MYA na wschód...Afryki

[Piast]

17. Co wiem o Burundi?

02 sierpnia

Prosto, lewy ciąć, dohamowanie, gaz na ostro, stójka, nic nie widać, kurz, dziura po osie kół, szorowanie podnóżkami, pieprzona tarrrrrka, uff trochę luzu, kilka kilometrów prostej, dziura, minąć, fak druga za nią i trzecia, piach, sypki piach, przednie koło ucieka, uff trochę luzu, szit!, zjazd 100 metrów po głębokim piachu, podjazd fesh fesh i tak przez prawie 200 kilometrów. Lubię poranne ćwiczenia, ale przeorany byłem tak do spodu.

Miałem takie momenty, gdzie robiłem podsumowanie moich życiowych dokonań. Coś między activ-medytacją, a ''i po co mi to było''. Przez myśli przelatywały obrazy z bliższej i dalszej przeszłości. Warto. Polecam. Bardzo rozwojowe, ponieważ można tak na serio docenić to, co się ma.

P1030347.jpg

P1030352.jpg

P1030362.jpg

P1030363.jpg

P1030369.jpg

P1030371.jpg

P1030381.jpg

P1030384.jpg

P1030387.jpg

Jak już pisałem, przeorany byłem do spodu. Pot, kurz, narastające zmęczenie. W pewnym momencie uświadomiłem sobie, że droga, którą jadę, to właśnie ta droga! Moja afrykańska, o jakiej sobie śniłem. Pustkowie bez asfaltu i tylko raz na jakiś czas mijani lokalesi. O do faka! Tak właśnie miało być i się dzieje! Bezcenne.

Glisz się skończył i wjechaliśmy na asfalt. Nie powiem, miła odmiana. Było już sporo po południu i cięliśmy w stronę granicy z Burundi. Nie wiem o tym państwie nic, absolutnie. Po odprawie tanzańskiej przyszedł czas na drugą. Luz przed duże L. Znowu jechaliśmy off i chyba już się przyzwyczaiłem. Nawet poczułem lekką frajdę z jazdy. Dojechaliśmy w końcu nad jezioro Tanganika. Czas na odpoczynek.

Mpanda - Nyanza Lac

Najechane 400km (220 off)

Temperatura do 32C

[Piast]

FILM numer VI

[Piast]

18. Burundi - w trosce o dupę el Presidento

03 sierpnia

Burundi to mały kraj. Do przejechania mieliśmy jakieś 250km do granicy. Spokojenie zatem. Najpierw śniadanie. Omlet. A co, zaszalejemy. Obsługa chyba też była z tych ''na spokojnie''. Czekamy, pytamy, prosimy i nic. Wstaliśmy, więc i ruszyliśmy do motków. W powietrzu zawirowało, a zjednoczone siły kosmosu sprawiły, że właśnie nasz omlet wylądował na stole. Tak to Wy tego kraju nie zbudujecie. I rzeczywiście zastój jakiś tu panuje.

P1030396.jpg

P1030399.jpg

P1030413.jpg

Drogi pobudowane już dość dawno teraz powoli idą w ruinę. Dziura pogania dziurę i za kilkanaście lat będzie tu niezły off resztkami asfaltu.

P1030440.jpg

P1030443.jpg

Ciasno na drogach. Szczególnie w mijanych miasteczkach. Piesi spacerują sobie beztrosko w tylko im wiadomym kierunku, rowerzyści ćwiczą węże na swych sprzętach. Z niewiadomego mi powodu, każdą wolną powierzchnię zajmują tłocznie ludzie, jakby przyszli na targ z dobrami, które nagle mogą odmienić ich życie. Głowa przy głowie. I ''łapka w górę''. Tak jest na fejsie? Mam rekord świata chyba. Ludzie masowo nas pozdrawiają. Zero agresji.

