Górny Karabach by Trolik and Woytek (wrzesień- październik 2019)

[trolik1]

Napisał magicl

Ech, jak ja wam zazdraszczam

Sam też sobie zazdraszczam, bo nie wiem czy tym roku uda się coś zrobić...:-(
pozdrawiam trolik

[trolik1]

Dzień dwudziesty: jedziemy do Tbilisi.

Po przebudzeniu w hotelu miliongwiazdkowymi i spiciu kawki pożegnaliśmy się z Niemieckimi Gieesiarzami , po czym ruszyliśmy w dół do wioski na śniadanko. To, co przygotowały dla nas obie Panie w małej restauracji było po prostu niewiarygodne - śniadanie królewskie przy tym to żarcie dla psów!
Siergiej postanowił jechać z nami do Tbilisi, więc po wspólnym biesiadowaniu porannym jakimś cudem udało mi się przerzucić nogę przez siodło Gieni i ruszyć w dół. Było tak sobie...





Wyjazd z Omalo zajął nam cztery piękne godziny życia. Pogoda nie była jednak tak ładna jak na wjeździe do Omalo - powyżej 2 tysięcy metrów jechaliśmy już w chmurach, ale nadal było po prostu wspaniale! Droga do Omalo moim zdaniem to obowiązkowy element dla każdego motocyklisty odwiedzającego Gruzję. Po zjeździe zalogowaliśmy się w super klimatycznym pensjonacie w wiosce Luhuri.


Po dziennych temperaturach w granicach 20 stopni i nocnych około zera ciepełko Luhuri było dla nas błogosławieństwem. Zrobiliśmy małe pranie, odwiedziliśmy lokalny sklepik i toczyliśmy długie rozmowy z Siergiejem na temat motocykli, życia w naszych krajach i tak dalej. Ja tego popołudnia przede wszystkim "trawiłem" w głowie piękno natury, którego doświadczyłem w ostatnich dniach, doznania związane ze spotkaniami i w ogóle wszystko, co nam się przydarzyło w ostatnich dniach.

Rano zebraliśmy się szybko i ruszyliśmy w kierunku Tbilisi. Mimo sporego ruchu jechało nam się dobrze i szybko. Od czasu do czasu zatrzymywaliśmy się na sesje dronowo - zdjęciowe w szczególnie ładnych miejscach.

Po zbliżeniu się do Tbilisi pożegnaliśmy Siergieja, który zarezerwował nocleg w innym miejscu i zanurkowaliśmy w miasto w poszukiwaniu naszej miejscówki. Już sam wjazd do miasta zwiastował fajne popołudnie i wieczór! Po zalogowaniu się w hostelu zrobiłem coś, na co czekałem już prawie trzy tygodnie:-)

O Tbilisi nie będę wiele pisał. Kto chce (a powinien chcieć każdy!!!) ten przyjedzie i zobaczy. Najważniejsze jest jedno - duszę tego miasta wyczuwałem od samego początku mojego pobytu w nim.





Wojtuś podsumował to w ten sposób - ten koncert urywał dupę!! Od czasu do czasu wysyłaliśmy pocztówki filmowe naszemu pilotowi Radziowi. Oto jedna z nich:

Mimo delikatnego chłodku zostaliśmy w tej knajpce do końca koncertu. Nie jestem jakimś wielkim fanem muzyki, ale to co tam doznałem zostanie na długo w mojej głowie.

To był kolejny piękny, piękny dzień!

[trolik1]

Dzień dwudziesty pierwszy, drugi i trzeci: Mestia.

