Po porannym apelu i śniadaniu de luxe pakujemy się na maszyny i ruszamy w kierunku kolejnej ulewy.

Załącznik 15590
Załącznik 15591

W tak uroczych okolicznościach doturlaliśmy się przed most nad cieśniną Bosfor i aby urozmaicić nam czas postanowiłem przejechać przez niewłaściwą bramkę. W ten sposób trafiam do „wieży kontroli lotów”, z której roztacza się widok na bramki. Panowie (nierozmawiający po Polsku!!) w końcu wyjaśniają mi, że mam zapisać na kartce numer rejestr. Z kurtki i reszty ubrania tak cieknie woda, że oddaje ledwie czytelny świstek i ruszamy przez most do Azji.


Przez kolejne kilometry nie dość, że jak to kolega beddie napisał zastanawiamy się „gdzie te kur.. palmy” to jeszcze temperatura sprawia, że mamy wrażenie, że to nie Turcja a daleka północ..

Wieczorem zajeżdżamy podobno do Kapadocji – nic nie widać. Rozbijamy się na stoku ścierniska, śpimy pod gołym niebem i całą noc walczymy żeby nie zjechać w śpiworach na sam dół górki. W nocy kilka razy odwiedza nas traktor – pewnie tak samo jak my zastanawiając się co do cholery może tam ktoś robić w środku nocy!

Załącznik 15592
Załącznik 15593
Załącznik 15594

Wstajemy a Kapadocji jak nie było tak nie ma

poprawiamy morale:

, obieramy azymut i coś zaczyna się powoli dziać.

Załącznik 15605
Załącznik 15606

Kapadocja.. hmm cóż można powiedzieć: skały, skwar, żółwie na drogach, pierwsza i ostatnia guma na wyjeździe:D.

Załącznik 15598

miasteczka:

Załącznik 15599

drogi:

Załącznik 15600
Załącznik 15607
Załącznik 15608

folklor:

Załącznik 15603
Załącznik 15604

no i wracamy do gumy..
Gumę oczywiście złapał Sławek, który wspaniałomyślnie schował łyżki pod siedzenie, na wierzch położył opony, worki i cały majdan łącznie z sakwami obwiązał pasami do przewozu motocykli:D. Jednym słowem dupa "zimna" w pełnym słońcu przy jednoczesnej walce z cholernymi muszkami!

w czasie serwisu (nie wierze, że Kubicy robią to w kilka sekund, to fotomontaż jak z lądowaniem na księżycu) na poboczu mija nas końcówka peletonu

Załącznik 15601

Po serwisie i zapakowaniu się ruszamy nad rzekę w stronę orzeźwienia. Nad rzeką wylatują nam na drogę Turki, którzy zdaje się cały dzień pilnują pompy nawadniającej ich pola. Zapraszają nas na czaj gotowany nad ogniskiem w małym obskurnym czajniku - jednym słowem nie wypada odmówić. Dogadać się nie idzie i jak wszyscy w Turcji pytają czy jesteśmy Niemcami, chyba nie ma osoby w Turcji, która nie mieszkała jakiś czas u Germańców. Herbata była niezła i byłbym się skusił na drugą szklaneczkę (wielkości naszych kieliszków) ale Sławek zauważa niepokojący stan higieny osobistej naszych gospodarzy i daje znaki, że się zmywamy.

Załącznik 15609
Załącznik 15610
Załącznik 15602

Oblatujemy wszystko (grzybki, falusy i gwiezdne wojny) i zwijamy się czym prędzej w stronę upragnionej Gruzji.

Załącznik 15611
Załącznik 15612
Załącznik 15613
Załącznik 15614

No to ruszamy z Kapadocji do Gruzji..

Tylko jak? Którędy? W końcu mapy Turcji nie zdążyłem kupić i stwierdziliśmy, że pewnie lepsze i tańsze kupimy na miejscu.. taaa no to zaczynamy. Zatrzymujemy przy na zajeździe i idę "rozmawiać". Nie jest łatwo ale po długiej rozmowie wracam do motocykli ze świeżą mapą za 18zł, która jest wielkości A3, obejmuję całą Turcję i.. dodatkowo ma pozaznaczane fabryki ciastek firmy Ulker Gizi, których nie mieliśmy okazji spróbować. Turki nas prze rolowały ale już wiemy co wpisać do gps`a.

