Wakacje w Rosji, przez Karelię, Kolski i Ribaczyj – niekończący się las i bagna po pas

[miotacztruskawek]

Temat trochę ucichł, więc pozwolę sobie pociągnąć trochę za dżonego...

Wyjechaliśmy z Ingi w miarę sprawnie i pożegnaliśmy się z naszą gospodynią i Saszką. Dalsza droga to już bajka...
Mosty stały tam gdzie trzeba...


I nawet przejezdne były...


Choć czasem jeszcze przyszło zamoczyć łożyska, nie było już takich dramatów. Byliśmy wszak blisko cywilizacji. Do miasta było jedyne 70km


Na trasie trafiliśmy na nieczynne lotnisko zapasowe...


A gdy zjechaliśmy do federalki nawet spotkaliśmy Polaków...


Murmańsk czekał nas już za kilkoma zakrętami, czyli jakieś 150km. Żebyśmy więc nie spoczęli na laurach dżony oznajmił nam, że w tej beczce miodu jest łyżka dziegciu...


Oczywiście przed wyjazdem sprawdzał napęd, ale ten tak jakoś szybko się wyszpilił

No nic... Lecimy na Murmańsk i tam może coś wykombinujemy... Jest piątek wieczór, ale co nam tam...
Lecimy wprost do miejscowych bikerów... MURMAN RIDERS. Obok klubu jest warsztat i sklep.


Spośród wielu imprez które przetoczyły się ten clubhouse zastanawiał mnie ten...
SIBIRSKI SAMOGON


O ile przymiotnik sybirski nie wzbudzał większych problemów i dywagacji o tyle rzeczownik był zastanawiający... Czy etymologia jego była związana z gonieniem, czy pędzeniem... A jeżeli pa ruski to to samo

Nie mniej jednak w tym czasie dżony zmieniał napęd...


Wygrzebał tam ze "złomowiska" łańcuch zwany cepem który okazał się być w lepszym stanie jak Jego. A ponieważ mógł go sobie wybrać za darmo, toteż się nie wahał. Niestety zębatek zwanych zwiozdeczkami dla jego DR nie było . Można by zamówić, ale to w Petersburgu zwanym piterem. W pn by wysłali (a przypomnę że jest pt), to gdzieś w środę powinien być .

W tym czasie ja wyskoczyłem do miejscowego swiaczennika. Było info, że to Polak. I okazało się, ze owszem, ale kilka lat wcześniej. Teraz jest to Ruski, ale jakoś tak udało nam się dogadać... Zaoferował nam możliwość przenocowania w salce...


Dostali my tam Wi-Fi, to co poniektórzy przypomnieli swoim kobitom, że jeszcze są... No dobra, było odwrotnie, kobiety dopytały gdzie oni są/włóczą się


Niemniej jednak z całej sytuacji wyłaniał się nieciekawy widok... Może i jesteśmy w Murmańsku, ale z takim napędem nie ma co się porywać na Teriberkę, Rybacki, odwiert SG3, Rewdę, Nikiel i w ogóle Bo inaczej jak wrócimy do Pitera i pod lawetę na Estonię
W prawdzie Grigorij podsunął pewien pomysł, jednak przy kolacji jakoś nie został podjęty, ani sprawdzony...


Na następny dzień obudziłem się pierwszy i postanowiłem zrobić w tym temacie research. Był net to można było zaszaleć z Googlem...

Z grubsza pomysł opierał się na wynajmie samochodu. Pojechaliśmy więc pod z góry upatrzony adres z zapytaniem o wynajem.
- Dostaliśmy pytanie, czy już coś zarezerwowaliśmy.
My na to, że nie...
-No to może rezerwacja była przez internet?
My dalej w zaparte, że nie... Z partyzanta jesteśmy, tak ad hoc.
-No to nie mają nic dla nas... Festiwal w Teriberce jest i wszystko wynajęte...
Wyszliśmy z tego biura z dżonym, ale nie uciekaliśmy nigdzie dalej... Zawiesiliśmy się. Mówimy chłopakom, że nic nie ma... Że to koniec... I stoimy tam jeszcze chwilę jak rozbitki... Ale chłopaki z wypożyczalni spoglądają na nas przez okno swojego baraku. Po jakiejś chwili jeden wychodzi i pyta...
-Który samochód?
My że pastylka...
-Na ile dni
My że spokojnie na 2...
Krzyknął nam cenę... To było jakoś 180pln za dobę... Podziel to na 4. Czyli bierzemy Niech nam, nawet pali 20l/100km to jak podzielisz na 4 to wyjdzie tyle co byśmy jechali na motocyklach. A w to nie trzeba lać kulturalnej 95, wystarczy cokolwiek

I tak oto wynajmujemy na 2 dni naszego partybusa... Zostaniesz na zawsze w moim serduszku

[Emek]

No w końcu. Czyta się.

