Rumunia 2016 (opis) "O górach, drodze w chmurach i o kłopocie w błocie"

[CeloFan]

7-my dzień.

Otwieram oczy.
Wokół panuje półmrok przecięty wąskim snopem światła wdzierającego się zza zasłony.
Ciszę mąci szum klimatyzatora uwieszonego nad telewizorem i odgłosy codziennego życia zza uchylonych drzwi balkonu. Jestem w hotelu. Panoramę z hotelowego okna w całości wypełnia blok mieszkalny. Cieszę się w duchu że to nie ja spieszę się trzaskając drzwiami, że to nie ja zmywam właśnie naczynia, że nie ja za chwilę wyjdę do pracy i że nie muszę patrzeć na zegarek.
Schodzę na śniadanie. Czerwony wystrój strefy karmienia i uwieszone dookoła lustra w niewielkim pomieszczeniu, przytłaczają kiczem ale kawa smakuje tak samo jak wszędzie. Schodzą się ludzie. Zasiadają w miękkich fotelach z brązowego skaju, a te pod ciężarem masy trzeszczą, imitując szlachetność cienko wyprawionej skóry.
Krzątania się nie ma końca. Zarośnięty typ w dżinsowej kamizelce otwiera i zamyka stalowe pojemniki z parówkami i jajecznicą. Ktoś inny przebiera w spodkach, żeby dobrać jakiś do filiżanki. Młody człowiek siedzący tyłem do mnie rozmawia przez telefon, nerwowo stukając pantoflem o wyłożoną panelami podłogę. Starszy pan obok, mówi do swojej słuchaczki mlaszcząc przy tym głośno. Słyszę jak jego sztuczna szczęka nie nadąża za dziąsłami sklejona przeżuwaną masą. Dźwięk ten przypomina ocierające się o siebie w zamkniętej dłoni kości do gry. Do jadalni wchodzą trzy panie, chyba z obsługi hotelu. Przyszły do pracy. Witają się po bułgarsku a pasące się gremium odpowiada chórem swoje "dobro utro". Z wysiłkiem wymuszam na sobie przyjazne kiwnięcie głową. Na to wszystko barman włącza radio i cały harmider tonie w kakofonii rytmicznych dźwięków. Moje śniadanie zaczyna się i kończy na kawie.
Jeszcze wczoraj myślałem żeby zostać tu na jeden dzień. Spełnić patriotyczną potrzebę wyszukania śladów Warneńczyka. Zobaczyć... No po prostu zobaczyć to na co patrzą ludzie przyjeżdżając tu na wczasy.
Nabrawszy jednak optymizmu po wyjeździe z hotelu, przejeżdżam tylko przez w pełni zalane słońcem centrum i czym prędzej wyjeżdżam z tłocznej aglomeracji.

Jadąc do kamiennego lasu nie nadwyrężam się zbytnio. To kilkanaście kilometrów zwykłej jak hotelowe śniadanie drogi.
Jeszcze tylko bilet i wysłuchanie ciekawostek od poligloty sprzedającego ten bilet. Sprzedawca, nie wiedzieć czemu opowiada mi o jednej ze skał w kształcie penisa. Że szczęście przynosi jego dotknięcie, że coś tam, coś tam... Zostawiwszy kurtkę i kask motocyklowy odchodzę czym prędzej na swoją wycieczkę, chcąc zapomnieć co usłyszałem.



Jestem. Będąc już samemu pośród formacji skalnych, trudno jest uwierzyć że to dzieło natury. Fascynujące jest, że w sobie tylko znanym powolnym procesie, stworzyła owa natura skalne kolumny wydrążone w środku.



Geneza powstania tego miejsca nazywanego kamiennym lasem została już przez naukowców objaśniona ale nie będę silił się na przytaczanie tu mądrych teorii.
Miejsce jawi się jak świątynia zaprojektowana dla bóstwa chaosu. Niektóre kolumny porozrzucane bez ładu, sterczą dumnie górując nad tymi przewróconymi ręką człowieka albo zębem czasu. Rzadka trawa plącze swoje korzenie w piachu. Jaszczurki grzeją się w słońcu żeby polować na masę mieszkających tu owadów.



Byliny uczepione pęknięć w skale wegetują czekając na życiodajną wilgoć.
Kolumny z daleka strasząc porowatością pumeksu, w dotyku są zupełnie obłe i pozbawione ostrych krawędzi.
Ich skalisość stępiona tysiącleciami przez wiatry, upały, deszcze, nie rani dłoni. Gładka, choć pofałdowana powierzchnia oddaje zmagazynowany nocą chłód każdemu kto zechce tego chłodu zażyć.
Będąc tu samemu, siedząc na gorącym piachu pośród cylindrycznych form, czuje się że czas nie ma znaczenia. Że to nie czas jest wyznacznikiem istnienia tylko "Zdarzenia" nazywane przez nas "Przypadkiem".
Wszystko wokół w prześmiewczy sposób udowadnia, jak krótko "Jesteśmy" i czym dysponujemy. Jakie to "Być" jest ulotne i jak często marnotrawione.
To miejsce to świadectwo zdarzenia którego początku nie widział żaden człowiek a zakończenie nie będzie znane pokoleniom. Tworzone i rujnowane bez naszej ingerencji.