Prognozy pogody nie dawały nam szans na odwiedzenie Stepancmindy, więc postanowiliśmy wykorzystać fakt, że chmury zrucające swój ładunek nad Sepoancmindą właśnie opuściły Mestię:-).Pierwsze 150 kilometrów pokonaliśmy piękną autostradą, ale porywisty wiatr czołowy powodował, że prawie staliśmy w miejscu na naszych maszynach Po autostradzie była już zwykła walka o życie na lokalnych drogach aż do Kutaisi, gdzie zakręciliśmy się jak słoiki na świeżo budowanej autostradzie i straciliśmy chyba godzinę szukając drogi do Mestii. Koniec końców udała nam się ta sztuka i pomknęliśmy piękną górską drogą do gruzińskiego Zakopca!:-). Droga była świetna - nie było już śladu po opadach deszczu, a po minięciu Kutaisi zniknął też wiatr i pojawiło się do tego piękne słoneczko. Droga (choć asfaltowa) była jak marzenie - piękne widoki, zakręty i mały ruch. Jedyny problem polegał na tym, że chcieliśmy zatrzymywać się za każdym winklem w celu podziwiania widoków...:-).



Cały czas trzeba było jednak pozostać czujnym - na drodze często pojawiały się krowy, psy i moje ulubione zwierzątka, czyli świnki. Ten jeden zwierzak na zdjęciu poniżej był chlubnym wyjątkiem, bo leżał spokojnie przy drodze i nie rzucił nam się pod koła tak jak tuziny jego kumpli...:-)

Do Mestii wjechaliśmy na krótko przed zmrokiem i po krótkich poszukiwaniach znaleźliśmy zarezerwowany wcześniej pensjonat. Po przywitaniu z gospodarzami wprowadziliśmy nasze osiołki do stajni, rozpakowaliśmy się , wrzuciliśmy coś do brzuszków i poszliśmy zmęczeni spać, bo następny dzień miał być bardzo pracowity...

Po obfitym (czyli typowym w Gruzji) śniadaniu założyliśmy trampki, sandały i co tam jeszcze i ruszyliśmy na podbój Kaukazu!! :-). Czekał nas spacer około 1200 metrów w pionie i 15 km w poziomie do słynnych jeziorek umieszczonych nad miastem. Jako wprawieni turyści wybraliśmy oczywiście trudną, mało uczęszczaną drogę przez las i zgubiliśmy się po jakichś 15 minutach. Wojtek zwątpił w moje zdolności topograficzne i po włączeniu gps w telefonie zaufał technologii. Ja jednak nie dałem za wygraną i śmignąłem dalej w górę kierując się instynktem turysty (jeśli w ogóle jest coś takiego:-)). Po godzinie szwędania w końcu wyszedłem na jakąś łąkę...


Po następnej godzinie dołączył do mnie zziajany Wojtek i od razu zażyczył sobie sesję filmową w tych typowo gruzińskich okolicznościach przyrody. Co było robić - trza działać!


Po kilku minutach gwiazdorzenia Wojtuś zmęczył się jednak i postanowił naładować baterie na górskim słoneczku

Było cudownie. Mimo chłodu słoneczko pięknie nas ogrzewało, a świeży śnieg w połączeniu z przejrzystym powietrzem zafundował nam prześliczne widoki na dolinę i otaczające góry.


Po trzech godzinach na górze zaczęliśmy schodzić na dół z powrotem do miasta i dotarliśmy tam późnym popołudniem. Po drodze odwiedziliśmy jeszcze tą ślicznotkę:

Wieczorową porą dyskutowaliśmy z Wojtkiem drogę wyjazdową z Mestii oraz strategię na dalszą podróż - okazało się bowiem, że na Ukrainie jest kiepska pogoda i nasze plany odwiedzenia Zakarpacia raczej się nie spełnią. Postanowiliśmy więc, że skierujemy się na południe....różnymi drogami:-). Jako miejsce docelowe na następny dzień ustaliliśmy hostel w Kutaisi, gdzie mieliśmy zrobić serwis motocykli korzystając z oleju zostawionego nam przez Mirmiła. Przy okazji: Mirmił jeszcze raz dzięki za pomoc! Wojtek postanowił wrócić tam asfaltem, a ja wybrałem bardziej ambitną drogę przez Uszguli...Następnego dnia rano kiedy wsiadałem na Gienię temperatura wynosiła jakieś minus pięć stopni i świeciło piękne słoneczko - idealne warunki do podróży motocyklem! Po około godzinie jazdy i z tyłkiem przymarzniętym do siodła znalazłem się w Uszguli


