Navaja - było bardzo podobnie z małą różnicą mówili nieco wolniej z nadzieją, że cokolwiek zrozumiemy po węgiersku...
Druga część zakończyła się na wspinaczce na samotny minaret w Egerze. W tej części pojawi się polska duma komunizmu na Węgrzech.
Obchodzimy zamek, spacerujemy po starówce wspinamy się na samotny minaret, który pozostawili po sobie dawni tureccy najeźdźcy.
GŁAZIO: Wchodząc do minaretu odczuwam miły chłód. Bardzo kręte, strome schody, po których wspinam się niemal na czworaka mając pozycję stojącą. Barkami ocieram się o słupek nośny a za chwilę ścianę. Bardzo wąsko. Myślę sobie, jak wchodzą tu osoby poważniejszej postury? Może rezygnują w samym wejściu? Wewnątrz panuje mrok, który w tak wąskiej wieży może potęgować odczucie klaustrofobii. Wióreczek wspina się za mną licząc schody, których ilość podała nam kasjerka przy wejściu. Docieramy na tarasik, na którym niegdyś muezini nawoływali na modły. Tamara staje jakby pojawiła się przed nią ściana. Zdziwiony pytam o co chodzi? Wygląda na to, że przeraziła ją nagła zmiana klaustrofobicznego klimatu panującego wewnątrz na olbrzymią przestrzeń. Wejście na bardzo wąski taras stało się dla niej poważnym wyzwaniem. O co chodzi? Nigdy nie miała lęku wysokości. Stworzyliśmy korek w najważniejszym miejscu-wejściu na tarasik. Nie da się już cofnąć. Przecież za nami idą kolejni ciekawi tego widoku. Na tych schodach nie da się wyminąć. Te argumenty przekonały ją na przekroczenie niewidzialnej bariery. Bardzo wąski taras, na którym nie da się wyminąć faktycznie może powodować lęki. Po udrożnieniu wejścia tarasik niemal zapełnił się tak, że trudno było obejść go wokół. Z góry rozciąga się wspaniały widok na stare miasto oraz na egerski zamek. Po zaspokojeniu ciekawości panoramą i nagleniu Wiórka schodzimy na dół. Niemal na własnej skórze zaczynam odczuwać Wiórka przerażenie, kiedy zaczyna opowiadać o swoich emocjach.
TAMARA: Skuszona widokiem, jaki rozciąga się z góry meczetu zaczynam wspinać się na 40-metrową wieżycę. Już po przebyciu kilku schodków w półmroku ogarnia mnie jakieś dziwne uczucie.
… cdn …
Strasznie tu wąsko i moja pseudo-klaustrofobia zaczyna mi krzyczeć w uchu: Zginiemy tu! Ściany się zwężają! Wracaj, durna, wracaj!Dłonie mam spocone i z niepokojem pokonuję ostatnie schodki. Na górze plama oślepiającego światła- wychodzę i absolutnie wszystkie włosy na ciele stają mi dęba. Przede mną tarasik (wąski jak cholera), poprzeczka na wysokości pasa i w dole widok na miasto! Rany boskie dlaczego tu tak mało miejsca? Przykleiłam się do ściany po jednym rzucie oka na dół i skamieniałam. Nie wiem co mis ię stało?! W momencie, kiedy ja przeżywam jeden z najgorszych momentów w moim życiu na meczet włazi coraz więcej ludzi i Głazio karze mi się przesuwać dalej. Chyba oszalał. Stoję sztywna, mam zamknięte oczy a ten mnie nagrywa i pyta czy mi się podoba
? Zeszłam jako pierwsza i dopiero na samym dole poczułam ulgę. Stach minął jak ręką odjął. A jednak udaje mi się zaskakiwać samą siebie. Życie jest ciekawe i zaskakujące!
Wyjeżdżamy z gorącego Egeru i 8 km dalej na wschód zatrzymujemy się w wiosce Sirok położonej na terenie Gór Matra. Tu na wzgórzu wznoszą się ruiny gotyckiego zamku z XIII wieku, z którego roztacza się piękny widok na zachodnią część Gór Bukowych. Zamku nie zwiedzamy ale za parking i tak musimy zapłacić! Co za paradoks z tymi parkingami! Zadowalamy się zdjęciami u podnóża budowli i kierujemy się do miejscowości Mátraháza – turystycznego i sportowego centrum regionu.
Droga jest prawdziwą przyjemnością – jedziemy fajnymi serpentynami wśród leśnych ostępów. Z miejscowości w cztery minuty dojeżdżamy malowniczą, pełną zakrętów drogą na „błękitny dach” czyli najwyższy szczyt Węgier (Kékestető 1014 m n.p.m.). Bez większego problemu można tu dojechać nawet samochodem osobowym ale ze szczytu nie ma najlepszego widoku – wszystko zasłaniają drzewa.
Przez Gyöngyös dojeżdżamy do Hollókő – pierwszej na świecie wioski wpisanej na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Hollókő oznacza dosłownie Kruczy Kamień a z nazwa wiąże się wiele tajemniczych legend. W skansenie o strukturze ulicówki można zobaczyć 67 zabytkowych chałup i bielony kościółek z drewnianą wieżą w samym środku. Wioska od dawien dawna jest zamieszkana przez owiany mgiełką tajemnicy lud Połowców. Połowcy zwani też Komanami wywodzą się ze stepów Kazachstanu i południowej Syberii. Prawdopodobnie są spokrewnieni z Turkami seldżuckimi. Golili głowy pozostawiając dwa długie warkocze. Do naszych czasów potomkowie Połowców w Europie przetrwali jedynie na terenach położonych na zachód od Gór Matra w północnych Węgrzech, jednak ich zachowana przez wieki odrębność i kultura obecnie szybko zanika.
Spacerując uliczkami skansenu zaglądamy na podwórka, ponieważ chcemy zobaczyć przedstawicieli ludu Połowców w stroju regionalnym. Niestety, ponieważ jest już po 17 nie udaje nam się spotkać mieszkańców wioski, która za dnia tętni zyciem a wieczorem wydaje się opuszczona i niezamieszkała. Naszą uwagę przykuwają górujące nad wioską na wzgórzu Szárhegy ruiny średniowiecznego zamku. Wracamy do motocykla, przebieramy się i jedziemy dalej.
TAMARA: Nagle po kilku minutach coś mnie tknęło. Zaczęłam gorączkowo przeszukiwać kieszenie i tragedia! Okazuje się, że zgubiłam portfel! Nie ma go tam, gdzie powinien być. Zmęczona upałem i kilkakrotnym w ciągu dnia przebieraniem ciuchów zapomniałam o nim. W pospiechu wracamy na miejsce postoju do wsi – przeszukujemy parking, przetrząsamy bagaże, wszystkie kieszenie i nic. Po portfelu ani śladu. Nie zważając na ciągle panujący upał w pełnym rynsztunku (w ubraniu motocyklowym) pędzę po wsi i przeszukuję chodniki i uliczkę. Powoli zaczyna zalewać mnie panika! W portfelu mam dowód, gotówkę (nie jakąś bajońską sumę) i kartę płatniczą. Wracam do Głazia i ponownie przeszukujemy teren w pobliżu motocykla. NIC!
Tutaj warzą się losy naszej dalszej podróży ...
... cdn