Z zamyślenia wyrywa mnie piskliwy słowotok młodej dziewczyny obejmującej największy ze słupów. Ten właśnie o kształcie fallicznym.
Rozpromieniona, stojąc na palcach obściskuje kawał bloku skalnego, przywarłszy ciałem do chłodnej powierzchni pokrytej tu i ówdzie mchem. Piskliwym rosyjskim prosi swoją koleżankę o zdjęcie, co ta nie bez satysfakcji czyni.
Oddycham z ulgą, bo okazuje się że sprzedawca biletów uprzejmie opowiada o tym "wyjątkowym" słupie nie tylko mi a po prostu ma tą opowieść w swoim wyuczonym repertuarze.
Właśnie nadchodzi reszta rozgadanej wycieczki. Zostawiam im skamieniałości i jadę przed siebie. Przede mną Rodopy...
Wyszukuję na mapie kręte drogi.
Nie jest to trudne ale zanim wjadę w bułgarskie serpentyny, przede mną zakała i wrzód motocyklowej przygody. Autostrada - dojazdówka do celu. Jak się komuś nie chce jechać to wjeżdża tam i popyla ile fabryka dała dzielnie omijając wszystko co ciekawi i co daje motocyklową radość. Pokłosiem są różne dane. Podniesiona średnia prędkość podróży, spalanie motocykla, rekordy prędkości i czasu dojazdu do celu. Pewnie daje to dużą satysfakcję, oszczędza czas i trochę podnosi poziom adrenaliny ale można to samo robić niedaleko od domu. Śmietnik informacyjny którym można się potem pochwalić komuś kto podobnie spędza swój czas w podróży.
Bywa jednak że w zurbanizowanym świecie, nawet nie chcąc, można popsuć sobie dzień taką drogą. Wprawdzie niemal zawsze jest alternatywa, jakaś stara albo lokalna droga ale można się pomylić.
Jadę rozmyślając o konsekwencjach autostradowania gdy mnie to właśnie dopada. Pomyłka. Ufnie spoglądając na mapę w GPS wjeżdżam na ślimak gdzie już nie ma odwrotu. Przede mną 32 zmarnowane kilometry. Taka odległość dzieli mnie od najbliższego zjazdu.
Jedyną pozytywną konsekwencją jest to że widzę przed sobą monstrualnych rozmiarów kłęby masy zawieszonej w powietrzu. Jej sino-szary ogrom zaburza monotonię błękitnego nieba wystemplowanego małymi cumulusami.



Z jednej idealnie czarna, z drugiej oświetlona słońcem burza, żyje niespokojnym życiem targana od środka spazmami. Groźnie ciska elektrycznością w ziemię, rozświetlając przy tym swoje wnętrze na ułamki sekund. Odrywające się od niskiej podstawy strugi ulewy, wspierają wielotonową masę wody nie pozwalając jej spocząć na ziemi. Niemy ten pokaz siły hipnotyzuje, pozwalając zapomnieć o niefortunnej pomyłce i o autostradzie. To czas deszczu.



Jestem już na ulubionej drodze. Wicher rozciąga i rozrywa chmurę jak wstęgę i teraz jadę pod pióropuszem burzy ale w pewnym oddaleniu od epicentrum. Jedynie na horyzoncie, zza kotary z ulewy, widać czyste niebo.
Spory ruch. Samochodowe reflektory migają co chwila przerywając nienaturalną o tej godzinie ciemność.
Krople wody masowo wędrują w górę po szybie motocykla i rozpędzone wyskakują w powietrze żeby skończyć swój krótki żywot gdzieś w dole. Co chwila wycieram mokrą rękawicą wodę z szyby kasku.
Burza oglądana przez okno domu, zza szyby samochodu, widziana w TV albo słyszana w oddali jest efektowna. Można się jej bać lub nie bać. Podziwiać albo zamknąć oczy. Jadąc motocyklem czuje się wręcz jej elektryczną naturę. Burza ma swój zapach. Wiatr nie jest tylko szumem drzew zza szyby. Fizycznie napiera nie pozwalając utrzymać się w pionie. Motocykl myszkuje po drodze i nieustannie trzeba korygować jego kurs. Na całym ciele czuć uderzenia siekącego deszczu. Buty znów przemakają co do centymetra. Czuję jak woda wdziera się każdym nieosłoniętym zakamarkiem, rozlewając się zimnymi strugami po ciele.
Wszystko jednak ma swój koniec. Widzę jak przez ciężkie chmury przebija się snop światła. Tnie i topi ołowianą powłokę rozwierając ciemność i zalewa blaskiem coraz większą połać ziemi.



W jednej chwili deszcz przestaje padać jak zakręcony kurkiem. Burza umiera. Niby goni mnie jeszcze swoją spłaszczoną i pozbawioną mocy szarością, niby sięga jeszcze swoim podmuchem ale jest coraz słabsza w swojej agonii. Jestem poza zasięgiem. Teraz suszy mnie słońce a po burzy zostaje wspomnienie.