Droga do tej pory była piękna i myślałem, że nie może być już lepiej...To co zdarzyło się za Uszguli po prostu wyrwało mnie z butów. Niestety jutub rozpieprzył jakość filmiku:-(


Po dwóch, może trzech godzinach cudownej, samotnej jazdy po pustkowiu dotarłem do pierwszej większej wioski o nazwie Lenteki. To było jak wkroczenie do raju. Czułem się tam wspaniale - po pierwsze dlatego, że wciągnąłem tam przesmaczne chaczapuri, po drugie bo było tam pięknie i ciepło, po trzecie bo droga była cudowna, po czwarte...piąte...



Chciałem tam zostać. Na zawsze. Tylko niepokój o Wojtusia gonił mnie do Kutaisi. Bałem się, że się zgubi, że jest głodny, że Jego motorek nie chce jechać...:-).A więc Gieniu - zawieź mnie proszę do Kutaisi! Dotarłem tam po około trzech godzinach spokojnej jazdy - Wojtek trafił tam wcześniej i załatwił spanko, olej i miejsce do serwisu!


Po lodowatym powietrzu w Mestii ciepełko Kutaisi było jak najbardziej pożądane. Miejscówka do spania była super, serwis został zrobiony, więc możemy jechać dalej :-)

[trolik1]

Dzień dwudziesty czwarty, piąty i szósty: 133 balony.

Apel do Gruzinów: Kochani proszę Was - nie zmieniajcie się! Zostańcie tacy, jacy jesteście: dumni, gościnni, radośni. Kocham naszą Unię Europejską i jestem jej wielkim zwolennikiem, ale jedna rzecz została sp...na, a mianowicie taka, że wszyscy tutaj stajemy się zbyt podobni do siebie jeśli chodzi o obyczaje, kulturę itp. Myślę, że możliwa i wskazana jest Wasza integracja z Zachodem, ale proszę - nie zapominajcie o Waszej tożsamości!!!

Koniec filozofii, jedziemy dalej!

Jak po takim śniadanku wyjeżdżać z tego pięknego kraju No jak?!!!

Po wczorajszej wymianie oleju naszym motorkom jakby przybyło koników, więc po pożegnaniu z gospodarzami ruszyliśmy w kierunku Turcji. Pogoda była piękna i droga umykała nam szybko. Po wjeździe do Turcji skierowaliśmy się na Trabzon, a następnie w kierunku Gumusane przecinając pasmo górskie z przełęczami na wysokości około 2500 metrów. Jak to powiedział Wojtek: "w zakresie budowy autostrad Turcy jeńców nie biorą!". I rzeczywiście - podziwialiśmy zdolności inżynierskie Tureckich drogowców, bo budowa autostrad w takich warunkach to musi być poważne wyzwanie. Uświadomiłem sobie, że w tym aspekcie Polska jest całe lata świetlne za Turcją. Tylko na samych przełęczach droga zwężała się do trzech pasów.


Przejeżdżając przez wioski i miasteczka zagubione na Wyżynie Anatolijskiej często spotykaliśmy się z dziwnym rodzajem budownictwa - grupą wieżowców mieszkalnych postawionych na polu obok wioski. Nie wiem jaka jest filozofia budowania czegoś takiego, ale wyglądało to dosyć ciekawie

Po kilku godzinach pięknej jazdy znaleźliśmy nocleg w malutkiej dolince

Góry były suche, więc następnego dnia rano nie trzeba było suszyć gratów i po kawce i śniadanku ruszyliśmy w dalszą drogę

Po następnych kilku godzinach fajnej, spokojnej jazdy krajobraz zaczął się zmieniać i dotarliśmy do wioski Goreme w Kapadocji...:-). Nocleg znaleźliśmy na tanim kempingu (chyba 17 pln) w samym centrum wydarzeń:-)

Pogoda była piękna, a krajobraz jak z bajki, więc po rzuceniu naszych gratów byle gdzie pobiegliśmy na pierwsze lepsze górki i cieszyliśmy się widokami jak małe dzieci :-)

