Pewnie że czekałam
Wiele moich poglądów zostało zweryfikowanych Tam. Intensywność bycia motocyklistą, a może nawet motocyklistką w owym czasie i tym specyficznym miejscu przyprawiała o matrixowe poczucie czasoprzestrzeni.
Ruszam rano do pracy. Ubieram się bardzo starannie, każdy element ma swoje miejsce i kolej w uzbrajaniu. Kolejne warstwy następują po sobie, w zależności od pory roku i stanu świeżości. Ostatnim elementem jest warkocz. Jeśli go nie zdążę zrobić, albo nie zdecyduję się na przekazanie paru minut tej czynności, moje włosy będą protestować przy następnym myciu włosów. Skołtunią się przez dzień, mimo ukrycia pod szalem i kaskiem, nie będą zadowolone. A ja będę musiała walczyć z gąszczem. Dodatkowo będą chciały mi się wczesać w każde słowo, a na autostradzie pewniakiem będą się znęcać i łaskotać po nosie do momentu, kiedy pokonana postanowię zjechać na stację benzynową i zrobić z nimi porządek. A wiedzą doskonale, że bardzo nie będzie mi się chciało przerywać podróży tylko dla nich, ściągać rękawiczek, kasku, kominiary…. Pleść warkocza zmarzniętymi paluchami [z malej litery, proszę Pana]. Wiedzą, że mogą bezkarnie się znęcać nade mną. Testować moją psychikę. I mimikę. Kręcenie nosem, próby wypluwania i wyciągania językiem z gardła… maska na nosie nie pomaga, jest ciężko, siła charakteru zostaje wystawiona na próbę. Jedną z wielu. Taki niepozorny włosek…
Kiedy było ciepło, latem, mój ubiór nie stanowił większego problemu. Cienkie geterki, dżinsy, ochraniacze. Górskie, pancerne buty. Jakaś koszulka, T-shirt lub długi rękaw i kurtka. Polar do kufra. Wełniany buffowy szalik, kask i zwykłe, szosowe skórzane rękawiczki. Włala. Nawet wtedy człowiek wyglądał jak człowiek trochę, prawda? W razie deszczu goreteksowe spodenki wojskowe i tyle.
Ale membrana w kilkuletniej kurtce wkrótce się skończyła i o nieprzemakalności trzeba było zapomnieć. Nadeszły zimne i deszczowe dni. Poranny rytuał ubierania się wydłużył się o kilka warstw. Ciepłe geterki, dżinsy, spodnie dresowo-goreteksowe. Ochraniacze na kolana, spodnie wojskowe nieprzemakalne. Wełniana koszulka z długim rękawem, sweter wełniany, polar, kurtka. Na to kurtka żeglarska – gumowana: nieprzewiewna, nieprzemakalna. Szal z windstoperem. Wełniany szal na głowę, kask. Rękawiczki zimowe. Druga para do kufra, bo na pewno przemokną mimo mufek na kierze. Druga para spodni nieprzemakalnych [żeglarskie do kompletu, 100% waterproof] do kufra. Stuptuty megawypasione z osłoną na całego buta, sięgające pod kolano [dziękuję, Banditosie, ratowały mi życie] do kufra. I gorąca herbata w termosie do kufra…. Biedny kufer, widzieliście, jak był dopakowywany jeszcze zanim ruszyłam w trasę
I tak, w ekstremalną pogodę poubierana jak strażak [zestaw żeglarski był w kolorze czerwonym… teraz przybrał barwę czarności, próbuję go właśnie wskrzesić odrobinę…] poruszałam się momentami jak astronauta… Nie zdejmując kasku, bo groziło to obtarciem twarzy i rozszczelnieniem misternie ułożonych warstw podkaskowych, przemieszczałam się chodem interesującym z motura do loading bayów i z powrotem. Pakowanie się na motura i złażenie z niego musiało przyprawiać przypadkowych widzów o radość
Na zdrowie im
Ale wiecie co? Było mi sucho. I było mi w miarę ciepło. Najbardziej cierpiały ręce. Brak grzanych manetek i mój wewnętrzny protest wobec inwestycji w cudze moto rzutowały okrutnym uczuciem zimności i bólu w moich paluchach [znowu!].
Miałam ciepłe, choć za duże [rozmiar XL] rukkowe rękawice zimowe. Ale po długotrwałym deszczu, kiedy jeszcze nie miałam mufek, nabierały w końcu wody, jak wszystko, i dawały ciała… Takie ważące sporo nawodnione rękawice zwalniały czas reakcji na hamowanie. Za to używane już w mufach także przyprawiały mnie o dodatkową adrenalinę przy hamowaniu, bo mufy pod wpływem oporu powietrza przywierały do klamek [czasem robiąc nawet nieprzyjemne kuku w postaci ślizgającego się sprzęgła i przyhomowywania na autostradzie], a kiedy przyszło nagle hamować, trudno się było tymi rękawiczkami wbić między klamki a mufki. Kupiłam więc zimówki w mniejszym rozmiarze, ale brak przestrzeni między paluchami [o zgrozo!] a materiałem nie sprzyjał ocieplaniu atmosfery. I tak trzeba było kombinować… Każdorazowe ściąganie rękawic [niestety trzeba było przy każdym postoju to uczynić – obsługa komputerka] wiązało się przy deszczowej pogodzie z sukcesywnym nawilżaniem rękawiczek od środka. I stawała się mokrość.
Abstrahując od mojego ubioru… Wielu kurierów dawało radę innymi sposobami. Niektórzy jeździli w kompletach goreteksowych z army-shopów, ale moje spodnie z tego segmentu były wodoodporne jedynie do pewnego czasu, później się poddawały. Inni próbowali docieplać się ubiorem płetwonurka… pianka pod ubranko motocyklowe
jeszcze inni mieli pogodę w dupie i jeździli w poprutych skórach. Bywali też tacy, którzy zakupywali systemy grzewcze… podgrzewana kurtka, spodnie, buty, rękawice… Reszta knuła z pseudo-nieprzemakalnymi ortalionami różnego rodzaju. Najbardziej przerażali mnie wyznawcy ubierania gumowców w deszczową pogodę… Wyobraźnia działa…
Pokaz mody, sezon 2013 – Londyn…
Po letniemu... Włosy nie będą zadowolone.
1.JPG
2.JPG
Standard.
3.JPG
Testy nieprzemakalności.
4.JPG
Obuwie i warstwy dolne.
5.JPG
Weryfikacja trwałości materiałów.
6.JPG
Ciepłoszczelność...
7.JPG
8.JPG
Kurierki po godzinach...
9.JPG
kszyyy kszyyyy fajf bul łan bul sewen kszyyy kszyyyy
kszyyy kszyyyyy bul bul bul kszyyy kszyyyyykszyyyyyyy