Africa Twin Forum - POLAND - „Łicz beter, mister?”

Africa Twin Forum - POLAND (http://africatwin.com.pl/index.php)

- Trochę dalej (http://africatwin.com.pl/forumdisplay.php?f=76)

- - „Łicz beter, mister?” – XRV, XTZ i 406 po Turcji. [2010] (http://africatwin.com.pl/showthread.php?t=6877)

Kiedy w końcu podniosłem głowę znad żółwia – zobaczyłem, że jestem blisko pięknej latarni morskiej, która jakiś czas wcześniej wydawała mi się daleko. Skoro nocleg na plaży nie wypalił, pod taboretem też nie, ani koło żółwia – pojechałem zaoranym polem prosto pod latarnię.
Ech… Tam to było dopiero urokliwie. Pogadałem rękoma z pasterzem – pomigał, że spokojnie można namiot stawiać. Zacząłem więc szukać konkretnego miejsca, skąd będzie dobrze widać wąskie gardło cieśniny, latarnię, skały… I tak przestawiałem motocykl kilkanaście razy, stawałem i oceniałem widok.

Pasterz uznał mnie za niegroźnego świra, wsiadł na zdezelowany motorower i odpychając się nogami oddalił się. Zostałem z dwoma krowami, świeżo urodzonym cielakiem z mlekiem na pysku, psem pasterskim, myślami, widokiem i szumem morza.
To była, po Kapadocji, jedna z najbardziej urokliwych nocy. Spałem w samej półprzezroczystej sypialni, widziałem więc ogromny księżyc, gwiazdy, przepływające cieśniną duże statki, kołyszące się na czubkach masztów oświetlenia małych rybackich łódek. Po zamknięciu oczu pozostał niski, miarowy gulgot ogromnych okrętowych diesli, pyrkanie silniczków w łódkach, zwariowane cykady, szum morza i szelest traw poruszanych przez podmuchy wiatru.

Bardzo fajnie pokazujesz, że Turcja to nie tylko zestaw standardowy wycieczki "last minute" a kraj, który ma do zaoferowania znacznie więcej niż wygrzewanie dupy na plaży
Brawo :Thumbs_Up:

No wreszcie po przerwie jest ciąg dalszy. Czekam na więcej :Thumbs_Up:

Pierwszy post był w czerwcu a po 4 miesiącach dalej czytamy. Bardzo dobry RR. Czekam na więcej.

Pieknie się czyta, tym bardziej, że dzisiaj czucie w palcach utraciłem z nadmiaru ciepła na kierownicy :D. Pozdrawiam

dopiero wpadlem na ten watek. przyjemna odmiana po marokach i pamirach ;)
dawaj dalej!

ps znowu sie spoznie do pracy... :/

Beddie, widzę, że nasze drogi się mocno pokrywały :-) Żeby zachęcić Cię do dalszego pisania, wrzuciłem parę moich zdjęć tu:http://picasaweb.google.com/superfot...eat=directlink . Pominąłem w zasadzie Kapadocję, bo opisałeś to tak, że nic dodać, nic ująć, natomiast myśmy wracali potem wydłużoną trasą południowym wybrzeżem i jest tam trochę do pozwiedzania. A i podróż może być fajna dla kogoś z dziećmi (jak ja), bo plaże i woda zajefajne.
Generalnie Turcja jest zajebista i mam zamiar tam znów jechać, co prawda Patrolem, ale zawsze można się zgrupować jakoś.

Widoki jak i opis trasy i przeżyć, jak dla mnie rewelacyjne! Z marszu cały wątek przeczytałem. Czy będzie ciąg dalszy?

to i ja upomnę sie o dokończenie relacji, czy aby na pewno wszystko dobrze sie skończyło?- bo,, ,, może,- ty nie wróciłeś do kraju:):)

Ja również z niecierpliwością czekam na dalsze opisy losów głównego bohatera jak i wyjaśnienie wątków pobocznych ;) Beddie, Beddie!!!

Na dniach siadam i dopisuję resztę. Jak to miło, że się ktoś upomina!

To teraz musisz wiedzieć, że testujesz moją wytrzymałość i cierpliwość :D Jak będę jechał kiedyś w tamte rejony to konieczna będzie wizyta u Ciebie :bow: :beer2::friday:

To jedź czym prędzej, bo, jak wszystko, Turcja zmienia się. Oczywiście, niestety, na gorsze. Rzecz jasna punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, ale dla mnie np. prostowanie pięknych i krętych dróg nadmorskich, jest niemal barbarzyństwem. A dzieje się to w taki sposób, że wykorzystywane są fragmenty starych dróg i w ten sposób bezpowrotnie rozwala się piękne widokowe trasy, na rzecz autostrad. Dla tubylca to samo będzie darem niebios, bo wreszcie do roboty pojedzie 30 minut prostą drogą, a nie 90 wąską i krętą dróżką... Na szczęście to wielki kraj i jeszcze dużo prostowania przed nimi, a im dalej na wschód, tym wolniej im to idzie :D

Ech, rację ma Pyntront. Tyle, ile tam widziałem zaawansowanych robót drogowych - to chyba nigdzie indziej nie widziałem.