[golab]

Szczęście Was nie opuszcza !!!

[dżony]

Faktycznie trochę czasu minęło od ostatniego odcinka. Jakoś wena odeszła a obecny rozwój sytuacji na wschodzie nie napawa optymizmem. Nie będę tu się rozpisywał o moich przemyśleniach na temat tego co się dzieje w ruskich głowach ale tego narodu wcale nie żałuję. Na wschodzie zawsze dostawaliśmy sporo pomocy od miejscowych jednakże przeplatało się to za każdym razem z ich wewnętrznym imperializmem, braku dumy narodowej to akurat nie można im zarzucić... Żałuję za to tych przestrzeni, krajobrazów, lasów i rzek, które pewnie na długo pozostaną dla nas Polaków niedostępne.

Dobrze, że Miotacz ruszył temat bo w końcu zabrałem się za pisanie. Niedobrze jednak bo zdradził co się działo dalej a miałem chęć pociągnąć jeszcze trochę ten bagienny dramat

Obudziliśmy się wyspani a co najważniejsze dobrze wygrzani. W nocy było aż za ciepło, piec hulał na całego. Za oknem pogoda podobna do dnia poprzedniego, temperatura koło 10 stopni i siąpi deszcz, do odjazdu zbieramy się przez to bez pośpiechu. Pijemy czaju, gramy jeszcze z małym Saszką w jakieś planszówki. Cudownym uczuciem jest ubierać gorące skarpety, całą noc wisiały koło pieca. To nic, że za chwile stopy włożymy w zalane błotem buty, chociaż przez chwilę będzie miło. Rozmawiam jeszcze przed odjazdem z babuszką o trasie do Kirowska.

We wsi jest drewniany mostek, taki zbudowany z patyków.



Pierwotnie trasa, którą wcześniej wynalazłem na mapach miała prowadzić właśnie przez niego i dalej na północ. Na szczęście z błędu wyprowadziła mnie nasza gospodyni. Jak powiedziałem, że chcemy tamtędy jechać to złapała się za głowę. Tamta trasa z jej opowiadań zapowiadała się nieprzejezdna, na pewno zbliżona do tego co przejechaliśmy wczoraj. Tłumaczy mi alternatywną drogę, którą obecnie używają mieszkańcy. Będą rozlewiska i rzeki ale na większości są zbudowane mostki więc powinniśmy przejechać. Słuchamy porad miejscowej i jakoś wcale nie mamy chęci próbować sił na trasie „hard”.





Tak jak wspomniał Miotacz mój napęd powoli się kończył. W sumie to skończył się już kilka dni temu ale nie mówiłem o tym chłopakom żeby nie wprowadzać nerwowej atmosfery. Zawsze przed wyjazdem przygotowuję motocykl i tak było też tym razem. Nowy zestaw leżał na półce a ja mądry stwierdziłem, że przecież objadę trasę jeszcze na starym... Wyjeżdżając popełniłem dwa błędy – zabrałem tylko letnie rękawiczki licząc, że będzie super pogoda bo przecież jedziemy w lipcu no i ten nieszczęsny napęd... Ostatecznie jednak okazał się to szczęśliwy zbieg okoliczności



Poprzedniego dnia na błotnistych odcinkach musiałem się bardzo ostrożnie obchodzić z gazem bo każde odkręcenie manetki wywoływało okropne dźwięki dobiegające z okolic zębatek i łańcucha. Przednia zębatka jako tako ale tylne zęby zjechane sporo ale co najgorsze zaczęły pękać rolki na łańcuchu. Odjeżdżając od babuszki musieliśmy trochę zmienić plany i zamiast ruszyć w Chibiny trzeba było cisnąć prosto do Murmańska licząc, że znajdziemy tam jakiś sklep z częściami.



Początek drogi od wioski był całkiem dobry. Droga twarda, w miarę sucho, na rzekach mostki w dobrym stanie.





Co jakiś czas na drodze pojawiały się rozlewiska sporych rozmiarów, udawało się nam je zazwyczaj objechać lasem. Kilka z nich widzieliśmy jak akurat forsuje jakieś auto 4x4 i na środku było naprawdę głęboko.