Zatrzymujemy się na żarcie. Wyruszam w całym rynsztunku a Sławek zostaje przy dobytku. W końcu po pierdylionie krzywych spojrzeń znajduję sklepik z upragnionym kebabem, którego szukam od granicy z Bułgarią.. Sprzedaje dwóch cwaniaczków, z którymi nie idzie się dogadać. W momencie kiedy godzę się już z tym, że znów nas zrobią w balona okazuje się, że za wielkie buły płacę po 3zł. Tańcom i radości nie było końca:D

W związku z tym, że w naszej podróży pojawiło się coś co roboczo nazwę tu "zapachem przygody" planujemy się wykąpać. Szukamy rzeczki na naszej fachowej mapce bo z gps`em radzimy sobie średnio. Baa, co tam rzeczka, jedźmy nad jezioro. Na mapie nie wygląda jakby było daleko a przynajmniej się wykąpiemy i prześpimy do rana. Jezioro okazało się być ogromne ale płytkie jak cholera i żeby wejść po pas trzeba by leźć 300m po kolana w mule, a na to (sądząc po śladach) odwagi wystarczało tylko krowom biegającym w okolicy.

Zrezygnowani wracamy 40km z powrotem do głównej drogi. Przebijamy się przez góry i o 1 w nocy zjeżdżamy do miasteczka. 10stopni robi swoje ale myśl, że następnego dnia zajedziemy do Gruzji pcha nas do przodu.

11 lipca upływa w Kurdystanie. Wszechobecne posterunki wojskowe zaskakują nas za każdym rogiem.

Odpoczynek nad ranem:

Załącznik 15618

popas:

Załącznik 15619
Załącznik 15620

dzida dalej!

Załącznik 15621

Asfalt niezbyt ciekawy, bo rozpuszczony. Turcy prubowali zaradzić rozsypując jakiś sorbent na ulicę, a ciężarówki które go rozsypywały jeździły pod prąd..

Załącznik 15622

Zajeżdżamy do niesamowitego wąwozu.

Załącznik 15624
Załącznik 15623


Załącznik 15626
Załącznik 15627
Załącznik 15629

Widoki jak i wyrwy w asfalcie w zakrętach na skraju rwącej rzeki zapierają dech w piersiach.

Załącznik 15630

Wspinamy się pod górę. Drogi budują tu za każdym zakrętem. Asfalty, tunele, ogromne wiadukty jakich nie powstydziły by się alpejskie kurorty.

tam jechaliśmy:

Załącznik 15631

Załącznik 15634
Załącznik 15635
Załącznik 15637
Załącznik 15638

Załącznik 15706

Do Gruzji zajeżdżamy w nocy.

Oświetlone ulice i palmy Batumi, ludzie oglądający finał MŚ i my – bez noclegu i widoków na przyszłość. W trakcie bezskutecznego szukania kawałka miejsca na biwak zaczepia nas dwóch gości w mercedesie 124. Widok nie jest ciekawy: ciemne szyby, zakazane facjaty. Proponują nam, że nas zaprowadzą w fajne miejsce.. jedziemy za nimi i jedziemy. Nagle zatrzymuje ich policja a Sławek jadący przodem (chyba niezadowolony z obrotu sytuacji tak jak ja) daje nogę. Jak to czasem bywa nasi przewodnicy wkrótce nas odnajdują. Jest nam już wszystko jedno, kończy się na tym, że noc i kolejny dzień spędzamy w ich domu.

Załącznik 15724

Robimy dzień przerwy na mały serwis, zmieniamy opony.

Załącznik 15720
Załącznik 15719
Załącznik 15721

Gruziński obiad z jednym z gospodarzy.

Załącznik 15722
Załącznik 15723

O ile Batumi jest miastem odstawionym fest (podświetlane palmy, kasyna..) o tyle stan okolicznych "kurortów" jest bardzo przygnębiający. Ludzie całymi dniami przesiadują, nie mają co ze sobą robić.

morze czarne

Załącznik 15700

deptak

Załącznik 15701

Mijamy mnóstwo opuszczonych ośrodków, część z nich jest naprawdę pokaźnych rozmiarów

Załącznik 15702

Następnego dnia walimy przez góry w stronę skalnego miasta Wardzia. Miejscowi zapewniają nas o wysokiej jakości górskiej drogi „O Panie tam asfalt..” – asfalt oczywiście kończy się zaraz za Batumi.