Cytat:

Napisał Beddie (Post 155152)

Tyle, ile tam widziałem zaawansowanych robót drogowych - to chyba nigdzie indziej nie widziałem.

Cena cywilizacji...świat się kurczy, wszystko staje się coraz bardziej dostępne ale zarazem traci swój urok i niepowtarzalność..

Beddie - do klawiatury !!

Cytat:

Napisał RAFWRO (Post 155443)

Beddie - do klawiatury !!

Otototototo :oldman:

Pozwalam sobie zamieścić kolejną, choć małą, część relacji.
W cudnych okolicznościach przyrody porozmyślałem sobie, jak mi miło, dobrze i jak sobie zazdroszczę, pospałem nawet i następnego dnia wyruszyłem w dalszą drogę powrotną, wyrwany z sielanki przez smsy od Kuchiego, że kolejne próby sensownego załatwienia transportu „super”tenery do Polski spełzły na niczym. Nie pamiętam, czy pisałem ,a nie mam tyle mocy, żeby przeczytać, że dostałem też wiadomość, że rzeczony Kuchi nie przyjedzie jednak do Istambułu w ciągu kolejnych kilku dni, ponieważ przeciwności spiętrzyły się wręcz nienaprawialnie. Doszedłem więc do wniosku, że chyba czas wracać do Polski i wziąć sprawę w swoje włochate łapska. No i tradycyjnie – w związku z brakiem sprzeciwu – rozpocząłem powrót do Polski. Postanowiłem opuścić jak najszybciej strefę podłych cen paliwa i wpaść do Grecji.
Wyjazd z Turcji jest mniej skomplikowany, niż wjazd, ale i tak trochę się nastałem, naprze suwałem itp. Po skompletowaniu groźnych celniczych spojrzeń, zmarszczeń, uniesień brwi i innych wpisów i pieczątek wjechałem do Grecji. Okoliczności niby takie same, a jednak kompletnie inaczej.
Pierwsza napotkana rzecz po minięciu tureckiego szlabanu to oparty o barierkę kałasznikow czy coś takiego samotnie strzegący granicy greckiej. Zatrzymałem się nawet koło niego – i nic. Nikt nie krzyczy, nie marszczy się, nie podnosi brwi… Odjechałem zatem paręnaście metrów i zobaczyłem leżącego w cieniu greckiego pogranicznika, który przyglądał mi się z uśmiechem. Czyżby Europa tu była?
Wjazd do Grecji miły, z uśmiechami, bez angielskiego, no, może ze dwa zdania pokraczne ktoś tam wydukał do mnie i tyle. W tym kraju od razu rzuca się w oczy ogromna ilość jednośladów, w większości motorowerów. Pogoda była znakomita na leniwy odpoczynek, pojechałem więc do najbliższej miejscowości na plażę. Zaparkowałem moto tuż przy plaży, rąbnąłem bladym ciałkiem o piach i oddałem się dwóm czynnościom – jedną była obserwacja barmanki w nadmorskiej knajpce tuż obok a drugą było wspominanie przed chwilą widzianych Afryk do sprzedania, jedna pięęęękna RD03, druga RD07a wylizana tak, jak tylko widziałem u Franka. Wygrała barmanka. Do czasu. Po chwili moją uwagę zaprzątnęła hałaśliwa grupa wysiadająca z kilku samochodów. Samochody specyficznie przygotowane pod gust wyrafinowanego użytkownika – inne wydechy, szyby lustrzane i/lub czarne, fantazyjne falbany rdzy, inne alufelgi na przodzie, inne na tyle itp. Coś pięknego. Modele również charakterystyczne, przez resztki szacunku do niemieckiej motoryzacji nie wspomnę. Grupka się zbliżyła. Panie warte swych panów, a pociechy - wykapani rodzice. Złoto na półgołych ciałach. Złoto w uszach, na szyjach, karkach, palcach i nadgarstkach. U mężczyzn fantazyjnie wypuszczone ze slipek brzuchy z przodu i połowa włochatych pośladków z tyłu. U pań brzuchy zasłonięte były przez piersi, piersi przez spadochronowe biustonosze (absolutnie nie od stroju kąpielowego). Wrażenia dopełniały kwieciste chusty zawiązane wokół bioder. Szkoda, że tylko u pań. Bułgarzy.
Przez nich nie skończyłem posiłku. Po pierwsze, wiadomo dlaczego, po drugie, największy Bułgar, przechodząc tuż obok, nasypał mi chińskimi japonkami piasku do puszki, z której mozolnie wydłubywałem jakieś jedzenie.
No i, pomyślałem sobie, misterny plan odpoczynku szlag trafił. Ale los był dla mnie łaskawy. Woda okazała się za zimna i po serii końskich parsknięć „mój” Bułgar nakazał odwrót. Odjechali.
Stwierdziłem, że prześpię się na plaży i rano ruszę dalej. Poleżałem pół godziny i monotonia zaczęła mnie nękać. Nie na długo. Nadjechała kolejna grupa. Tym razem grecka młodzież. Chłopcy na motorowerach z przerobionymi wydechami, dziewczęta chyba pieszo, ponieważ większość motorowerów dźwigała po dwóch chłopców. No i znowu zaskoczenie – mówi się o greckiej urodzie, typie budowy, muskulaturze itp. Wiem, że to było dawno, pogarda dla tych kanonów mną jednak wstrząsnęła. Męska część miała falujące, wydatne piersi, żeńska przeciwnie. Żeńska natomiast wygrywała gęstością wąsa. Porozumiewali się piszcząc lub rycząc do siebie. Poziom hałasu mnie zmiażdżył. Odwykłem. Nocowanie na plaży mnie przerosło. Uciekłem stamtąd i odjechałem w kierunku Bułgarii, której namiastkę kolorytu dane mi już było poznać.