Spać poszliśmy wcześnie, bo następnego dnia rano czekała nas pobudka :-)


Widok był wręcz nierzeczywisty....:-). Próbowaliśmy oczywiście zalogować się do balonu, ale właściciel kempingu powiedział że mimo 133 balonów w Kapadocji ceny poszły do góry o kilkaset procenta za sprawą milionów Chińczyków marzących o lataniu....no i teraz bilet zamiast 50 euro kosztuje powyżej 300 eurisów. Do tego rozwinęły się inne "gałęzie przemysłu turystycznego" takie jak kłady i motorki enduro, na których miliony Chińczyków rozjezdżają te piękne okolice. Jeśli chcecie jeszcze jeszcze zobaczyć Kapadocję to spieszcie się! Po nacieszeniu się widokiem balonów i zjedzeniu śniadanka udaliśmy się naszymi ścieżkami na podziwianie starochrześcijańskich zabytków.


W Polsce byłyby to zabytki klasy zerowej, ale w Turcji zabytki innej religii nie cieszą się chyba wsparciem rządu...Nic to, ja tam byłem i Wojtek też! Po spacerku wróciliśmy na kemping, gdzie właściciel nakarmił nas godnie

Stęskniliśmy się już za motorkami, więc zabraliśmy je na przejażdżkę po muzeum. Miliony Chińczyków czekały w tym czasie chyba na zelżenie upału..



Na spacerach i motorkowaniu upłynął nam cały piękny dzień. Czułem się tam prawie jak w raju nawet mimo widocznej na każdym kroku atmosfery centrum turystycznego - podejrzewam jednak, że w środku sezonu przebywanie tam może być dosyć uciążliwe.

Kolejny piękny dzień za nami...:-)

[magicl]

Turcje mialem 'robic' w tym roku, teraz to troche chociaz poczytam

[trolik1]

Napisał magicl

Turcje mialem 'robic' w tym roku, teraz to troche chociaz poczytam

Turcja jest trudna do "zrobienia" za jednym razem. Zrozumiałem to kiedy wjechaliśmy na D915 - w każdą stronę można było zjechać z tej drogi na piękne single i double tracki i spędzić tam tydzień lub dwa... A to tylko mały kawałek tego wielkiego kraju.
pozdrawiam trolik

[trolik1]

Dzień dwudziesty siódmy, ósmy i dziewiąty: duuużo wody!

Poranek kolejnego dnia w Kapadocji minął nam całkiem szybko - zjedliśmy śniadanko patrząc na balony majestatycznie krążące nam nad głowami, a następnie po szybkim pakowaniu ruszyliśmy na zachód w kierunku Istambułu. To był dzień nabijania kilometrów i zbliżania się świetnymi tureckimi autostradami przez Ankarę do Istambułu. Cel został zrealizowany i rozbiliśmy biwak wieczorem na jakimś pagórku niedaleko Istambułu. Po gorącej, słonecznej Kapadocji przebudzenie rano nie było zbyt miłe...

Było zimno, mokro i wietrznie - czyli pogoda w sam raz dla nas:-). Po szybkim pakowaniu ruszyliśmy w drogę z nadzieją na słoneczko, bo nasze namioty i śpiwory przypominały mokre szmaty..

Istambuł po raz kolejny nas zaskoczył - tym razem zaskoczenie dotyczyło spraw gospodarczych. Mieliśmy wrażenie, że cały turecki przemysł skupiony jest w tym mieście! Przejazd przez miasto zajął nam około 3 godzin, jechaliśmy ze stałą prędkością ok 90 kmh autostradami widząc po obu stronach drogi setki fabryk, magazynów, budów itd. Naprawdę to miasto to potwór, ale taki raczej pozytywny, dobrze zorganizowany, dobrze skomunikowany. No i ten most...