Załącznik 15727
Załącznik 15728
Załącznik 15729

Pod wieczór zajeżdżamy do Wardzi, jednego ze skalnych miast w Gruzji.

wejście, motocykle zostały na wysokości widocznej rzeki.

Załącznik 15730

jak głosi wikipedia, Wardzia została wybudowana jako miasto-klasztor w XII wieku. Była wykorzystywana jako schronienie w czasie najazdów.
Po trzęsieniu ziemi pozostała jedynie 1/3 z 6000 komnat i 13 kondygnacji.

Załącznik 15731
Załącznik 15732

Powrót do motocykli, zastanawiamy się co zostało z naszych tobołów.

Załącznik 15733

Widok z dołu

Załącznik 15734
Załącznik 15735

Obecni mieszkańcy komnat

Załącznik 15725

Załącznik 15726

Wardzia znajduje się przy granicy z Armenią. Poszukujemy noclegu w pobliskich wioskach ale nikt kompletnie nie czai o co nam chodzi. Nie tak sobie wyobrażałem gościnność w Gruzji. W końcu mija nas młoda dziewczyna, próbujemy szczęścia. Okazuje się, że gada po angielsku. oK zaczynam gatkę,

-mówisz po angielsku
-tak mówię
-o to świetnie, szukamy noclegu, znajdziemy coś w okolicy?
- tak, a jak masz na imie?
-Jarek
-a ja.. (no zapomniałem), miło cię poznać, jak sie masz?
-dobrze, to gdzie ten nocleg?
...

W skrócie po tym jak trzeci raz zapytała jak się mam i drugi jak się nazywam i powiedziała jak to jej jest miło Sławek zaczyna się ze mnie nabijać i pyta jak mi idzie rozmowa i czego się dowiedziałem.. W związku z tym, że dziewczyna do najpiękniejszych Gruzinek nie należała, a zaczynało się już ściemniać postanawiamy spier.. jechać dalej.

napotkany zamek

Załącznik 15736
Załącznik 15737

robi się całkiem ciemno, zatrzymujemy się przy jakiejś restauracji, dogania nas burza, nie ma noclegu więc postanawiamy chociaż zjeść.

Załącznik 15738

restauracja serwuje wykwintne szaszłyki prosto z grilla.

Ruszamy dalej w stronę pierwszego większego miasta. Znajdujemy hotel - taki z fajerwerkami, ładnym korytarzem i neonem. Gościu wydaje się w porządku, ustalamy cenę po 20zł za osobę, czyli git. Na początku chce żebyśmy motocykle garażowali w jego korytarzu hotelowym ale nie przechodzą przez drzwi.

W końcu stawia swój samochód na ulicy i wpuszcza nas do hotelowego garażu. Zdjęliśmy potrzebne bagaże i prowadzą nas do pokoju hotelowego.. Korytarz, schody w dół, w lewo, w prawo, drzwi, schody w dół, ganek, nasz pokój. Żeby nie to, że zamknął nam już motocykle w garażu i jest już późno wziąłbym nogi za pas.

Rozpakowujemy się i idę po piwo do sklepu hotelowego. Przy okazji okazuje się, że płacimy po 40zł, a piwo jest niedobre.

tak tylko zdjęcia w tym dziale powinny być widoczne bez logowania się:Sarcastic:


Armenia.. coraz mniej notuje w moim "dzienniku podróży". Jedyna notatka wskazuje na to, że z całej Armenii najbardziej podobały mi się kobiety.. tego nie da się opisać;)

Armeńskie krajobrazy znacznie różnią się od Gruzińskich. Wielkie przestrzenie, na których nie zobaczy się drzew, jedynie trawy.. Gdyby nie gps i niska temperatura nie uwierzyłbym, że ta droga leży na wysokości 2000 m npm

Załącznik 15892

Zamawiamy obiad i postanawiam wyjść na ulicę i zapolować z aparatem na autobusy komunikacji miejskiej, które zainteresowały mnie po drodze.

Na ulicach królują między innymi nowe i stare Wołgi.

Załącznik 15893

Po chwili doczekałem się mojego trofeum (fanfary).

Załącznik 15894
Załącznik 15895

Nie miałbym ochoty na przejażdżkę takim autobusem.. Armenia zdecydowanie bije Polskę pod względem ilości samochodów jeżdżących na gaz, a stacje do napełniania butli potrafią być większe od naszych orlenów.