Do Bułgarii dotarłem dość szybko. Zmierzch powoli się zbliżał, trzeba więc szybko było szukać miejsca na biwak, ale pech mnie prześladował. Każdy zjazd w boczną, nawet nieutwardzoną dróżkę skutkował zdziwieniem, a okoliczności wykluczały popas. Z reguły był to passat lub audi 80. W środku pan z paniką w oczach i pani z panem w ustach. Na obrzeżach dróżek gadżety, którymi się w jednym z kawałów o bacy gęsi dławią.
Jechałem więc dalej. Dziwne konstrukcje dookoła wskazywały na tereny byłej bazy wojskowej, Uznałem to za szansę znalezienia ciekawego miejsca do spania i rozglądałem się, jak tylko mogłem, żeby wypatrzyć jakiś zjazd. Udało się. Na szczycie wzgórza zobaczyłem budynek dziwnego kształtu i jakieś dwie równoległe wąskie dróżki wspinające się w tamtą stronę. Tego mi było trzeba.
Dwie dróżki okazały się koleinami o jakimś absurdalnym rozstawie. Wyjechałem do góry i oczom moim ukazał się nie las krzyży, ale budynek z przeszkloną wieżą, jakieś gigantyczne najazdy i wykopane prostokątne doły. Ślady rozchodziły się w różne strony. Obok budynku z wieżą uwiązane było chude, skołtunione nieszczęście, ujadające, jak pies.
Zgasiłem motocykl, podszedłem powoli do płotu i zobaczyłem stado półnagich nieszczęść gdakających jak kury. Łaziłem wokół ogrodzenia szukając bramki. Z budynku wyszedł jakiś staruszek. Wyglądał na zdziwionego, wręcz wystraszonego moją obecnością. Zakaleczyłem do niego po rosyjsku z uśmiechem, na jaki mnie było stać. Dziadek podniósł rękę, jakby kazał mi czekać i wszedł do budynku. Po chwili wyszedł ktoś inny. I tu zrobiło się mniej miło. Koleś wyglądał, tak, że ja się poczułem nieszczęściem kaleczącym po rusku jak Polak.
Facet miał zniszczony poradziecki mundur polowy, spod rozpiętej kurtki wystawał siatkowy podkoszulek w płynnie przenikających się kolorach. Bliżej pach był to beż cappuccino, na wystającym brzuchu szarość dwudziestej kopii ksero uczelnianych wykładów. Pod brodą, a nad brzuchem dominowała blada żółć scukrzonego miodu. Mam nadzieję, że kolory oddałem wyraziście.

To ten budynek i teren wokół.