Po minięciu Istambułu skierowaliśmy się na północ w stronę Burgas przemieszczając się przez pół-stepowy, pół-rolniczy obszar Turcji. Piękna autostrada prowadziła nas w kierunku Bułgarii, a krajobraz zmieniał stopniowo kolor z piaskowego na zielony. W końcu około 30 kilometrów przed granicą wjechaliśmy do pięknego lasu, który w końcu dał nam cień przed palącym tureckim słońcem. Przejście graniczne było raczej skromne - po obu stronach małe budyneczki i maksymalnie kilkanaście osób odprawiających się do Bułgarii. Podoba mi się!

Bułgaria przywitała nas pięknymi, szybkimi zakrętami w lasach, małą ilością wiosek po drodze i idealną temperaturą do jazdy.

Po jakimś czasie zobaczyliśmy taki znak...

I już nie mogłem się doczekać kąpieli w morzu. Na bookingu znaleźliśmy miejscówkę na przedmieściach Burgas, w dzielnicy Krajmorie. Po szybkim odstawieniu osiołków i pośpiesznym zrzuceniu gratów w końcu....

A tak przy okazji: czy znacie kogoś, kto na 6-cio tygodniową wyprawę motocyklową liczącą 14000 kilometrów zabiera okulary do pływania...? Bo ja znam...

Było tak fajnie, że postanowiliśmy zostać tam jeszcze jeden dzień - niby mieliśmy dzień bez jazdy w Kapadocji, ale narobiliśmy wtedy setki kilometrów na nogach więc odpoczynek i leżenie do góry gwizdkiem były jak najbardziej wskazane. I tak własnie było - leżeliśmy na plaży i obżeraliśmy się winogronami, pomidorami (prawdziwymi, a nie z jakiejś fabryki jak u nas) i innymi specjałami miejscowej kuchni. Ooooj jak mi tego było trzeba - kocham plażę i słoneczko!

Następnego dnia z żalem pożegnaliśmy Burgas i ruszyliśmy w kierunku Rumunii. Droga wiodła fajnymi serpentynami położonymi na pagórkach wzdłuż wybrzeża Słonecznego Brzegu. Widoki na morze były cudowne, a miejscowości zdarzały się rzadko - Zacytuję Wojtka: "w zakresie jedzenia i zabawy Rumuni jeńców nie biorą!". Chłopaki mieli zajebisty system - jeden z nich zawsze spał narąbany, a pozostali łowili, gotowali, pili i pływali łódką. Zmieniali się średnio co 2 godziny, więc ekipa cały czas utrzymywała wysoki poziom sprawności. Zwracam również uwagę na sposób grillowania na filmie powyżej: dzięki temu sprytnemu rozwiązaniu można grillować na dole podczas gdy u góry na blasze smaży się jakieś dobre jedzonko. Jeszcze pocztówka dla Radzia:droga była więc naprawdę przyjemna i kilometry szybko mijały.

No i już!:-) Welcome back in Romania! Gnamy dalej - celem dzisiejszego dnia jest dojazd do Mahmoudii. Na szczęście rumuńskie wybrzeże nie jest zbyt szerokie i po małych zakupach w Tulczy dojeżdżamy do takiej miejscówki..

Potem było już tylko lepiej - zaraz podeszli do nas lekko nawaleni wędkarze z zaproszeniem na wieczorną wyżerkę. No cóż, nie będziemy protestować. A więc - do roboty!!


Zacytuję Wojtka: "w zakresie jedzenia i zabawy Rumuni jeńców nie biorą!". Chłopaki mieli zajebisty system - jeden z nich zawsze spał narąbany, a pozostali łowili, gotowali, pili i pływali łódką. Zmieniali się średnio co 2 godziny, więc ekipa cały czas utrzymywała wysoki poziom sprawności. Zwracam również uwagę na sposób grillowania na filmie powyżej: dzięki temu sprytnemu rozwiązaniu można grillować na dole podczas gdy u góry na blasze smaży się jakieś dobre jedzonko. Jeszcze pocztówka dla Radzia:

[trolik1]

Dzień trzydziesty i trzydziesty trzydziesty pierwszy i drugi: Delta Dunaju i Odessa.