Po chwili podjeżdża do nas król aut dostawczych od Turcji aż po Kaukaz - Ford Transit. Ormianin zagaduje nas po polsku skąd jesteśmy po czym odpowiada, że on ze Skarżyska:D Później jeszcze wiele razy słyszymy od spotykanych ludzi, że mają rodzinę w Polsce, która między innymi handluje na takim dużym targowisku w Wawie (my wiemy, że chyba już nie:D)

Zajeżdżamy do Erewania i okazuje się, że góra Ararat co prawda gdzieś tam jest, ale za chmurami, trudno.

Jedziemy nocować nad jezioro Sewan, jak na złość lądujemy w jakiejś płytkiej, zamulonej zatoce:

Załącznik 15896
Załącznik 15897
Załącznik 15898
Załącznik 15899

Armenia jest najstarszym państwem chrześcijańskim czym Ormianie bardzo się szczycą. O Chrześcijańskich korzeniach świadczą napotykane świątynie.

Załącznik 15900
Załącznik 15901

Napotkana świątynia jest w środku bardzo skromna, wręcz surowa.

Załącznik 15902
Załącznik 15905

Ołtarz..

Załącznik 15904

Do Gruzji jedziemy po pięknej, krętej drodze z naprawdę dobrym asfaltem i fajnymi tunelami.

żarcie w przydrożnym grill barze - pełen relaks. Na zdjęciu Sławek z czerwonym czubkiem nosa, który jako jedyny wystawał spod gogli i kasku..

Załącznik 15906

Mówię o nosie bo na jedzenie do baru podjechali gliniarze i po motocyklach największe zainteresowanie wzbudzał czerwony nos Sławka. Dobrze, że alkomatu nie było;)

Po jedzeniu, zrelaksowani trafiamy na ten cholerny, pechowy tunel.. Jak się okazało w którymś z kolei tunelu wykutym w skale drogowcy stwierdzili, że nie ma sensu montować światła. W ten sposób moje oczy nie zdążyły się przyzwyczaić do ciemności zanim zauważyły, że asfaltu też się nie montuje (kurza ślepota WTF?).

Widzę, że Sławek jadący przede mną zaczyna hamować. Po kilku efektownych skokach na dziurach wiem już dlaczego i też zaczynam hamować. Nagle podcina mnie (Sławek twierdzi, że koleina) i zanim się orientuje co się dzieje leżę na ziemi. Co się zdarzyło nie mam pojęcia. Sławek nawet nie zdążył się po mnie wrócić bo w strachu, że w tych ciemnościach zaraz na mnie wjedzie jakaś rozpędzona ciężarówa podniosłem ekspresowo afrykę i wyjechałem na zewnątrz. Do samego końca wyjazdu zwalniałem totalnie przed każdym tunelem wypatrując olbrzymich dziur i kolein.. Natomiast Sławek po wyjeździe z każdego tunelu wypytywał mnie z uśmiechem na ustach jak mi się jechało:D.

jesteśmy znów w Gruzji.

Załącznik 15912

W Kachetii próbujemy gruzińskich "snickersów". Są to orzechy włoskie zalane, no właśnie do końca nie wiem czym bo po smaku nie da się ocenić, krótko mówiąc smaku nie ma:D

Załącznik 15908

Załącznik 15909

Prysznic de luxe

Załącznik 15910

tak to jest ten dzień! Jedziemy do Omalo w Tuszetii..

Można powiedzieć, że drogę znam na pamięć bo odkąd na Google Earth odkryłem przełęcz Abanos minęło już pół roku a ja zdążyłem od tego czasu przejechać palcem po ekranie każdy zakręt wzdłuż i wszerz..


Dla tych co też lubią podróżować w domu podaję namiary;)
42 16' 41.02" N 45 30' 27.43" E

no to ruszamy

Chwilę zajęło nam odnalezienie dobrej i jedynej drogi do Omalo i tak ze słonecznej Kachetii wjeżdżamy do wąwozu. Startujemy z wysokości ~500 m npm i od samego początku mam wrażenie, że nie będzie łatwo.

Załącznik 15939

Po chwili zaczyna siąpić i znów marzniemy, tym razem w chmurach. Na całe szczęście (?) miejscami się przejaśnia. Nie jestem do końca przekonany czy na szczęście bo w momentach kiedy widać otoczenie, droga robi się jakby bardziej stroma, zakręty węższe i cieplej robi się w środku.