Wszyscy wiemy, że twardym trzeba być, a nie miętkim, więc izwiniłem do pana, i zapytałem grzecznie, czy magu sjuda pałatku pastawit i astat na noc s moim motociklam.
Pan rozpromienił niedźwiedzie pyszczysko, uśmiechnął się ukazując kunszt lokalnego złotnika i skazał, że mogę spać sjuda, i sjuda, i tam. Gestem szerokim wskazał cały teren.
Podziękowałem grzecznie i zabrałem się do rozbijania namiotu w miejscu, które wydało mi się najbardziej płaskie , ubite i bez ostrych kolczastych roślinek, które prześladowały mnie od kilku dni.
W czasie, jak rozbijałem obozowisko pan „bułgarski tirowiec” wytoczył zza budynku przegniłą astrę z wydechem z rynny, zapakował do środka jakieś dziwne drewniane konstrukcje, pojemniki, a na końcu staruszka. Spytał, o której się zwijam, bo on rano przyjedzie i chciałby mnie jeszcze spotkać. Uczciwie powiedziałem, co i jak i umówiliśmy się, że się spotkamy następnego dnia.
Pan pojechał, a ja zabrałem się do eksplorowania terenu i karmienia śmierdzącego nieszczęścia na łańcuchu. Kur nie mogłem nakarmić, bo je staruszek zagnał do wnętrza budynku. Zapach frykasów kupionych w bułgarskim Liedlu przyciągnął kolejne psie nieszczęścia z okolicy. Ostatecznie zeżarły mi całą mięsną część zakupów.
Niedługo potem okazało się, jak przenikliwym i cwanym jestem podróżnikiem. Otóż miejsce, które pieczołowicie wybrałem na postawienie namiotu to była droga. Życie udowodniło mi to jednoznacznie, człek nieobznajomiony z podróżniczym znojem nazwałby to sposobem brutalnym. Otóż siedziałem sobie na obrzeżu namiotu z nogami wystawionymi na zewnątrz. Tuż przed tym zestawem na palniku gotował się czajniczek z kawą, na którą, mimo wieczornej pory, przyszła mi ochota. Nagle, (wierzcie mi, to dobre słowo), naprawdę TUŻ przed moimi stopami i palnikiem przejechał para w statecznym wieku dostawczym mercedesem, którego lata świetności minęły sporo przed upadkiem muru berlińskiego. Jeszcze nie zapomniałem smaku piachu z puszki z greckiej plaży, a tu kolejny Bułgar prószy mi do kawy… Ech, życie.
Bułgar i jego Bułgarka przyjechali po kilkunastu minutach, Szybko się uczę, więc zawczasu schowałem nogi i palnik. Niespodziewanie samochód zatrzymał się z przyjemnym dla uszu piskiem. Facet pochylił się i zniknął za krawędzią drzwi z otwartą szybą. Jakoś dziwnie przypomniał mi się karabin z greckiej granicy. A tymczasem gość wyciągnął pięciolitrowy baniak z wodą, powiedział, że nadaje się do picia i że takie biwakowanie bez wody jest niefajne. Baniak kazał zostawić przy krzaku za namiotem.

Dawaj, dawaj, nie przestawaj :) Czyta się szampańsko, czuje niedosyt :D

zajebiście kwiecisz i to jest to co tygryski lubią najbardziej :) , najbardziej też zazdraszczę ci wielkoświatowych wspomnień , które odświeżać fotografiami możesz :)
ło żesz :D

Nu priekrasna! Maładiec:D, no nam nada pagawarit o kakije-to sjuda-tuda i zdjes'-tam ;). Jak dla mnie nie wracaj z ty Turcji jeszcze i piszy, piszy!!!

Fajnie Beddie piszesz, szkoda, że to już odwrót. :(

Czyta się to wszystko jednym tchem :-) No to teraz to już chyba nie będziemy tak długo czekać na ciąg dalszy ;-)

Beddie, ty to masz pióro.
Załącznik 18536
Powieść krajoznawczo-przygodowa normalnie.

Pisz dalej, bo czyta się super.:Thumbs_Up:

Naprawdę fajnie się czyta. Szkoda tylko że już zmierzasz ku końcowi. Myślę że będziemy niedługo czekać na opis kolejnego wyjazdu. Czekamy na więcej...

beddddie ciąg dalszy???

Cytat:

Napisał jacoo (Post 213656)

beddddie ciąg dalszy???

Dobre pytanie... ;)

Bardzo dobre :hehehe:

Zapomniałem skończyć... Ruda, wizytując wczoraj/dziś Kraków, powiedziała, że ktoś wznawia temat. Dopiszę więc, co i jak, bo przecież trzeba kolejny raz potwierdzić, łicz beter.