P1030444.jpg

P1030446.jpg

P1030449.jpg

P1030450.jpg

P1030456.jpg

P1030459.jpg

I tak sobie jedziemy, aż w pewnym momencie halt. Co jest? Ano el Pesidento Burundi będzie przejeżdżał za moment, więc proletariat i inna biała hołota z drogi. I rzeczywiście po chwili przemknęły obok nas wozy zbrojnych, a potem trzy białe toyoty. Jak tam dziury Panie el Presidento? Dupa nie odpada?

P1030467.jpg

P1030474.jpg

Jakoś przeprawiliśmy się przez granicę i już byliśmy w...Europie? Jak to tak? Zaskoczenie. Rwanda w porównaniu do Burundi to przeskok w czasie i przestrzeni jednocześnie. Czysto, drogi bez dziur, ludzie jacyś tacy bardziej przytomni i nawet pojawiły się bloki mieszkalne, których chyba od Cape nie widziałem.

Kolacja: bolonese i kiełbasa. Takie afrykańskie...

P1030485.jpg

P1030487.jpg

P1030488.jpg

Tutsi i Hutu? Jedno z największych ludobójstw w historii. Jutro zamierzamy obejrzeć miejsca pamięci tego pogromu. Brrr. Coś czytałem na ten temat i opisywane zdarzenia były przerażające. Zobaczymy jutro.

Najechane 400km

Nyaza Lac - Kigali

Temperatura do 28C

[Piast]

19. Memorial w Rwandzie

04 sierpnia

Z samego rana zajechaliśmy do Kigali Genocide Memorial Center. Byłem ciekaw tego miejsca i miał to być jeden z celów mojej podróży. Ludobójstwo, które tu się wydarzyło przeraża. W samym Kigali zginęło około 250 tys. głównie Tutsi. Co czuje człowiek, kiedy pewnego ranka w progu domu staje sąsiad z maczetą i zaczyna się rzeź? Rzeź mężczyzn, kobiet, dzieci. Nie ma znaczenia, czy ktoś czymś zawinił. Ważna jest pieczątka w dowodzie tożsamości. Jesteś Tutsi, maczeta tnie Ciebie i twoją rodzinę. Ewentualnie dokonują się czyny masakry Twoich najbliższych, na Twoich oczach w dodatku. A potem to już Twoja kolej. Nie będę się rozpisywał na temat wymyślnych metod zabijania podczas pogromu. Naziści byli bardziej cywilizowani.

Weszliśmy do budynku i zrobiło się mrocznie. Zdjęcia pociętych maczetami zakrwawionych ciał. Kościół, w którym masowo zostali wycięci Tutsi. Dużo tego, może nie ilościowo, ale zrobiło mi się duszno i chciałem wyjść.

W jednej z sal zawieszone zostały zdjęcia uśmierconych. Takie zwykłe, rodzinne i okolicznościowe. Widać na nich uśmiechnięte twarze. Szczególnie dzieci są bardzo fotogeniczne. Teraz ich już nie ma i został tylko obrazek. Przygnębiające.

Podsumowując, wystawa ryje czachę, a wyobraźnia wcale nie pomaga.

P1030495.jpg

P1030500.jpg

P1030501.jpg

P1030503.jpg

P1030504.jpg

P1030507.jpg

P1030509.jpg

P1030512.jpg

P1030513.jpg

P1030514.jpg

P1030515.jpg

P1030516.jpg

P1030522.jpg

P1030523.jpg

Na smutno ruszyliśmy w stronę granicy z Ugandą. Chyba już mamy w miarę opanowane procedury, więc poszło wszystko dość sprawnie jak na warunki afrykańskie.

