Highlands Scotland – Lewa jego, lewa jego, lewa jego mac! [2010]

[bajrasz]

Rychu72, masz rację. Odpuścić Skye to grzech, wiec o tym następny odcinek

***

Jedzie Szkot autem, zatrzymał się otwiera drzwi i bach... jakiś samochód uderza mu drzwi i je wyrywa.
Przyjeżdża policja i karetka, wysiada doktor a Szkot:
- O cholera! Mój samochód!
Doktor na to:
- Co pan się martwi samochodem, pan nie ma ręki!
Szkot na to:
- O kurwa, mój Rolex!


Pobudka w takim miejscu nastraja mega pozytywnie. Zapomina się o wszystkich problemach pozostawionych gdzieś tam daleko. W dupie mam to! – krzyczę w duchu,
myśląc o zusie, podatkach, vatach i innych paranojach dnia powszedniego. Nabieram głęboko powietrza rozglądając się wokoło i nagle dociera do mnie,
jak k…a mac! znowu wszędzie mamy daleko…noo, ale chociaż do baru jest blisko



Gnamy północną częścią Szkocji. Atlantyk, zakręty, gdzieniegdzie przeurocze plaże, jakaś budka telefoniczna, a w promieniu wielu kilometrów żadnej osady, jakaś owca lub całe ich stado,
jakiś samotny kościółek, jakieś forty broniące dostępu do Loch Eriboll…jest bosko. Tak sobie pyrkając docieramy do najdalej wysuniętego przylądka Wielkiej Brytanii-Dunnet Head z latarnią z 1831roku.
Miejsce interesujące, ale nie warte ostatnich kilometrów., gdzie droga biegnie przez gęsto zamieszkałe rolnicze tereny. Już na wysokości Kyle Of Tongue, powinniśmy uciekać w dół.







...i ten Land Rover w garażu


Po tych wszystkich pięknych miejscach, cywilizowana część Szkocji nas irytuje. Dochodzi zimny wiatr z nad morza północnego z przelotnymi deszczami.
Decyzja jest natychmiastowa-wracamy jak najszybciej się da na zachodnią stronę. Wyciągam z tankubagu bramę czaso-przestrzenną i już po chwili lądujemy znowu wśród dzikich bestii, przy jeszcze ciepłym naszym ognisku z przed kilku dni. Czyli co? Czyli przygodę z Highlands czas zacząć jeszcze raz Przed nami Skye, którą wcześniej odpuściliśmy. Już na moście wiem, że nie będzie łatwo.
Ciężkie deszczowe chmury otulają wyspę. Po prawej jakby ich było trochę mniej, więc…szybko w lewo do Ardvasar i Armadale Castle klanu MacDonalds, gdzie niestety bułki z kotletem nie podają…hmm, dziwne. A potem szybki odwrót i na północ . Czuję się jak ścigany. Nad nami zwiadowcy atakujący deszczem, a za nami ciężka artyleria z ulewą. Nie ma czasu sięgnąć po aparat, zapis tylko w mózgoczaszce, a jest na czym oko zawiesić.

Fota zassana z Google, bo coś widać:


i kilka naszych:









W kilku miejscach można się rozejrzeć 360 stopni-to jak jesteśmy na wiercku. Za nami wojska pancerne, przed nami piechota i moździerze, po lewej wojska sprzymierzone i piękny błękit nieba…przebijamy się. Afrynia zaczyna wydawać dziwny dźwięk. Coś szumi i chrobocze. Nie potrafię zlokalizować tego dźwięku. Niby wszystko jest OK., ale przestaję zwracać uwagę na charakterystyczne cmentarze, wspaniałe okoliczności przyrody i architekturę natury…w głowie tylko ten dzwięk…ki czort do jasnej cholery?! Ten dźwięk zaważy na naszej dalszej wycieczce, ale…o tem potem
W Dunvegan pięknie położony camping z widokiem na zatokę. Zaraz za Starą Szkołą w prawo, z ostrym zakrętem pod górkę. Żyłka na czole mi wyskoczyła, gdy pojawiło się tam auto. afrynia z bagażami i pasażerem, to pioruńsko ciężki skład Nie skorzystaliśmy, czego bardzo żałowaliśmy kilka godzin później...