Ja słyszałem że rd04 jednak nie równa się rd07 :D

że niby niższa? :)

Jeśli niższość motocykla to jakaś jego wyższość to pewnie tak ;)

Jak już napisałem parę dni temu, biwakowanie bez wody jest gorsze, niż biwakowanie z wodą. Pięciolitrowy baniak wystarczył mi na kolację, śniadanie i poranne mycie. Podczas zwijania obozowiska celem wzbudzenia kulinarnej tęsknoty przejrzałem paczuszkę z próżniowo zapakowanym serem - smakołykiem kupionym w ostatnim tureckim sklepie za ostatnie wręcz pieniądze. Spore było moje zdziwienie, gdy się okazało, że ser jest absolutnie miękki. Płynny wręcz. Zacząłem łączyć fakty. Na półce z nabiałem leżał w pewnej odległości od innych serów, choć wyglądał prawie tak samo. Był tańszy – i to przesądziło o moim wyborze. Zacząłem studiować napisy i znalazłem jeden, najmniejszym druczkiem, w jakimś kojarzonym przeze mnie języku. Cóż się okazało… To było masło. Cholerne masło roztopione w upale.
Tymczasem przybył Bułgar. Zobaczył, że zwijam obóz więc przyszedł pogadać. Zapytałem grzecznie, czy się nie obrazi, jak dam mu masło z Turcji, bo nie mam miejsca i jest trochę za gorąco. Podaję facetowi mięciutką kulkę z żółtą mazią, a on w płacz. No to pięknie – pomyślałem – nieźle gościa uraziłem. A on wytarł oczy i nos w rękaw wielokrotnego użytku i mówi, że dziękuje bardzo i niewiele mi może dać w zamian, ale znajdzie jajka i miód. I biegnie do swojej strażnicy. No to ja za nim, i tłumaczę, że skoro masło nie dało rady, to jajka i ser też nie dadzą. Dał się przekonać. Popatrzył do końca, jak się zwijam, uściskaliśmy się na pożegnanie, szczerze zaprosił znowu i pojechałem.

Wizja Kuchiego borykającego się z rzeczywistością i tracącego nadzieję na pozytywne zakończenie sprawy jego, tfu, motocykla powodowała, że kilometry nawijały się szybko.
Przez Bułgarię przeskoczyłem bez zdarzeń wartych odnotowania w mojej pamięci i zaprzątania Waszej uwagi. Jechałem bocznymi drogami. Podobne wioski, podobne tiry, podobni mężczyźni w brudnych „żonobijkach” leniwie palący przed domami, zgnite władimirce i białoruśki…
Postanowiłem wjechać do Serbii jakimś mniejszym przejściem i tam sprawdzić, jak w każdym kraju, czy historie o krwiożerczej policji są prawdziwe.
Granica wydawała się zamknięta, ponieważ samochody stały w kolejce i nic się nie działo. Mnie wyłowili i kazali zjechać na bok pod budki. Powypytywali, co i jak, gdzie byłem, z kim jestem i ostatecznie polecili przejechać bokiem. Tak po prostu.
No i zaczęło kropić. Potem zaczęło padać. Dwa razy molestowałem serbskich policjantów i za każdym razem byli mili i bardzo skorzy do pomocy. Serbia przejeżdżana bocznymi drogami jest naprawdę urokliwa, ale zaczynałem się spieszyć. Zdjęć więc nie robiłem, oprócz jednego sikania.

