Ostatnia podróż Harleya, czyli Iran 2019

[Dredd]

Widać emocje nadal działają, bo budzimy się wcześnie. Anię plecy bolą tak bardzo, że zaczynamy zastanawiać się, czy podczas wypadku nie uszkodziła sobie kręgosłupa. Dochodzimy do wniosku, że może być to wynik spięcia i stresu. W końcu nie przypomina sobie, żeby uderzyła w żaden z samochodów.
Umówiliśmy się z policjantami, że odbiorą nas z hotelu i zawiozą do komisariatu, gdzie czeka na nas Harley. Oczywiście są o umówionej godzinie. Uśmiechnięci, serdeczni.

Pojechaliśmy na komisariat, odebraliśmy motocykl. Policjanci zastanawiają się jak nam pomóc.
- Możecie skorzystać z policyjnego warsztatu, gdzie serwisowane są nasze GS-y. Jednak dziś jest dzień wolny i warsztat nieczynny i nie ma kto wam naprawić motocykla.
- To żaden problem! Jeśli tylko będziemy mieli kawałek miejsca i podstawowe narzędzia dam sobie radę sam. Klucze calowe, które niezbędne są w Harleyu i tak mam ze sobą.
Wobec tego pojechaliśmy do warsztatu – na to samo strzeżone, ufortyfikowane osiedle co wczoraj. Zabrałem się wobec tego do oceny strat w motocyklu – oceniając spokojnie nie ma takiego dramatu, jak przypuszczaliśmy. Poprzekręcane manetki ani skrzywiona i przestawiona kierownica nie powyrywały kabli biegnących wewnątrz niej, wszystko działa. Nie widać żadnych pęknięć, wybrzuszeń, czy naprężeń na ramie. Do wymiany kierownica, tylny błotnik, lampy, kierunkowskazy, może jakieś mocowania błotnika. Do tego lightbary przednie i jedno światło, ramka reflektora głównego, obrysówka na błotniku i sam błotnik. Trzeba sprawdzić mocowania kufrów i kilka innych elementów. Trochę części chromowanych jest powyginanych bądź porysowanych.
Teraz skupiamy się na poluzowaniu mocowania kierownicy i ustawieniu jej na ile to możliwe prosto. Aby to zrobić trzeba zdjąć lightbary i wielką, chromowaną obudowę przedniej lampy. Mam nadzieję, że śruby mocowania kierownicy się nie pokrzywiły, bo są calowe i nie sposób zastąpić ich metrycznymi.
Szczęśliwie prace posuwają się do przodu. Mamy tylko podstawowe klucze calowe, więc nieraz nie jest łatwo, ale z pomocą Ani daję radę


296.jpg


Finalnie udało się doprowadzić motocykl do stanu pozwalającego na dalszą jazdę nim. Kierownica jest krzywa, ale nie na tyle, żeby nie dało się jechać. Kilka elementów trochę poprostowałem, a stłuczony klosz kierunkowskazu tylnego został dorobiony z pomarańczowej miednicy
Podczas jazdy okaże się, czy rama nie jest skrzywiona na tyle, że nie da się jechać bądź np. nie ścina którejś z opon czy np. pasa napędowego.
Kiedy ja działałem z Harleyem Ania poszła do toalety. Zaprowadził ją tam jeden z chłopaków. Przechodzą obok hali sportowej z powybijanymi szybami, wywalonymi drzwiami i ogromnym bałaganem na parkiecie. Było tam wszystko: kawałki szkła, cegieł, belek i gruba warstwa kurzu.
- Wygląda, jakbyście nie korzystali z tej hali za często.
- Tak. Tydzień temu był zamach bombowy. Zginęło kilku chłopaków.
…

Teraz było oczywiste, dlaczego tak duża waga przykładana jest przez policję do bezpieczeństwa. Wygląda na to, że nie są przewrażliwieni na tym punkcie.

Skończyłem prace przy motocyklu. Wyjeżdżając z osiedla widzimy zaparkowanych kilka tankietek oraz samochodów opancerzonych. Szkoda, że nie poprosiliśmy, żeby pokazano nam jak tankietka wygląda od środka.