Załącznik 15940
Załącznik 15941
Załącznik 15942

W drodze na szczyt spotykamy Gruzinów w rozlatującej się Ładzie Nivie, którzy rozradowani próbują nas częstować samogonem o kolorze rdzawej wody z kranu. Sławek grzecznie dziękuje;)

Mijamy przełęcz 2926 m npm.

Załącznik 15943
Załącznik 15944

Cholernie głodni zbliżamy się do Omalo. Koło małego domku zatrzymuje nas leśnik. Zaprasza nas do ciemnej sali i jak wszystkich turystów zapisuje nas do swojej księgi. Ogrzewamy się, a w międzyczasie leśnik częstuje nas serem, pomidorami i chlebem. Z ciężkim sercem nie zjadamy wszystkiego i ruszamy dalej.

Załącznik 15945
Załącznik 15946
Załącznik 15947

Pierwszy i jak się okazuje najbardziej okazały dom jaki napotykamy w pobliżu wiosek należy do Czeczenów, których z racji bliskości Czeczenii jest wiele w okolicy. Nie tak sobie wyobrażaliśmy "dzicz", Czeczeni wynoszą aparat cyfrowy i jesteśmy dla nich niczym atrakcja turystyczna. Cena jaką nam proponują za nocleg wydaje się dość wysoka jak na standardy Gruzińskie więc ruszamy dalej.

Jak się później dowiadujemy, w tej okolicy Czeczeni bardzo często przechodzą nielegalnie przez góry do Gruzji.

Załącznik 15952

Snujemy się po wiosce i trafiamy (teraz uwaga) do informacji turystycznej, hotelu, muzeum i budynku administracji Tuszetii w jednym. Gruzinki gadają po angielsku ale z gościny nie korzystamy więc dają nam wskazówki jak trafić na nocleg do lokalesów.

No to trafiamy pod dom z napisem "shop" na płocie. To musi być tutaj. Wchodzimy z fanfarami bo wychrzaniam się pod samą furtką i łamię klamkę. Wychodzi Pani, która też w miarę mówi po angielsku i proponuje nam 60zł za nocleg z jedzeniem. Rozglądamy się i coś nam się wydaje, że pięciu gwiazdek nie ma ale zachciało nam się trochę folkloru..

Toaleta:

Załącznik 15950

Romantyczną atmosferę przy kolacji zakłóca tylko gospodyni, która z grzeczności siedzi z nami przy malutkim stole i.. cały czas wysyła smsy. Znowu nici z dziczy.

Załącznik 15951

Można się czepiać do cen ale jedzenia Gruzini nigdy nie żałują. W końcu kosztujemy gruzińskiego wina, zajadamy się super leczem i jak zwykle prze smacznym serem. Do każdego posiłku jaki jedliśmy na wschód od Istambułu serwuje się pomidory z ogórkami, a w Armenii i Gruzji dodatkowo dodaje się do nich zielsko o specyficznym smaku. Laska smaży jeszcze tradycyjne danie z Tuszetii - Kotori, czyli jak mi się udało ustalić smażony placek z bułki, sera i ziemniaków. Coś pięknego.

Idziemy wybierać pokój. Po obejrzeniu wszystkich dwóch na podstawie burzliwej dyskusji wybieramy pokój nr 2. Wybór był trudny bo w jednym z pokojów stały zapasy piwa ze "sklepu", co było w drugim zobaczcie sami.

Załącznik 15948
Załącznik 15949

Niestety musiałem przyznać rację Sławkowi, że nie wypada ucinać misiakowi pazura żeby zrobić sobie naszyjnik:D Mogli by policzyć i wylądowalibyśmy na podłodze w drugim pokoju..

Kupujemy piwo i walimy "na miasto" w nadziei gorącego powitania i integracji. Nikt nie chce się napić, twierdzą że Gruzini nie piją. Pije z nami tylko jeden starszy człowiek, który jak się okazuje cały rok pracuje w instytucie w Moskwie ale urodził się w Omalo i co roku przyjeżdża na miesięczne wakacje w rodzinne strony.