W związku z pogodą i informacjami od Marcina o coraz większych kłopotach uznałem, że kończę etap turystyczno – krajoznawczy i po prostu wracam. Zatrzymywałem się, żeby rozprostować kości i zatankować i jechałem dalej. Padało coraz bardziej. Ślady powodzi były wszędzie.
Jazda przez taki kawał Europy pogrążonej bądź w powodzi, bądź w jej skutkach jest niezwykle przygnębiająca. Dodatkowo lało już do końca.
Uwierzcie – nigdy nie przeżyłem czegoś takiego. Mocne opady w Serbii były niczym w porównaniu z tym, co spotkało mnie na Węgrzech. Koszmar. Jechałem w ciemności, kompletnie przemoczony, drogi były zalane, prawie wszędzie stała woda. Nie było się gdzie zatrzymać. Wszystko pozamykane, pozalewane, tylko niektóre stacje benzynowe były czynne. Tankowałem, prostowałem nogi i jechałem. Pobocza w wodzie, więc nie da się zjechać, bo nie wiadomo, czy nie czyha rów, dziura, czy inne pułapki. Próba wejścia na nogach w wodę kończyła się zapadaniem w szlam, błoto, rozmoczoną trawę itp. Worki z piaskiem, poroznoszone przez wodę przedziwne rzeczy i pędząca tiry rozbryzgujące zimną, brudną wodę naokoło. Bałem się zwalniać, żeby mnie ciężarówka z tyłu nie najechała, bo widoczność była znikoma. Wiało tak mocno, że woda leciała w bok. Pioruny waliły naokoło, a ja, kurwa, półżywy ze strachu pędziłem z prędkością tirów, bo się inaczej nie dało.
Woda wciskała się pod uszczelkę kasku, wywietrznikami i wszystkimi możliwymi szparami. Puściło wszystko. Byłem kompletnie przemoczony i zziębnięty. Motocyklisty nikt się nie spodziewał, więc nikt nie zwracał uwagi. W amoku uznałem, że będę po prostu jechał. Miałem plan odpocząć w Tokaju, w znanych mi miejscach.
Nie wiem, jak dotarłem do Tokaju. Nie pamiętam. Była 4 nad ranem… Dojechałem i nie uwierzyłem w to, co zobaczyłem. Kempingu nad rzeką nie było. Zatopiony. Wszystko pozamykane. Martwe, zalane miasto. Nikogo. Za Tokajem mamy z ekipą przyjaciół zajazd, do którego często zaglądamy. Pojechałem tam. Zamknięty na głucho. Resztką sił wszedłem na taras i położyłem się na drewnianej ławce. Okazało się, że deszcz zacina na całą powierzchnię tarasu, więc nie było sensu tam leżeć. Bałem się, że jak zasnę, to się nie obudzę…
Wejście na motocykl i pojechanie dalej było okupione niewiarygodnym wysiłkiem psychicznym. Nie wiem, jak to zrobiłem. Motocykl był jedyną bliską mi rzeczą i szansą na ratunek. Siadłem, odpaliłem i pojechałem w stronę Słowacji.
Po kilkunastu kilometrach woda z takim impetem lała się drogą, że zacząłem się naprawdę bać. Skręciłem do najbliższego miasteczka.
Oczywiście pusto. Pozamykane i pozalewane wszystko. W końcu zobaczyłem policyjny samochód z facetami w środku. Zapytałem o hotel. Wskazali, gdzie jest.
Oczywiście hotel zamknięty. Pukam, walę, krzyczeć nie mam siły… Nic.
Wróciłem do policjantów i powiedziałem, że po prostu MAJĄ MNIE URATOWAĆ!
Zobaczyli, w jakim jestem stanie i podjechali ze mną pod hotel. Tam włączyli koguty i syrenę i sami zaczęli się dobijać do drzwi. Po kilku minutach wyszedł zaspany portier (była 4.30) i wpuścił mnie do środka. Powypytywał, co i jak. Powiedziałem, że musze się parę godzin przespać. Koleś poszperał w przedpotopowej książce i podał jakąś cenę w forintach. Poprosiłem o przeliczenie na euro. Pan wyrwał karteczkę, napisał coś i pokazał. 200 euro.
Powiedziałem, że nie mam tyle. Wysypałem mokrą gotówkę i zaczęliśmy liczyć. Wyszło 45 euro. Powiedział, że bez meldunku i do 8 rano może mnie przenocować. Oczywiście się zgodziłem.
Malusieńki pokój był na samej górze, koszmarnie śmierdział papierosami i miał okienko powyżej linii wzroku. Pokochałem go od wejścia. Rozebrałem się i wlazłem w popielniczkę o kształcie łóżka z pościelą.
Rano przez chwilę nie padało. Ale, zanim wyszedłem, zaczęło. Nie będę opisywał, jak to jest, jak się wkłada mokrzusieńkie, cieknące ciuchy, buty, kask, z którego środka ciurkiem leje się woda. Nikomu nie życzę.
Pojechałem dalej.

W orzeźwiającym deszczyku dojechałem do Polski. Parę godzin relaksu, przepakunek rzeczy i spotkanie robocze z Marcinem. Okazało się, że wszystkie proponowane i rozważane sposoby zawiodły. Ilość dokumentów, jakie trzeba było zgromadzić, była niebywała.
Po pierwsze – rzekomo uciekł z Turcji.
Po drugie – zostawił motocykl, a nie mógł.
Po trzecie – pewnie go nie wpuszczą.
I tak dalej.
Dział o dokumentach i wizję tych wydarzeń z punktu widzenia walki z Polski obiecuję w tej relacji w imieniu Kuchiego.
Jako, że nie lubię, jak się moi przyjaciele martwią za długo, uznałem, że to MY wrócimy po motocykl. Nie można cudzym samochodem – pojedziemy własnym.