Jedziemy. Jest sobota, ruch niewielki. Jadę ostrożnie, wbijam kolejne biegi bacznie obserwując zachowanie Harleya i przyzwyczajając się do krzywej kierownicy. Jest ok. Nawet przy znacznej prędkości motocykla nie ściąga po puszczeniu kierownicy, nie łapie żadnych podejrzanych wibracji, itp. Niemniej nie możemy kontynuować naszej podróży, musimy wracać, żeby zdążyć sprawdzić czy nie ma poważnych uszkodzeń i musimy zmieścić się w czasie 30 dni od wyjazdu. Specjalnie na Turcję mamy wykupione dodatkowe auto- casco i jeśli nie będzie potrzeby z niego korzystać, trzeba wypowiedzieć umowę w ciągu 30 dniu. W ten sposób ubezpieczyciel zwróci mi składkę roczną, pomniejszoną o 1/12. A bój toczy się o około 4500zł, więc decydujemy się na trochę wcześniejszy powrót. Jeśli naprawa zamknie się w ok. 5000 złotych nie warto korzystać z ubezpieczenia ze względu na utratę zniżek. Ale jeśli w motocyklu wyjdzie jakaś poważna wada, wtedy trzeba skorzystać z pieniędzy ubezpieczalni. A tego nie wiemy.
Teoretycznie – za szkodę powinien zapłacić ubezpieczyciel sprawcy, ale z tym wiadomo – może być różnie.

Trudno. Wracamy. Staramy się mimo wszystko cieszyć tym, co oferuje nam dalsza podróż. Obserwujemy mijane krajobrazy i rozmawiamy o Turcji. To wielki, piękny kraj, oferujący bardzo dużo zróżnicowanych doznań. W sumie jest tu wszystko: morza, piękne góry, równiny, wspaniała przyroda. W sumie czego dusza zapragnie: zarówno duch orientu jak i starożytnej Grecji (Milet, Efez, Troja to miasta leżące dziś w Turcji). To tu mamy okazję zobaczyć na własne oczy co kryje się za magicznymi nazwami znanymi jedynie z podręczników historii: Tygrys, Eufrat czy Hatussas – stolica Hetytów. Widzieliśmy palmy, bananowce, rośnie tu bawełna, ryż. Nie ma tu jedynie pustyni. Właśnie w momencie w którym toczymy te dyskusje naszym oczom ukazują się następujące krajobrazy:


299.jpg


300.jpg


301.jpg


Może nie jest to bajeczny erg z miękkimi, uformowanymi z piasku górami, ale chyba można nazwać to, co widzimy hamadą – pustynią kamienistą. Chyba musimy zweryfikować nasze poglądy!

Jadąc niespiesznie – jak zawsze Harleyem – rozmyślamy trochę o przeszłości, tym co nas spotkało ale i przyszłości. Gdzie pojedziemy za rok? Nie bardzo mamy pomysł. Jeśli Iran nadal utrzyma przepisy o zakazie poruszania się większymi motocyklami niż 250 centymetrów, będzie lipa. Europa będzie zawsze dostępna, więc ją pozostawiamy na emeryturę, a nas interesują kraje mniej dotknięte straszną globalizacją.

A co moglibyśmy zobaczyć skręcając w taką drogę?


302.jpg


Choć takie myśli bardzo trudno dopuszczam do świadomości, zaczyna w głowie kiełkować myśl o zmianie motocykla. Każdy harleyowiec doskonale zna powiedzenie przypisywane członkom Hells Angels: lepiej mieć siostrę w burdelu, niż brata na japońcu.
Dzielę się swoimi przemyśleniami z Anią. Bardzo lubi Harleya. Wzdycha, ale nie mówi: nie.
Kilometry tymczasem umykają pod kołami, a znajomy od prawie 20 lat dźwięk silnika miło brzmi w uszach. My zaś mijamy całkiem przyjemne krajobrazy.


303.jpg


304.jpg


My zaś w promieniach zachodzącego słońca zbliżamy się do miasta Gaziantep – stolicy upraw bawełny.


305.jpg


Nocleg wypada w pierwszym napotkanym hotelu. Zależy nam na w miarę szybkim powrocie.

Jedziemy przez miasto Aksaray, gdzie można zobaczyć taki oto osobliwy pomnik:


306.jpg


307.jpg


Następnego dnia czeka nas nieplanowana atrakcja na trasie: różowe jezioro – Tuz Golu.


308.jpg


309.jpg


310.jpg


Chyba wytrącająca się z jeziora sól ma dobroczynne właściwości sądząc po ilości ludzi.


311.jpg


Dalej kierujemy się na Ankarę i Istambuł. Dobrze, że stolica, która liczy ponad 5 milionów ludzi ma obwodnicę z prawdziwego zdarzenia. Choć widać miasto, ruch nawet dobrze się nie zagęszcza.


312.jpg