Opowiada nam co nieco o wiosce. Omalo jest wioską, która z powodu srogiej zimy jest odcięta od świata pomiędzy listopadem a kwietniem (pewno mniej więcej).. W tym czasie we wiosce pozostaje część ludzi, natomiast reszta spędza bydło na niższe tereny.


Kończymy piwko i idziemy spać. Z ilości wrażeń ciężko zasnąć. Na taką Gruzję czekałem. Przejechanie drogi o długości 70km zajęło nam około 5 godzin. Dopiero wieczorem okazuje się, że przez większość drogi ja myślałem o tym, po co broniłem dyplomu skoro mam gdzieś spikować, Sławek zastanawiał się co będzie ze wszystkimi kredytami:D A następnego dnia mamy wracać tą samą drogą..

dobra, inaczej się nie da. Wracamy tą samą drogą..

Tym razem pogoda dopisała i całą drogę zajmuje nam podziwianie widoków. Takie widoki przyciągnęły mnie do Gruzji, przede wszystkim otaczająca wszystko zieleń..

okolice Omalo:

Załącznik 16019
Załącznik 16020

Omalo

Załącznik 16021

Załącznik 16022
Załącznik 16023
Załącznik 16024

Przerwa przed podjazdem na przełęcz:

Załącznik 16027

O stylu jazdy i prędkościach przelotowych Gruzinów może świadczyć taki widok:

Załącznik 16026
Załącznik 16025

Oklejono;)

Załącznik 16028

Jak już mówimy o stylu jazdy.. Ogólnie mówiąc w Gruzji nadużywa się klaksonu, ba nie trąbisz nie jedziesz:D Zauważyliśmy, że jedyne co potrzebne do szczęścia w samochodzie to sprawny klakson i przyciemnione szyby. Auto może nie mieć szyb, świateł, może mieć kierownice po prawej stronie - to nie problem.

Podczas naszego wyjazdu Gruzini potrafili być na tyle uprzejmi, że pozdrawiali nas klaksonami w trakcie wyprzedzania nas na zakrętach. W takich wypadkach było to niezbyt przyjemne.

No i podjazd na przełęcz od mniej stromej strony (w tle wysoki Kaukaz):

Załącznik 16030
Załącznik 16031
Załącznik 16029
Załącznik 16032

I zjazd po bardziej stromym zboczu (niższych półek prawie nie widać):

Załącznik 16033
Załącznik 16034

Załącznik 16035

trawersy:

Załącznik 16036
Załącznik 16037
Załącznik 16038
Załącznik 16039

Pszczelarze przy wlocie do doliny

Załącznik 16041

Droga męcząca, przejechana na 1 i 2 biegu, w moim wypadu ponad 5godzin pełnego skupienia. Nawroty na tyle ciasne i strome, że ciężko sobie wyobrazić jak nawracają samochodami, zawijasy oczywiście niezabezpieczone.. Sławek podsumował, że samochodem z rodziną by się nie odważył:D

Gruzińska droga wojenna - stały punkt programu wycieczek do Gruzji. My jedziemy z nadzieją, że może uda się przejechać na stronę rosyjską..

Przed samą drogą wojenną robimy fotki i okazuje się, że Sławkowa opona po przejechaniu 1300 km wygląda nieciekawie..

Załącznik 16245

Załącznik 16246
Załącznik 16247

Załącznik 16249

Była niedziela i wulkanizator wyjechał do rodziny, może to i lepiej? (Sławek modli się przed oponą)

Załącznik 16248

wjeżdżamy pod kościół w Kazbegi

Załącznik 16250
Załącznik 16251
Załącznik 16252

suszarka:

Załącznik 16254
Załącznik 16253

Cały dzień towarzyszą nam chmury, a w wyższych partiach drogi wojennej jest zimno.

Końcówka drogi w pobliżu granicy.

Załącznik 16255
Załącznik 16256

Mimo długich pertraktacji i rozmowie z naczelnikiem przejścia granicznego Panowie odsyłają nas s powrotem.

Załącznik 16257
Załącznik 16258

W drodze powrotnej na tysięcznej albo i milionowej dziurze zauważam, że czacha coś za mocno lata na boki.

Załącznik 16259

Robimy krótki postój i na serwisie zauważamy, że oba stelaże w Afrykach są z kiepskim stanie z tym, że mój całkowicie się odłamał. Po zabezpieczeniu stelaża w technologii rejli ruszamy dalej.