Po wyżerce poprzedniego wieczora obudziłem się ociężały, jednak gotowy na kolejną przygodę. Wcześniej dogadaliśmy się na wynajęcie łodzi wraz z kierownikiem, który miał nas przewieźć po różnych zakątkach rumuńskiej części Delty Dunaju. Mogę Wam powiedzieć, że Delta to cudowne miejsce-warto było się telepać taki kawał, żeby tam być i zobaczyć to miejsce. Nie wszędzie można podziwiać na wyciągnięcie ręki orły, pelikany, dzikie kaczki i mnóstwo innego ptactwa. Do tego wiele kilometrów zarośniętych krzakami, wąskich kanałów wychodzących na piękne jeziora... to był po prostu inny wymiar zwiedzania...

Ta piękna podróż trwała kilka godzin, a po powrocie znowu była wyżerka u Chłopaków...:-).

Rankiem kolejnego dnia zebraliśmy się powoli, pożegnaliśmy z chłopakami i ruszyliśmy na północ, aby promem przepłynąć Dunaj w drodze do Mołdawii a później na Ukrainę. Celem było dotarcie do Odessy. Droga na północ do promu biegła po zboczach pagórków spoglądających na piękny Dunaj, więc widoki były śliczne, a mały ruch na drodze sprzyjał podziwianiu krajobrazów . Po około dwóch godzinach dojechaliśmy do promu w mieście Gałacz i przeprawiliśmy się na wschodni brzeg Dunaju. Koszt przeprawy to 10 lei.


Po przeprawie przez Dunaj mieliśmy przed sobą kolejną przeprawę - tym razem przez dżunglę kwitologiczną. Z powodów politycznych (zatarg o jakiś tam kawałek ziemi) Rumunia nie ma przejścia granicznego z Ukrainą, choć niedaleko Tulczy jest piękne, przygotowane miejsce na przeprawę promową. Zamiast tego musieliśmy przejechać dwie granice: rumuńsko - mołdawską i mołdawsko - ukraińską. Do tego jadąc przez Ukrainę w kierunku Odessy zahaczyliśmy o Naddniestrze...- to był dzień przekraczania dziwnych granic:-)



Przeprawy przez granice zajęły nam większość dnia, więc do Odessy wjechaliśmy wieczorem tuż przed zmierzchem. Pogoda była piękna, i miasto wyglądało wspaniale. Jednym z marzeń z mojego dzieciństwa było odwiedzenie Odessy - czytałem o tym mieście w jednej z książek i to marzenie przetrwało ze mną prawie 40 lat...W końcu jestem w Odessie!!! Miasto wieczorową porą było czarujące, niemniej jednak znalezienie hotelu w plątaninie przedwojennych kamienic zajęło nam większość wieczora i znaleźliśmy czas tylko na małą kolację w pobliżu naszej miejscówki.Niestety ten wspaniały wieczór był ostatnim tchnieniem ładnej pogody na naszej wyprawie...Kolejnego dnia pogoda była tragiczna - temperatura spadła do 10 stopni i padał deszcz wymieszany z silnym wiatrem - idealne warunki do zwiedzania, prawda?



Tego dnia zmarzliśmy i przemokliśmy okrutnie podczas dwóch prób zwiedzania miasta. Niemniej jednak kolejne moje marzenie zostało spełnione i następnego dnia mogłem z czystym sumieniem ruszyć na poszukiwanie nowych przygód!!

[trzykawki]

Zazdraszczam wynajecia łodki w delcie. Jak tam bylem to w Tulczy wołali chory piniądz za to.

[trolik1]

Napisał trzykawki

Zazdraszczam wynajecia łodki w delcie. Jak tam bylem to w Tulczy wołali chory piniądz za to.

Za cały dzień wynajęcia łódki z kierownikiem zapłaciliśmy jakieś 100 pln. Spokojnie zmieściłoby się 4-5 osób, więc cena mogłaby wynosić ok. 20-30 pln. Do tego spanko w Mahmoudii za free na plaży:-). Mimo to uważam, że najlepsza opcja to kajak - rozważam to na ten rok, choć z tego co wiem ceny nie są niskie..
pozdrawiam trolik