filmiku



Domostawa i poświęcenie pomnika była zakończeniem naszego wołyńskiego rajdu. Spotkania z ludźmi, reprezentantami odwiedzonych przez nas miejsc były prawdziwym domknięciem koła historii. Dla znajomego historyka, który nie może tam sam pojechać, takim zamknięciem była ziemia pobrana i przekazana z ważnych dla jego rodziny miejsc.
Inny historyk z Dolnego Śląska wzruszony postawą Horoszkiewicza postanowił go obdarować własnoręcznie wykonanym odlewem-tabliczką z symboliką nawiązującą do stawianych przez Janusza wołyńskich krzyży.

Załącznik 140263

Załącznik 140265

Pod Pomnikiem Ofiar Ukraińskiego Ludobójstwa doprowadziłem do wymownego w symbolice spotkania i wzajemnego poznania dwóch Hutniaków pielęgnujących pamięć o swoich rodzinnych wioskach:
Janusz Horoszkiewicz- Huta Stepańska i Józef Bernacki- Huta Pieniacka.
Dwaj realni bohaterowie z moich opowieści w miejscu, które połączyło ich osobiście, a symbolicznie wszystkie moje wyjazdy w tym wątku o Hucie Pieniackiej.

Załącznik 140262

Hutniaków dwóch :D




Jeszcze tylko naprawić ostatni na wyjeździe kapeć i można wracać do domu. Koniec

PS. Nie napisałem, że Marek był na wyjeździe w nowej kurtce :D

Załącznik 140264

III Zlot Motocyklowy Huta Pieniacka
 

Ale nie traktuje tego jako cytatu tylko używam tych słów świadomie, by opisać sytuację jaką widzę.
@Emek, ale jak mam sprawdzić najpierw jeżeli żadne szczegóły nie zostały podane, tylko ogólniki i odpowiedź w stylu „a u nas biją czarnych” i kochają Wojtyłę

Z mojej strony koniec wywodów, będę kiedyś w okolicach to z pewnością napiszę PW o adres tejże szkoły

@Atomku, przepraszam za zaśmiecanie Twojego wątku.

Dzięki ATomku za piękną relajcię :Thumbs_Up: , teraz rodzi się pytanie kiedy powrót do Grabiny ? ;)

Przepraszam.. Nowy jestem. Ale chyba zamiast polemizować lepiej umówić się na zlot. No tak mi się wydaje.

Panie kierowniku bagnicha czekają... :)

"A bór był stary i gęsty, a błota nieprzebyte, a chrapy i oparzeliska takie, że musi sam Zły tam domował, a gąszcze, że i niektóremu ptakowi łacno przemknąć się nie było".

Masz rację, nowy jesteś 😉 Co do powielaczy miejskich legend nie na temat , dawać do wątku starych afryk tam się trochę pokopiemy 😁

Wysłane z mojego M2101K6G przy użyciu Tapatalka

Pisze ten, co był przed nami:

"Toście dobrze na skróty jechali. Widzę, że z drogi Warszawki nasypem po dawnej kolejce Blocha prosto na Zalawiszcze pojechali. Ot kawaleryjska w Was fantazja, jak opowiem to w Romejkach to nie uwierzą. Ja tam jeździłem z Ukraińcami z Romejek, ale traktorem!"

Nie umiem lepiej zach~cić

Zima… W oczekiwaniu na lutowy wyjazd do Huty czas na uzupełnienie lektury.

Dwa dni temu byłem na spotkaniu Kresowym w rocznicę śmierci księdza Tadeusza Isakowicza Zaleskiego. Wciąż dociera do mnie , jak wiele środowisk zawdzięcza mu wsparcie słowem, posługą, a przede wszystkim swoją szlachetną, niezachwianą postawą w upamiętnieniu prawdy historycznej i podtrzymaniu pamięci o Ofiarach ukraińskiego ludobójstwa.

Załącznik 140392

Miałem sposobność porozmawiać z Panią Ewą Siemaszko, która wraz ze swoim ojcem Władysławem wykonują mrówczą, archiwalną pracę w odnajdywaniu pomordowanych. Od lat swoje prace przedstawiają we wszelkiego rodzaju kalendariach zgładzonych społeczności, publikacjach w książkach i materiałach wykorzystywanych przez IPN, wykładach i konferencjach... stając się niekwestionowanym autorytetem całego aspektu Wołyńskiego Ludobójstwa. Trudno o jakąkolwiek książkę, która w przypisach nie podawałaby dat, ilości ofiar, sposobu śmierci i jej okoliczności itp. bez powołania się na prace Siemaszków.
Może dziwić ich niestygnący upór w publikowaniu prawdy o Ofiarach i ich mordercach, zwłaszcza dziś, kiedy dla wielu to niezrozumiałe, niepotrzebne, kiedy nawet pada zarzut nienawiści i wrogich działań.
Czas niewygodnej prawdy dopiero nadchodzi.

Żeby rozumieć- skąd taka determinacja- proponuję przeczytać wołyńską historię rodziny Siemaszków:

https://przystanekhistoria.pl/pa2/te...Siemaszko.html

Może jednak:
https://historia.rp.pl/historia/art4...we-wsi-puzniki