I tu zaczyna się kolejny etap podróży i wchodzi kolejny tytułowy bohater - mój peugeot 406.
Kupiliśmy w Castoramie przyczepkę z plandeką, zarejestrowaliśmy na Marcina w trybie ekspresowym i wyjechaliśmy do Turcji.
Dodam, że deszcze ustały i wróciły upały. W moim ukochanym peugeocie w dzień wyjazdu padła klimatyzacja.
Umówiliśmy się, że przyjadę do Marcina do Sącza i stamtąd wyruszymy. Żeby nie było nudno – w Sączu miałem stłuczkę. W związku z jakimś remontem pozmieniali ruch na pasach ruchu i okazało się, że mój niespodziewanie skręca, a ja chciałem jechać prosto. Włączyłem kierunkowskaz, grzecznie wystawiłem przez okno rękę z przepraszającym gestem i powolutku zacząłem zmieniać pas na lewy. Tymczasem młode pacholę w astrze z pierwszych lat produkcji malowanej korektorem z rejestracją z powiatu sądeckiego uznał jednak, że mnie nie wpuści i po prostu mnie staranował. Przerysował calusieńki bok w samochodzie i uszkodził błotnik w przyczepce. W zgnitej astrze był porysowany i wgięty błotnik. Chłopiec powiedział, że we mnie wjechał, ponieważ nie wiedział, co ma robić a bał się zjechać na pas przeciwny. Spytałem, czemu nie zahamował, skoro jechałem 30 kmh i machałem ręką, żeby mnie wpuścił. Przyznał, że zapomniał o tej opcji i jakoś tak samo się mu gazy dodało.
Zadzwonił oczywiście po rodzinę. Przyjechał wąsaty Tata i brat, na dwie fury, i zaczęli oglądać, ciamkać, stękać itp. Pan ogolił mnie z całej gotówki polskiej. Wziął 300-400 pln. Nie pamiętam.
Ostatecznie dotarłem do Marcina.
I pojechaliśmy. Teka z dokumentami wielkości akt ze sprawy mafii Pershinga dumnie zajęła tylną kanapę. Marcin powiedział, że nie ma powodu ustalać trasy i jechać z nawigacją, ponieważ on pamięta drogę, i, choć pewnie nie jest to najkrótsza z opcji, jest najprostsza. W sumie jedna droga prawie do celu. Grzecznie się podporządkowałem – w końcu był sponsorem tego etapu.

BEDDIE, szacun za kunszt trzymający gawiedź w napięciu przez 1,5 roku...Dawaj koniec tej granicznej paranoi.
R

Opis zmroził mi krew w żyłach. Czekamy na dalszą część podróży...

O piątej kończe prace, może będzie część dalsza relacji z podróży?

Dzięki za kontynuowanie! Świetnie się czyta!
Ale nie tylko. Twoja relacja była dla mnie inspiracją i wskazówką, podczas mojej podróży:bow:

Już jestem wyspany, czekam :smoking::lukacz:

Beddie na zmianę śmiałem się i dziwiłem.Rewelacyjne opisy.
Potrafisz fajnie oddać nastrój chwili.Jak się czyta to tak jakby się tam było.

Proponuje kontynuować dalej relacje bom ciekawy:-)

Cytat:

Napisał jacoo (Post 213656)

beddddie ciąg dalszy???

głupio tak cytować siebie...no ale co ja mogę poradzić skoro klasyk dobry....

Beeeedddiieee ciąg dlaszy??? pytam ostatnirazapotemwryjjjj:mur:

Jedziemy. W samochodzie, oprócz wcześniej wspomnianej klimatyzacji, padł odtwarzacz cd. Nic to, przecież mamy radio. Dojechaliśmy do Chyżnego. Przeskok przez puste budki graniczne. Nauczeni doświadczeniem z braćmi Słowakami rozpędzamy zestaw powolutku i rozglądamy się, czy nie ma jakiegoś ograniczenia prędkości. Oczywiście jest. Oczywiście 40 kmh.
Teren przejścia granicznego to szeroki plac zwężający się w drogę. Z placu przed nami powoli rusza Renault Magnum z naczepą, jakby nie widząc, że nadjeżdżamy. Wszystko przy bardzo małych prędkościach. Grzecznie więc włączam kierunkowskaz i wyprzedzam pana tirowca. Zjeżdżam grzecznie przed niego wjeżdżając akurat na drogę. Patrzę na prędkościomierz – niecałe 40 kmh. Widzimy policyjny wóz w krzakach i cieszymy się, że nie mają się do czego przyczepić. Wychodzi policjant i macha pokazując na nas i na tira. Wychodzę uśmiechnięty i pytam, co się stało i czy to na pewno nas chciał zatrzymać, bo przecież za szybko nie jechałem. Okazało się, że zjeżdżając przed ciężarówkę rzekomo najechałem przednim kołem na linię ciągłą. A kierowca renault za późno włączył światła. Oczywiście zaczęła się standardowa gadka. Pan policjant proponuje mandat 150 euro i kurtuazyjnie wypytuje, gdzie, po co, dlaczego, przy okazji skrzętnie sprawdzając wszystkie możliwe dokumenty. Sporo trwały utarczki słowne. Ostatecznie pan odstąpił od wymierzania oficjalnej kary i za swą dobroć poprosił o 20 euro na kawę. Nie sposób było odmówić.
Słowacja zasadniczo nie jest krajem wielkim, więc mieliśmy w planie przejechać ją w krótkim czasie, acz z dopuszczalną prędkością. Niestety, w związku z powodzią, dużo dróg było zamkniętych lub zniszczonych. Na zniszczonych były ograniczenia do 30 kmh i oczywiście policja. Wybrane przez nas przejście graniczne oczywiście też było zalane. I tak sobie z defiladową prędkością jechaliśmy wszerz Słowacji szukając możliwości wjazdy na Węgry. W związku z tym, że byliśmy obrażeni na Słowaków, postanowiliśmy tankować poza ich krajem. Nie braliśmy jednak pod uwagę tego, że będziemy szukać przejezdnych dróg. No i gaz się skończył. Dalej obrażeni postanowiliśmy kontynuować na benzynie. DO czasu włączenia się kontrolki rezerwy. Trzeba jednak było tankować. No i tu okazało się, ża Słowacja na nas też się obraziła. Wszystkie stacje były zamknięte. Oprócz jednej. Ta jedna była po drugiej stronie drogi. Nic prostszego, niż zawrócić. Ale oczywiście przez dłuuuuugo była ciągła linia i oczywiście na poboczu stała policja. Sporo dalej znaleźliśmy możliwość legalnej zawrotki i wróciliśmy na stację. Niestety – akurat minęła północ, ogłosili przerwę i zamknęli dystrybutory. Sytuacja z odwróceniem kierunku jazdy się powtórzyła.
Ostatecznie wjechaliśmy na Węgry. Samochód napędzany był już tylko wiarą w słuszność sprawy. Dotoczyliśmy się na stację i silnik zgasł. Oczywiście gazu nie było, ale była benzyna.
Udało się wjechać do Serbii. Miałem dość. Zamontowaliśmy plandekę na przyczepce, nadmuchaliśmy materac, upchnęliśmy go jakoś i poszliśmy spać. To był średni pomysł. Każde poruszenie się czy obrócenie na bok powodowało kiwanie się tej cholernej przyczepki, jęczenie zawieszenia w samochodzie, stukanie haka itd. Oczywiście pod gumową plandeką było też duszno. Otworzyliśmy więc tył plandeki umożliwiając komarom swobodną ucztę.
Z racji opisanych warunków ze snem pożegnaliśmy się bez żalu i szybko zebraliśmy się do dalszej drogi. Wjechaliśmy do Macedonii. Kontrola graniczna, grobowa powaga i groźne miny służb mundurowych nieco nas zdziwiły. Dwóch facetów, teczka z dokumentami, absolutnie podstawowy bagaż i pusta przyczepka. To nie było normalne. Oglądali, szukali, pytali, stroszyli wąsy, patrzyli groźnie itd. Upał był okrutny, więc trochę nas wymęczyli. Macedonia przez okno samochodu zachęca do zwiedzenia na motocyklu. To wiem. Nic więcej. Licząc godziny jazdy i patrząc na licznik zapytałem mojego pilota o to, ile mamy do celu. Na motocyklach dojechaliśmy do Stambułu pokonując niecałe 1900 km, o ile pamiętam. Tym razem stuknęło 1800 z hakiem, a ja jestem w jakiejś Macedonii. Marcin się złamał i włączył nawigację. Wbił adres docelowy, a pani z pudełeczka słodkim głosem powiedziała: do celu – 630 km. Ruszyliśmy dalej zaraz po tym, jak minął mi atak histerycznego śmiechu. Wystarczy przecież wyjechać z Macedonii, przejechać Grecję i już będziemy w Turcji. Rzeczywiście – droga, gdyby nie powodzie, była prosta. Ale Marcin mniej więcej odtworzył z pamięci ze znakiem przeciwnym drogę, którą pokonali wraz z ojcem Krzyśka, jak go zabrał do Polski jadąc z Grecji. Wtedy byli uzbrojeni wyłącznie w poglądową mapę Europy, na której to odległości wydają się (to dobre określenie) dość małe. Dziś też się śmieję, jak to piszę zaraz po rozmowie telefonicznej z Kuchim, z którym przypominaliśmy sobie szczegóły, żebym mógł je opisać.
Do granicy tureckiej było prosto i przyjemnie, oprócz muzyki w radiu, której jedyną zaletą było to, że nie dało się zasnąć z wściekłości. Wszystkie stacje lansowały podobne klimaty – zawodzący grecki Krzysztof Krawczyk i jękliwa gitarka w tle.
No i tu docieramy do Turcji.