Już Ugandzie skierowaliśmy się w stronę granicy z Kongo. ''Goryle we mgle''. Taki chyba kiedyś był film. Mgła, czy bez mgły, chętnie kilka fot bym pstryknął. Jedyny kłopot, jaki nam się pojawił to hasło ''booking''. Z różnych relacji wynika, że żeby zobaczyć goryle, trzeba zarezerwować sobie wejście do rezerwatu 3-4 miesiące wcześniej. My to raczej takie ''last minute'' uprawiamy. ''A niech się podzieje...''. Mijaliśmy właśnie Kabale i w oko wpadł mi napis Gorilla Bacpekers. Ziggy zawrócił, a ja za nim. Jak to zwykle bywa, w takich miejscach zawsze można znaleźć sensowne informacje. I rzeczywiście, za jakiś czas znalazł się menedżer ośrodka i jak się okazało organizator ''gorilla tekking''. U niego nie można było się załapać na wycieczkę, bo ma booking. U jego kolegów też nie za bardzo, bo...słowo na ''B''. Sensowna informacja jednak brzmiała, żebyśmy pojechali do Kisoro, centralnie do strażników wydających permity (Uganda Wildlife Agency). Może się uda, a może nie. Ruszyliśmy zatem w ciemno drogą, która wiła się wśród gór. Gór nie takich niskich wcale. Prawie 2000m.n.p.m. Droga widokowo piękna tylko, że na szybki przejazd nie ma co liczyć. Winkle, winkle, winkle... A czas płynie sobie. Dojechaliśmy ostateczne do UWA i zaczęliśmy poszukiwania Tiny, która wszystko wie. Czy znajdą się dwa permity, czy tylko zrobiliśmy na daremno 70 kilometrów? Tina zniknęła za drzwiami, żeby sprawdzić aktualne ''bookingi''. Jedyna nadzieja była w tym, że ktoś odwołał swoją rezerwację. Tina wróciła i...jutro idziemy oglądać goryle. I chrzanić mgłę. Bez niej też będzie dobrze.

Jeszcze tylko jedzenie i shoping. Dzisiaj była ryba w jakimś tajemniczym sosie i smażony ryż.

P1030529.jpg

P1030530.jpg

P1030531.jpg

P1030537.jpg

P1030540.jpg

P1030545.jpg

P1030549.jpg

P1030557.jpg

P1030571.jpg

P1030578.jpg

P1030568.jpg

P1030581.jpg

Najechane 200km

Kigali - Kisoro

Temperatura do 26C

[Piast]

20. Uganda - ''Goryle, bez mgły''

05 sierpnia

Zaskoczyłem budzik, gdyż obudziłem się wcześniej niż on. Zupełnie niepotrzebnie się tym razem wysilał. Gdzieś tam w głowie snuły mi się obrazy, fotografie goryli, które widziałem w UWA. Też bym takie chciał zrobić. Pytanie tylko brzmiało, czy uda nam się zbliżyć wystarczająco blisko? Wszystko przed nami.

Stawiłem się wraz z Ziggim o 7 rano w UWA, żeby odebrać jeszcze dodatkowe papiery i zastanawiałem się, w jaki sposób dostaniemy się do parku. I fart jakiś. Pod biuro podjechał samochód i po swój permit wyskoczył Cederic. Za nim dwóch Afro, kierowca-przewodnik i nie wiem kto? Może obstawa? Ziggy chwilę z nimi pogadał i załapaliśmy się na wspólną jazdę do parku. Droga, 14 kilometrów, to jakaś pomyłka. W pewnym momencie wysiedliśmy z samochodu i robiliśmy nordic walking bez kijków, bo auto ryło spodem o wystające głazy. No proszę Państwa z UWA. Mało goryle nie kosztują, więc jakaś inwestycja w drogę by się przydała. A tak? Spociłem się od tego spaceru.

Dojechaliśmy do budki strażników. Jeszcze krótki briefing i go! Przedzieraliśmy się przez gęstą dżunglę splątaną wszelaką dziko rosnącą zieleniną. Znowu się spociłem, tylko tym razem nie narzekałem. Trudno, żeby wolno żyjące goryle czekały na turystów tuż obok budki strażników.

Gdzieś w dżungli było słychać trzaski łamanych gałęzi. Nasz przewodnik zatrzymał się. Przez chwilę nasłuchiwał i tak, to były goryle. Trwało to tylko chwilę i za moment mogliśmy je wypatrzyć. Cała rodzina. Zaczęliśmy podchodzić do nich w napięciu i możliwie cicho. Zbliżyłem się do pierwszego na odległość może 5 metrów i byłem ciekaw jego reakcji. Potężnie zbudowany samiec. Nic. Był zajęty jedzeniem i jakoś niespecjalnie interesował się nami. Inne tak samo. Jakby nas nie było. Fota, fota, fota... Radość.

Nieznacznie dalej zaszyli się w krzakach Gorilla Man i Gorilla Lady. Przyglądałem się z zaciekawieniem, jak się ''wygłupiają''. Wyglądało to na zabawę w ''przewracanki'' i trzeba przyznać, że zawodnicy MMA mogliby nauczyć się od nich ciekawych chwytów w parterze. Zaskoczyło mnie to, że Lady G szczerzy kły na G Mana. No tak, załapałem! Nie chodziło o zabawę w przewracanki, tylko o zabawę w sex! G Man był chyba w potrzebie, tylko Lady G nie bardzo w nastroju. Nie przejmuj się chłopie, ludzie też tak mają. Nawet w dwie strony czasami. Warto było tu przyjechać.

P1030602.jpg

P1030608.jpg

P1030619.jpg

P1030622.jpg

P1030624.jpg

P1030632.jpg

P1030634.jpg

P1030637.jpg

P1030638.jpg

P1030640.jpg

P1030641.jpg

P1030644.jpg

P1030647.jpg

P1030648.jpg

P1030651.jpg

P1030652.jpg

P1030653.jpg

P1030658.jpg

P1030659.jpg

P1030662.jpg

P1030663.jpg

P1030665.jpg

P1030680.jpg

P1030691.jpg

P1030716.jpg

P1030737.jpg

P1030761.jpg

P1030775.jpg

Po południu jechaliśmy już w stronę Kenii. Czułem, że powoli kurczy się nam czas potrzebny do przybycia na prom w Sudanie. Oczywiście, nie mogło być inaczej. Droga do Kabale to winkle i już mieliśmy ją opanowaną. Za Kabale też nieźle do momentu kiedy zaczęły mnie mijać samochody z pozostałościami gliszu na karoserii. To mogło oznaczać tylko jedno. Zaraz coś się zacznie i tak rzeczywiście się stało. Jechaliśmy drogą z dziurawym asfaltem, która posiadała w zasadzie jeden pas. Zewnętrzne krawędzie jezdni wyglądały jakby go jakaś zwierzyna objadła. Ciężko było.

Najechane 340km

Kisoro - Masaka

Do 27C

[Piast]

FILM nr VII.

Miłego ogladania

[Marek70]

Piast, zacznę od tego, że masz zajebisty motocykl!!! Relacja SUPER!!! Przeczytałem jednym haustem i szkoda, że to już koniec na dzisiaj.
Byliście w RPA, kraju najlepszej kuchni świata, soczystych steków i owoców morza, wspaniałych win a jedliście fast food. Oryginalnie . Szkoda, że mieliście trochę okrojony czas bo minęliście wiele ciekawych miejsc. Ale nie da się wszystkiego obejrzeć, do Afryki trzeba wracać. Ja tak robię kiedy tylko mogę. Ten pociąg nad Victoria Falls to najprawdopodobniej był ROVOS RAIL, czyli Proud of Africa jak go też nazywają. Mają kilkanaście składów i podróżują po południowej Afryce. Jechałem na jego pokładzie 2 razy, raz z Pretorii do Cape Town i raz do Victoria Falls właśnie. Zajebiście, tylko trochę za elegancko.
Co do sensacji żołądkowych, drobna rada, jak jedziesz na taką wyprawę KONIECZNIE 2 flachy whisky ze sobą. Zawsze przed spaniem szklaneczka i żadne ustrojstwo zatruciowe Cię nie weźmie. Sprawdzone wiele, wiele razy.

Ciekawostka, jak byłem 2 lata temu w sierpniu, w Johannesbourgu przywitał nas śnieg. Nie była to jakaś wielka zima ale śnieg leżał. Utrzymał się co prawda dzień tylko ale zabawne zdarzenie. Zresztą 5 lat temu też w Namibii w Swakopmund padał śnieg jak byłem i to była już sensacja, chyba pierwszy śnieg od kilkudziesięciu lat!

Pytanko, dlaczego lecieliście do CT przez Windhoek? Wyszło taniej czy jak? Jest sporo lotów z PL do CT. A Air Namibia jest OK jak pisałeś, leciałem do Namibii 5 lat temu ostatnio, wtedy mieli jeszcze chyba z 6 samolotów we flocie .

Jesteście Wielcy, pisz dalej!!! Ja za 2 dni pakuję manele i lecę na czarny ląd.
This is Africa - jak mawiają afrykanerzy - to uzależnia.

[jagna]

Ja tam za dużo nie latam, ale jak na razie , dla mnie Air Namibia bije na głowę Iberię, Air France i inne takie.
Jedzeniem, obsługą i nowoczesnością
Lecieliśmy w 2014:



Po Twoich opisach znów zaczęłam myśleć o Zambii, bo ten region Afryki, po 2 tyg. w Namibii bardzo mi się spodobał.
Marzy mi się RPA, ale jakoś ciągle, mimo wielu pozytywnych opisów, się boję.

Piękna ta Wasza wyprawa, ale tempo zabójcze

Pisz, pisz

[Piast]

Oj tak, RPA baaardzo ciekawy kraj. Chętnie wrócę kiedyś. A fast food jest tam widoczny po prostu. Ja akurat jadłem raz wyśmienitą rybę i coś tam równie fajnego z morza. Raz się chyba ratowałem bułą w jakimś barze. Absolutnie to co piszesz to jest. Można się zasiedzieć w RPA. Piękny kraj.

Air Namibia była najtańsza w tej dacie. Spoko lot.

Tak jak pamiętam, czas jest zawsze bólem. I zawsze tak mam kiedy gdzieś jadę, że brakuje dni. Pewnie na RPA przydałoby się min.3 tygodnie, a na Afrykę wschodnią pewnie pół roku. Niestety pół roku, to dla mnie dzisiaj kosmos. Czyli stanąłem przed wyborem: prawie 2 miesiące, albo wcale. Wybrałem wersję nr 1. Radziłem sobie z zyskiwaniem na czasie organizacją i niestety dyscypliną. Przykładowo: wizy-co mogłem robiłem wcześniej, przed wyjazdem, "bańka" w sensie alkohol, odstawiłem i byłem "świeży" każdego dnia, miałem plan podróży, przejrzane miejsca, do zobaczenia, daty itd. i też wcześnie byłem w siodle, czasami nawet 6 rano. Ale były też miejsca, gdzie pobyłem dłużej niż noc.

Ot, tak to jakoś wyszło. Coś za coś.

[Piast]

21. Killer Bus Uganda

06 sierpnia

Trochę gonimy czas, tylko nie zawsze sprzyja nam szczęście. Albo może to Afri po prostu...

Equator znaczy fota, czyli, jakieś 50 km za Masaka pojawił się znak informujący o tym, że właśnie przekraczamy równik. Ziggy nakleił pamiątkowy obrazek. Tu byliśmy! Szukałem naklejki Tony Halika, ale chyba przekraczał swój równik w innym miejscu.

P1030787.jpg

P1030790.jpg

P1030793.jpg

Droga zaczęła robić się coraz gorsza, czyli niewątpliwie zbliżaliśmy się do większego miasta. Pewnie dzieje się tak dlatego, że jakiś większy ruch tu panuje. Dziura za dziurą, ciężarówki przepychające się z busami, a pomiędzy nimi motorki z lokalesami i my. I jeszcze ci perd...ni drogowi zabójcy w busach-taksówkach. Jechaliśmy jak należy. Ziggy przede mną, a z na wprost bus-taksówka pełny gaz, zapala światła i wyprzedza ciężarówkę. Jedzie centralnie na nas i nie jest to przypadek. Jedyne co nam pozostało to ucieczka na pobocze. Pomyślałem wtedy wariat, najadł się prochów, al kaida zamach, czy jak? Nie, taki standard. Większe spycha na bok mniejsze. Niepisany przepis drogowy. Faaaker!!!

P1030822.jpg

Kamapala była dramatycznie zablokowana. Próbowaliśmy się przeciskać na miarę naszych możliwości, tylko tych możliwości nie było za wiele. Straciliśmy tam masę czasu.

P1030794.jpg

P1030806.jpg

P1030808.jpg

Ja chcę do ''M, jak miłość''. Chyba jednak trochę talentu mam. Na granicy Uganda-Kenia w Busia Ziggy, jak zwykle obrabiał papiery, a ja robiłem za ochronę przy motocyklach. Nudy. Nic się nie działo. Wpadłem zatem na genialny i jak się okazało jednocześnie durnowaty pomysł, żeby może jakieś foty pstryknąć. To tu, to tam. Ot, pamiątka. Wrócił Ziggy i cóż, do imigration musiałem pofatygować się sam. Pan chciał mnie obejrzeć osobiście. Idę zatem, tylko przejść nie mogę, ponieważ drogę zagrodził mi jakiś inny ważny w czarnym mundurze. Zaczął coś do mnie mówić, a z jego angielskiego zrozumiałem tylko coś o terrorystach. Ale, że co? Ja terrorysta? Nie. On? Nie. Więc? Służby antyterrorystyczne. I od tego momentu zaczęło się na poważnie. Robienie zdjęć na granicy...zabronione...złamałeś prawo...więzienie...deportacja...amputacja...przyp alanie...kara śmierci ostatecznie. Wcale nie było mi do śmiechu, ale jakieś resztki umysłowego analizatora zachowały odrobinę przytomności i szukały optymalnej strategii wyjścia z sytuacji. Kłótnia, argumenty, przekonywanie do mundurowego, który ma wszystkie atuty i areszt? Nie bardzo. ''Oczy kota Shreka'', to na początek, a potem coś w stylu ''Pan jest taki ważny''. Tak, to może zadziałać. Szkoda, że tego nie nagrywałem. Zadziałało. Komentarz Oficera Antyterrorysty był mniej więcej w stylu ''Masz szczęście, że zachowujesz się jak człowiek''. Uff, rozeszło się po kościach, a zdjęcia skasowane. Nie zmienia to faktu, że robienie zdjęć na granicy to jedna z głupszych historii, jakie wykombinowałem. Hmm...filmy to co innego nie!? ;-)

Myślałem, że w Kenii trochę przyspieszymy. To Afri przecież... Utknęliśmy w Kisumu. Dokładnie tak, jak w Kampali. Zatwardzenie drogowe, tylko koloryt się zmienił o tyle, że w pewnym momencie wszystko stanęło. Przecisnęliśmy się trochę do przodu i koniec. Przed nami było takie zwężenie, że ciężarówka nie była w stanie minąć się z osobówką. Wycofać też nie mogły, bo blokowały je inne samochody. Drogowy klincz. Po lewej stronie miałem drogę w budowie i mokrą glinę. Jechać? Nie jechać? Jechać!!! Wjechałem w to błocko i tylko poczułem jak tylne koło mi się zapada. Stoję! Przód, tył, przód, tył...powoli zacząłem wydobywać maszynę. Z tyłu przyszła pomoc w postaci jednego z budowniczych nowej Kenii i pociągnąłem już dość pewnie dalej. Uratowany!

Stop na żarcie.

P1030832.jpg

Najechane 510km

Masaka - Keriche

Do 30C