Zaczekajka znowu w trasie

[zaczekaj]

Zrobiłam to jak chciałam.
Dojechałam do Nepalu. Dawniej coś niewyobrażalnego dla mnie. A teraz wiem, że mogę wszystko jeśli tylko chcę widzieć sposoby a nie powody.
Nie było łatwo tak wszystko rzucić.
Nie było łatwo odejść z fajnej pracy.
Nie było łatwo odpuścić czasem pewnych tematów ale było warto wyjść ze strefy komfortu, rzucić wszystko i ruszyć w ,,Bieszczady”




Indie a w nich Ladakh był świetny. Było przepięknie, było magicznie.
Ale Nepal i bliskość najwyższych gór świata pozamiatał system.






Do Nepalu wjechaliśmy przejściem granicznym Banbasa- Kanchanpur.
Na przejściu chaos. Indie jeszcze jako tako zorganizowane ale po stronie nepalskiej budynki urzędowe porozrzucane w kilku miejscach.
Najpierw ogarnęliśmy karnet CPD bo akurat taki urząd pierwszy znaleźliśmy.
Imigration Office dopiero w drugiej kolejności. Tam odprawa paszportowa, płatność za wizę (płatność tylko w dolcach, wizę zrobiliśmy wcześniej online ale można też na granicy zrobić ) i już. Witaj Nepalu



Ruch przy granicy dość spory. Początkowo stwierdzamy, że większy jak w Indiach.
Czym dalej od granicy tym było już spokojniej. Zmalała też liczba używanych klaksonów ale autobusy wciąż chciały nas zabijać nie raz wyskakując na czołówkę. Tylko czekałam aż któryś się wykolei.
W krajach azjatyckich stwierdzam, że nie ma co się za szybko poruszać. Lokalni kierowcy źle oceniają nasze prędkości i odległości.
Trzeba się delikatnie dostosować do miejscowego ruchu i płynąć. Bo ruch tutaj płynie. Nawet gdy krowy leżą na środku.



Po drodze mamy Park Narodowy Bardia. Główna droga biegnie przez Park i pewnymi fragmentami drogi musimy przemieszczać się w konwoju. Czasem po drodze przechadza się tygrys czy słoń więc lepiej jechać większą grupą.



Dojeżdżamy do Pokhary. Nie bawimy tam długo. Jest świetna pogoda, super widoczność. Nie marnujemy tego. Załatwiamy potrzebny permit na Dolny Mustang i lecimy. Widoki są mega.
Po drodze mamy jedne z najdłuższych i najwyższych wiszących mostów, które można przejechać.





W Marphie odwiedzamy klimatyczny klasztor i spędzamy tam dość długą chwilę przysłuchując się mantrowaniu.
Będąc w tamtych stronach koniecznie zajrzyjcie do do miasteczka tylko uważajcie bo łatwo przegapić.



Z Marphy lecimy do Muktinath.
Widoki oszałamiają. Najwyższe góry świata są tak blisko, wręcz na wyciągnięcie ręki.





W Muktinath lub w okolicach warto się zatrzymać na dłużej i chłonąć widoki i klimat Nepalu. Można się również wybrać do hinduskiej świątyni z której również jest świetny widok a przy samej świątyni można poobserwować jak hinduscy pielgrzymi obmywają się pod kamiennymi kranami.





Pokręciliśmy się trochę po małych osadach chłonąć widoki.
Tu miejscowość Jhong.


Stare kamienne stupy




Do Górnego Mustangu po długich przemyśleniach ostatecznie nie jedziemy. Permit jest drogi- 500 dolców do tego trzeba nająć przewodnika około 50 dolców za dzień.


Po objechaniu Dolnego Mustangu wracamy do Pokhary. Akurat zaczyna się święto Diwali (hinduskie święto światła) i ulice są rozświetlone, roztańczone, rozśpiewane




Nepalska plątanina przewodów.



Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[kylo]

Wspaniałe!!!

[Władek]

Dzięki, bajka
może jeszcze kiedyś, bo to niespełniony kierunek, tak jak Bajkał siedzi w głowie, a pesel bije.

[Adagiio]

Ładnie tam.
Pozdrowienia.

[Mhv]

Fajnie, i to na dwóch nowych trampkach..da się.