Wjeżdżam w Rodopy. Wybrana droga okazuje się nie mającym końca zbiorem zakrętów. Z rzadka mijane wioski przypominają skansen. Prawie nie ma ruchu na drodze. Naprzemiennie pada słaby deszcz i suszy słońce a ja nieprzerwanie wspinam się to znów zjeżdżam wijącą się serpentyną.

W końcu zatrzymuje mnie ... zakaz wjazdu. Droga zasypana żwirem tak żeby żaden samochód nie mógł przejechać, znak zakazu, wokół pustka. Teraz rozumiem znaczenie znaków które mijałem co jakiś czas. I rozumiem czemu od ostatniego rozjazdu, kilkadziesiąt kilometrów stąd jadę sam. Powinienem skręcić w drogę z objazdem. Nie zrobiłem tego i teraz mam dylemat.
Dylemat trwa dwie sekundy. W jednej myślę o powrocie do objazdu, w drugiej ruszam na przód żeby zaspokoić ciekawość, bo objazd i tak jest za daleko.
Jadę teraz zamkniętą dla ruchu drogą robiąc w głowie zakłady jaka przyczyna kazała postawić ten znak. Stawiam na zwalone ze skarpy kamienie. Niemal na pewno nawiedziła to miejsce nawałnica i naruszyła zwietrzałe głazy strącając je na drogę. Pewnie za kilka dni zostaną uprzątnięte i po znaku nie będzie śladu.
Przynajmniej raz się nie mylę. Kamienie, głazy, kamyki leżące co jakiś czas na drodze, utwierdzają mnie tylko w przekonaniu że wybór nie może zależeć od okoliczności a od pomysłu. Dziwi tylko fakt że kamienie nie są porozrzucane na całej jezdni a tylko na jej jednym pasie, uprzątnięte od strony przepaści. To nic. I tak cała szerokość jest tylko dla mnie.



Jadę tak podziwiając swoją przenikliwość aż na 20-tym kilometrze zatrzymuje mnie następny wał usypany z ziemi. Usypany na całej szerokości szosy, broni dostępu do... zapadliska. W tym miejscu jezdnia podmyta siłami natury zwaliła się w przepaść, pozostawiając po sobie popękany asfalt odlepiający się od pobocza... I to jest właśnie prawdziwa przyczyna postawienia znaku zakazu. Brak drogi.



Zostawiam motocykl i idę na rekonesans. Dzika, nadludzka moc zabrała kilkadziesiąt metrów jezdni. Wygląda to jakby głodne, niewyobrażalnie wielkie monstrum ugryzło górę dla sprawdzenia smaku. Nie jestem tu pierwszy, bo wały usypane z obu stron zapadliska sugerują że od czasu do czasu ktoś jednak z tej drogi korzysta. Czy to pieszo, czy może rowerem. Ale czy da się motocyklem?
Skoro tu jestem, nie zawrócę. Po asfalcie nie przejadę, ale jest jeszcze stabilne pobocze. Wiadomo jak to jest. Jak się jeździ na przykład po placu, z łatwością można jechać po linii nie zjeżdżając z niej na centymetr, chociaż zjechanie z niej nie ma żadnych konsekwencji. Inaczej jest jeśli ma się tylko jedno podejście a skutek może mieć wpływ na losy wszystkiego. Ruszam więc i turlam się po poboczu skamieniały czekając co się stanie. To krótka chwila. Jeszcze tylko przejazd przez wał po drugiej stronie, chybotliwe lądowanie na płaskiej nawierzchni za usypaną blokadą i przede mną następne dni w przyszłości



Wiem że to urwisko wygląda jakby można było puścić tamtędy dziecko bez obawy. Że to żadne ekstremum. Że wystarczyło po prostu przejechać. Jednak głusza pośrodku której jestem, wspominki o przygodzie z Karpat, konieczność samoradzenia sobie i świadomość że upadek z motocyklem nie wiadomo ile w dół to nie złapanie gumy i nie zakopanie się w glinie... No zwyczajnie wyobraźnia wyostrza zmysły i koloryzuje efektownie zmyślając najróżniejsze zakończenia przygody W związku z tym lekki cykor gdzieś tam z tyłu głowy każe ściskać kierownicę, wpatrywać się w dół, przeżywać dwa razy za mocno rzeczy z natury o wiele mniej dzikie i niebezpieczne.



Reszta dnia to zakręty, góry, tabory Cyganów przemieszczających się w sobie znanym kierunku, znów zakręty, jakieś miasto, deszcz, słońce, zakręty, zakręty, zakręty.






Im gorsza droga tym lepsza. Im wolniej jadę tym więcej widzę. Im szybciej jadę tym więcej błędów robię i zakręty wypluwają mnie a to na drugi pas, to znów na skraj pobocza. To nic. Przecież jestem tu sam na mojej drodze z moją przygodą i nikt oprócz mnie samego nie ma wpływu na to co było, gdzie jestem i co się stanie za chwilę.



Bo bycie w podróży jest proste. Wystarczy zadbać o swój los.
Mapa: