Solówa z Kazachstanem, Czerwiec 2012

[RAVkopytko]

Napisał JARU

Zbierają się, podchodzę do nich z pytaniem czy nie zabiorą nas samochodem do góry. Mają jeden samochód a razem z nami jest nas dziesiątka. Daniel z wypełnionymi butelkami ląduje w środku, 4 jedzie trzymając się za relingi, a ja siedzę na dachu.

już Cię widziałem w podobnej sytuacji na Tyranie ,to był trening ?

Napisał JARU

Kiedy zobaczyłem Zamungul, rankiem kolejnego dnia byłem już ogolony.

można,można ?

[JARU]

Ravi słowo daje nie pamiętam jazdy na teranie, ale nie zaprzeczam stanowczo
Wiem, ze miałem szkolenie u Miszy, za co się trzymać, żeby przeżyć

Golenie to kwestia motywacji

[JARU]

Pada deszcz.. Robimy kawę i siedząc przy małym kuchennym stole wyglądamy za okno.

Marcin opowiada mi o życiu w trakcie srogiej zimy (mrozy -30 -40 nie ustępują przez 3-4miesięcy!).
O codziennych obowiązkach takich jak palenie w piecu i noszenie wody.
Mimo trudnych warunków docenia swoje obowiązki, podkreśla jak bardzo
bezczynność potrafi doskwierać w tak małej wiosce.

Po śniadaniu Marcin idzie do Sergieja na internet, ja korzystając z czasu wolnego nosze wodę i robię pranie - czas najwyższy!


Po południu Marcin zabiera mnie na dawno obiecaną wycieczkę rowerową.

Wypadamy poza wioskę i jedziemy przed siebie.
Z opowiadań miejscowych wynika, że na północ od Pietrowki można dojechać do lasu.
Marcin próbował kilka razy - bez sukcesu.

Ganiam za zwierzakami:

Wycieczka daje mi pogląd na bezgraniczne przestrzenie Kazachstanu - za ostatnim płotem wsi na prawdę nic już nie ma!

Widok ponad 180stopni:

Rano padał deszcz dlatego koła zapychają się gliną by w końcu całkowicie się zablokować. Prowadzimy rowery jeszcze chwile
i poddajemy się. Las pozostaje niezdobyty.

Roimy sesje zdjęciową z rowerem..

Krowy wracają z pastwiska (większość mieszkańców nie pracuje, ale każdy ma krowę, kawałek ogródka z ziemniakami i innymi warzywami..):

.

[JARU]

Historia roweru jest niebanalna. Początkowo Marcin miał pracować w innym regionie.
Żeby się łatwiej poruszać pożyczył od miejscowego księdza (Polaka) rower. Gdy okazało się, że musi zmienić swoją lokalizacje, przyjechał do nowej wioski na pożyczonym rowerze.

Jak mi opowiada, rower z przerzutkami wzbudzał w Pietrowce nie lada emocje, niestety chińska produkcja nie pozwoliła długo cieszyć się z bezawaryjnej jazdy.

Szprychy zaczęły pękać i luzować się tak, że obecnie koła zaczęły zataczać ósemki tak duże, że hamulce muszą być poluzowane..

Mimo fatalnego stanu, Marcin czuje się zobowiązany do zwrócenia roweru (8 miesięcy temu pożyczył go tak jakby miał pojechać do sklepu po bułki).

Stan roweru nie pozwala by wrócić na nim do miejscowości, w której został pożyczony (notabene oddalonej od Pietrowki o około 300km!) dlatego popołudnie spędzamy w garażu Sergieja na rozkręcaniu i szykowaniu roweru do dalekiej podróży.

Marcin szacuje, że na podróż w dwie strony wystarczą mu trzy dni. Będzie jechać autem do Szortandy, pociągiem do Kokszetau żeby na koniec wsiąść w autobus jadący do ostatniej wioski..

Odkręcamy wszystko co się da, obwijamy taśmą i szykujemy rączkę na ramię.

Pierwszy etap, samochód:

Nasze drogi się rozchodzą, Marcin rusza oddać rower, a ja znów nie mam się gdzie podziać..

.

[RAFWRO]

Zwykłe rzeczy w tamtym świecie nabierają kolorów wyzwania i przygody. Mam nadzieję JARU, że jeszcze dużo masz do opowiedzenia.

[JARU]

Wycieczka na step i historia roweru nie należą do zapierających dech w piersiach .

Mimo to warto o tym powiedzieć. Sporo rzeczy w Kazachstanie szokowało i wywoływało u mnie (u nas) śmiech.
Myślę jednak, ze nie oznacza to, że w takich warunkach nie można żyć szczęśliwie.

Czy musimy ciągle podążać w kierunkach wyznaczanych i służących jedynie wielkim korporacjom? - Myślę, ze coraz więcej z nas chciałoby się wyrwać z tego mechanizmu..

[Rychu72]

Oj to to ....

[Sławekk]

Mi się strasznie podoba . Zwyczajne życie ludzi "tam gdzieś" bez pocztówkowych fotek ma osobliwy urok i zawsze mnie interesowało .

[JARU]

Dla ciekawskich - słowo "Astana" znaczy po kazasku stolica.
Tak Nursułtan postanowił nazwać miasto, do którego pod koniec lat 90-tych przeniósł swoją siedzibę.

Trafiłem do Astany z Pietrowki, kupiłem bilety na wieczorny pociąg do Pietropawłowska.

Nie miałem w planach odwiedzania Astany. Skoro się tu znalazłem to postanowiłem obejrzeć miasto, którym szczyci się cały Kazachstan.

Większość ulic jest zabudowana (tak jak w Almacie) starymi, szarymi betonowymi blokami.
Nowoczesne budynki, które można znaleźć w przewodnikach zajmują dwie krzyżujące się ze sobą drogi.

Drogę do nowego centrum przemierzam autobusem, po drodze mijam byłą siedzibę Nursułtana, w której obecnie znajduje się muzeum pierwszego (i póki co ostatniego ) prezydenta Kazachstanu..

Zabudowania faktycznie mogą zrobić wrażenie.
Należę do ludzi, którzy lepiej czują się w otoczeniu pachnących lasów niż w miastach. Dlatego bez emocji spaceruję po pustych ulicach miasta (mimo tego, że jest niedziela mało kto spaceruje).

Biurowce stoją jeden obok drugiego, ale w moim odczuciu większość z nich stoi pusta i nieużywana..

Dochodzę do skrzyżowania dwóch ulic, w najważniejszym punkcie znajduje się Bajterek - symbol Kazachstanu. Większość Kazachów uważa, że wieża została zaprojektowana przez Nursułtana Nazarbajewa.
Patrzę na złote jajo i zastanawiam się co może być na samej górze..

Grupa kobiet wchodzi mi prosto w obiektyw, no jak tak można!

Kolejne!

Ministerstwo czarów i magii:

Część budynków zaprojektował Sir Norman Foster, brytyjski architekt.

Kieruję się w stronę pałacu prezydenckiego, który do złudzenia przypomina mi biały dom.

Dużo Kazachów robi wycieczki do Astany (może tylko raz w życiu?) po to żeby zrobić sobie zdjęcia z charakterystyczną architekturą miasta:

Widok w odwrotną stronę:

.

[JARU]

Podchodzę bliżej Bajterka, okazuje się, że na wieżę za małe pieniądze można wjechać windą.

Postanawiam skorzystać z okazji do obejrzenia panoramy miasta..

Co jest na szczycie?

Kazachstan zamieszkuje wiele narodowości, Nursułtan zawsze powtarza, że siła Kazachstanu drzemie w różnorodności.

Miła Pani po angielsku opowiada mi, że Nursułtan co roku zaprasza głowy największych religii na konferencje do Astany.
Na pamiątkę postawiono tablicę:

Mimo ciągłego gadania o równości, człowiek nie posiadający rys Kazaskich ma małe szanse na pracę w policji, a nawet na poczcie..
Więc na czym polega ta różnorodność i tolerancja?

Co stanie się po śmierci Nursułtana? Czy nie dojdzie do walk o władzę? Bez obaw - krążą słuchy, że na jego miejsce szykowana jest jedna z jego córek..

Kolejnym elementem znajdującym się w wielkim złotym jaju jest...

Dłoń Nursułtana odciśnięta w szczerym złocie!
Stojąc w kolejce do odcisku dłoni z trudem powstrzymuje się od śmiechu!

I ja przyłożyłem dłoń, i ja poczułem moc:

Nurtują mnie setki pytać - jak jeden człowiek mógł zawrócić w głowach całego narodu?!
Wydaje mi się, że ego Nursułtana (notabene zwykłego metalurga) jest większe od całego Kazachstanu i po rozmowie z nim, sam zacząłbym stawiać mu pomniki..

Zawsze uśmiechnięty, poczciwy dziadek potrafi trzymać ludzi w ryzach. Po ulicach spaceruje policja i jednostki paramilitarne. Czyżby każdy bunt był tłumiony w zarodku?

.