Załącznik 16260

Zrobiło się ciemno i jak zwykle nie mamy gdzie nocować. Duża, ciemna terenówka najpierw lutuje światłami jadąc za nami po czym wyprzedza nas, włącza awaryjne i pokazuje żeby zjechać na pobocze. Ma dziwną, niebieską tablicę rej. więc zatrzymuje się przy przednich drzwiach tak żeby w razie czego szybko się ulotnić. Za nami staje jeszcze jedna - biała terenówka. Z jednego z samochodów wysiada kobita, jak się okazuje Polka.
W ten sposób zostajemy zaproszeni na nocleg do domu Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej.

Załącznik 16261
Załącznik 16262
Załącznik 16263

Z tego co skumaliśmy Misja Obserwacyjna polega na wożeniu się wypasionymi samochodami typu Nissan Pathfinder, Toyota Land Cruiser i pilnowaniu czy w strefie przygranicznej nie ma ruchów wojsk. Dodatkowo Misjonarze zajmują się pomocą humanitarną dla przesiedleńców. W związku z nieuregulowaną sytuacją w Gruzji ludzie przesiedleni z Osetii i Abchazji nie mają statusu uchodźcy ponieważ znajdują się cały czas w obrębie jednego państwa.
Ludzie potrafią siedzieć już od lat 90-tych i czekać na lepsze czasy, wegetując.

Tego samego wieczoru pokazujemy im swoje dalsze plany. Stanowczo odradzają nam przejazd do Rosji przez Abchazję.

Załącznik 16384

Ruszamy na podbój Swanetii.

Całkiem nieźle wyglądający obóz przesiedleńców w drodze do Gori

Załącznik 16386

W Gori znajdujemy dla Sławka wulkanizatora przez duże W. Fachowiec nie podejmuje się reanimacji rozwalonej opony więc pozostaje założenie s powrotem zajechanej Sahary. W czasie gdy pilnuje motorów w zakładzie rozgrywa się prawdziwy dramat. Łyżki jakimi dysponują wulkanizatorzy wielkością dorównują wzrostowi dziesięcioletniego dziecka.. Jak się można domyśleć dla fachowców gruzińskich "cel uświęca środki". Tak czy siak opona zmieniona za darmo (nie licząc Sławkowych nerwów).

W Gori odwiedzamy dom jednego z najsławniejszych Gruzinów (obok Gregorija Saakaszwilego). Swoją drogą inaczej sobie wyobrażałem dom Iosifa Wissarionowicza Dżugaszwilego ale fakt, że urodził się w takim kurniku wiele wyjaśnia..

Widoczne miejsce po pomniku, który usunięto 2miesiące przed naszym wyjazdem. W tym miejscu ma niedługo stanąć pomnik ofiar nalotów z 2008 roku.

Załącznik 16387

Kurnik został przeniesiony z obrzeży miasta do samego centrum. Postawiono go pod "wiatą", a obok powstało muzeum, które olaliśmy.

Załącznik 16388

Kurnik z bliska

Załącznik 16389

nie wszystkie pomniki zostały usunięte.

Załącznik 16390

W mieście Kutaisi lekko się pogubiliśmy ale nieocenieni Kutaisianie wskazali nam właściwy kierunek i jedziemy dalej w stronę Swanetii.

Załącznik 16391
Załącznik 16392
Załącznik 16393

Drugiego dnia dobra droga się kończy za to zaczynają się widoki.

Załącznik 16395

Za każdym razem bliskość wioski jest zapowiadana przez stada zwierząt wędrujących po drogach.

Załącznik 16396

Świnie w przeciwieństwie do krów są bardzo uprzejme i zwiewają na boki ustępując drogi.

Kto mi powie dlaczego krowy najbardziej lubią przesiadywać na mostach i na zakrętach na środku drogi?

Załącznik 16399

Trąbienie, krzyki, ryk silnika - takimi błahostkami żadna krowa nie zawraca sobie głowy..

Załącznik 16397
Załącznik 16398

Budowa mostu nad potokiem, konwój turystów w samochodach z wypożyczalni.

Załącznik 16405

Załącznik 16415
Załącznik 16416


Załącznik 16408

Niekiedy droga składała się z samych wielkich luźnych kamieni, czasu na zdjęcia nie było. Mijamy parę na rowerach, jestem pełen podziwu bo sam się nieźle spociłem samym kręceniem manetką..


