Dzień 1. Prawdziwe enduro.
Wystartowałem z Leska w poniedziałek. Po przekroczeniu granicy w Krościenku droga się zmienia radykalnie. Zaraz za granicą są 4 stacje gdzie tankują Polacy i tam droga jest jeszcze jaka taka. Natomiast 2 kilometry a granicą asfalt się w zasadzie kończy, zaczyna sie normalna 3 rzędna droga ukraińska, coś pomiędzy szutrem i asfaltem (kiedyś to był asfalt). Podsumowując - bardzo dziurawa twarda nawierzchnia z luźnym rozjeżdżonym asfaltem na wierzchu.
Trasa Krościenko, Sambor, Drochobycz, Truskawiec i na południe w góry. Zatrzymuję się w Truskawcu, starym uzdrowisku, słynnym z wody Nafrtusi. Oczywiście próbuję, smak wody z szamba, czegoś takiego jeszcze nie piłem a lubię wody siarczane (jajczane), tak, że tego typu smaki nie są mi obce. Sam Truskawiec nie robi na mnie wrażenia, może z powodu deszczu.
Na czymś w rodzaju obwodnicy Truskawca postanawiam zakosztować wreszcie szutrów i lasu, zjeżdżam w pierwszą boczną, która wydaję się, zaprowadzi mnie na E50 Stryj – Użgorod. Po kilku nawrotach, kilku miejscowościach, paru kilometrach deszczowego lasu wjeżdżam na E50 (jedna z dwóch dobrych dróg na mojej trasie), kieruję się na południe. Parę kilometrów dalej skręcam znowu w szuterek przed miejscowością Skole i kieruję się na wieś Truhaniv.
Tutaj zaczyna się gwóźdź programu dnia dzisiejszego. Chcę dojechać do Kozakivki, a potem na południe szuterkiem, aby pod koniec dnia znaleźć w jakimś miasteczku hotel. Pytam tubylców o drogę, kilku podaje sprzeczne kierunki, po konsultacji z mapą i GPSem wybieram jedną i na końcu wsi znowu mam rozjazd, pytam więc. Drogi są dwie jedna dłuższa, druga krótsza przez górę ale „ maszyną nie prajdiosz, no na takom w 5 minut budiesz. Faktycznie wygląda nieźle, bardzo gruby żwir, jadę. W pewnym momencie drogę przecina wąwóz 2m głęboki i z 15 szeroki, prawdopodobnie wyżłobiony przez deszcz, zasypany z grubsza żwirem. Za wąwozem droga pod górę wygląda nieźle. Wąwóz niestety jest nieprzejezdny, ale w pewnym momencie znajduję ścieżkę biegnącą trawersem w poprzek brzegu wąwozu, jadę (zsuwam się bokiem), nie mam już odwrotu.
I właśnie zrobiłem największy błąd dzisiejszego dnia. Dobra droga kończy się za zakrętem. Potem zaczynają się błota, koleiny głębokie na 1m, korzenie itd. Te kilka kilometrów przeprawiałem się przez 3 godziny. Koleiny były tak głębokie, że kilka razy musiałem zdejmować kufry, niestety pomiędzy koleinami praktycznie nie można było jechać. 2 razy wyglebiłem, 2 razy się utopiłem po kufry, raz jakoś sam się wydostałem drugim razem pomógł mi tubylec. Byłem tak zmęczony, że z drugiej strony góry, gdy dojechałem do większego spadku terenu poszedłem po pomoc. Bałem się, że w przypadku gleby nie będę w stanie nawet wyjść spod motoru. Cały piękny szuterek po drugiej stronie przejechałem na jedynce hamując silnikiem, nie byłem w stanie ruszyć palcem.
Jadę na „asfalt”, Dolyna, Ivano-Frankowsk i dalej na Czerniowce. Przed Czerniowcami w Sniatyniu nocuję. Syn właściciela „hotelu” pomaga mi opłukać motocykl z błota.