Nie ma czego komentować, nareszcie pogoda nam dopisała i jest bosko..

Załącznik 16409

Załącznik 16410
Załącznik 16417
Załącznik 16411
Załącznik 16412
Załącznik 16413

O dojechaniu do Swanetii informują nas pojawiające się na horyzoncie słynne wieże z kamienia.

Czym są wieże z kamienia? O tym i o kulturze Kaukazu można poczytać w książce Wojciecha Jagielskiego "Wieże z kamienia". Książka co prawda opowiada o Czeczenii ale myślę, że spokojnie można czerpać z niej informacje na temat kultury i życia Kaukazu (szczerze mówiąc tak szczegółowy reportaż, że miejscami mnie mocno męczył). Reportaż może być subiektywny ale informacje pochodzą z pierwszej ręki ponieważ Wojciechowski spotykał się m.in. z Szamilem Basajewem czy Asłanem Maschadowem.

Załącznik 16474

Zaglądamy w każdy zakątek Swanetii

Załącznik 16475

Załącznik 16476

uczestnicy we własnych osobach

Załącznik 16477
Załącznik 16478

Dalszy przejazd motocyklami był niemożliwy więc z zakątka wracamy na "główną drogę". Po deszczach większość dróg w Gruzji potrafi być nieprzejezdna, pozasypywana przez osuwiska z kamieni. Wtedy pozostaje tylko czekanie na spychacz..

Załącznik 16479

Załącznik 16480

kąpiel świni w błocie zobaczyłem po raz pierwszy:bow:

Załącznik 16481

Jeden z pierwszych razy kiedy na wyjeździe więcej czasu zajmuje nam rozglądanie się i robienie zdjęć od samej jazdy.
Kolejny raz oglądam się za siebie:

Załącznik 16482

"Wieże z kamienia zaczęto budować na Kaukazie, by służyły za schronienie kupieckim karawanom. Potem zmieniły się w siedziby kaukaskich górali, z czasem stając się symbolem ich tożsamości, łącznikiem między przeszłością i dniem dzisiejszym, zawołaniem bojowym, mityczną oazą, pozwalającą odnajdywać wiarę w przyszłość i dumę z własnej odmienności[...]" W. Jagielski

Załącznik 16483
Załącznik 16484
Załącznik 16485
Załącznik 16486

wyjeżdżając ze Swanetii na dobre żegnamy się z wysokim Kaukazem. W tym miejscu przyda się ballada Bułata Okudżawy, w którego żyłach płynęła gruzińska krew;)

Załącznik 16518
Załącznik 16519
Załącznik 16520

A tu już dolina w pobliżu Mestii

Załącznik 16521

Załącznik 16523
Załącznik 16522

Tak się wygląda po jeździe jeden za drugim na szutrach

Załącznik 16524
Załącznik 16526

Za Mestią, w stronę Zugdidi czeka nas jeszcze długa, paskudna, dziurawa droga. Dziur jest tyle, że nie ma sposobu na ich omijanie. Cały czas niemiłosiernie przeklinając wpatruje się w piękne widoki i mój biedny, po raz kolejny pękający stelaż.

Załącznik 16525

Załącznik 16527

Zajeżdżamy w nocy do Poti sprawdzić prom na Ukrainę. O promie nikt nic nie wie.. W środku nocy stoimy na mieście i Sławek jak zwykle walczy z nawigacją. Z pomocą o dziwo przychodzi nam policjant, który najpierw wypytuje nas co tu robimy, a gdy odpowiadamy, że szukamy miejsca na namiot:D dzwoni do kogoś i każe jechać za sobą. Tak więc w asyście radiowozu na sygnale przejeżdżamy przez miasto. Po 15 minutach dojeżdżamy nad jeziorko na kompletnym odludziu. Policjant zapytał się czy nam się podoba i powiedział, że jeśli byśmy czegokolwiek potrzebowali to żeby dzwonić na policję i oni w 2minuty do nas przyjadą. Jestem w szoku:D

Na drugi dzień w strugach deszczu dojechaliśmy jeszcze raz do Poti i dowiedzieliśmy się, że prom jest remontowany.

Palmy przed portem w Batumi. Na prom w Batumi trzeba czekać przez 4dni. Stwierdziliśmy, że za 4dni to w Polsze będziemy i postanawiamy wracać na kołach.

Załącznik 16528