Droga zajęła nam kilka godzin, obyło się już bez większych problemów. Nasilał się jednak deszcz, padało już całkiem mocno, do tego temperatura mocno osłabiała nasze morale.

Gdy wyjechaliśmy z lasu trafiliśmy na opuszczone lotnisko w okolicy miejscowości Oktyabrsky.



Dalej już było całkiem niedaleko cywilizacji. Jak pojawił się asfalt poczułem sporą ulgę. Stan napędu nie napawał jednak optymizmem i musieliśmy ustalić co robimy dalej. Jednogłośnie decydujemy, że już asfaltem ciśniemy prosto do Murmańska i tam spróbujemy ogarnąć części. Po głowach chodzi też jakiś ciepły nocleg aby wysuszyć dobrze rzeczy i wyprać błoto se skarpet. Jazda federalką w ulewie nie była miłym przeżyciem ale zaciskamy zęby, do Murmańska zostało jeszcze 250km... Po drodze zatrzymujemy się w przydrożnym barze z misiem.



Łapiemy tam wifi i szukamy sklepu z częściami. W rozmowie z barmanem okazuje się, że sklep motocyklowy i mechanik są w jednym miejscu. To miejsce jest też siedzibą lokalnego klubu motocyklowego – uderzamy prosto do nich.



Sklep okazuje bardzo dobrze wyposażony ale nie ma się co dziwić bo to jedyne takie miejsce w okolicy, następny jest 1300km stąd, w Petersburgu... Oczywiście zębatek do DR nie ma, łańcucha też nie. Mogą ściągnąć ale będą za kilka dni – średnio nam pasuje ta opcja. Biorę awaryjną flaszkę prezentową, którą wiozę na czarną godzinę i ruszam do mechanika, który ma warsztat zaraz obok. Sprzętów w hali ma całe mnóstwo, od cruiserów przez supersporty po enduraki. Na złość jednak nic co by pasowało do mojego motocykla. Zębatek nie uda mi się znaleźć na pewno ale Andrej mówi, żebym przejrzał jeszcze złom bo tam powinny być jakieś łańcuchy. No i jest, nówka złoty DID wygląda jak by przejechał może z 100km i faktycznie tak jest. Andrej mówi, że ma tu takich kilku klientów co raz w roku oddają motocykle na serwis do zmiany wszystkiego – niezależnie czy zrobił 5000 czy 100km. Na moje szczęście wystarczy skrócić owy łańcuch o kilka ogniw i gotowe. Mam zapinkę więc po pół godziny DR dumnie stoi obłocony z zajechanymi zębatkami i świecącym, złotym łańcuchem



Do szczęśliwego zakończenia dnia brakuje jeszcze tylko miejsca do spania. Chłopaki z klubu motocyklowego nagrywają jakiś hostel. W międzyczasie kiedy zmieniałem łańcuch Gregori z Miotaczem pojechali na rekonesans. Hostel faktycznie jest ale okolica średnia i motocykle musiałby by stać na dworze przed budynkiem. Kombinujemy co tu zrobić aż zapala się lampka. Wiemy, że w mieście jest katolicka parafia i podobno nawet proboszczem jest Polak. Jedziemy sprawdzić może przyjmą pielgrzymów z Polski. Parafia faktycznie jest ale proboszczem nie jest Polak a Rosjanin. Polak był ale kilka kadencji temu, teraz służy gdzieś w Afryce. Mimo to udaje nam się nawiązać kontakt. Plebania ogromna, urzęduje w niej tylko proboszcz więc do dyspozycji dostajemy cały parter. Mamy salę do spania, kuchnię i łazienkę, motocykle w garażu – cudownie. Wifi nawet jest, ale łapie tylko pod krzyżem...



Kolejny raz nie wiem już zresztą który dopisuje nam ogromne szczęście. Suszymy gacie, gotujemy kolację i zaczynamy zastanawiać się co dalej. W planach jest objazd półwyspu na tyle ile da się dojechać drogami. Chcemy zaliczyć Teriberkę, półwysep Rybaczyj, Zapolarnyj i najgłębszą dziurę w ziemi czyli odwiert SG-3. Problemem okazuje się jednak czas, nie damy rady objechać wszystkiego – zabraknie nam dni. I do tego ten mój nieszczęsny napęd. Mimo nowego łańcucha stan zębatek się nie poprawił a muszę na tym zestawie jeszcze wrócić do domu. Po kolejnej butelce gdzie już pozornie wszystkie pomysły zostały wyczerpane Gregori rzuca hasło – wynajmijmy sobie auto! Taaa... wynajmij se auto w Murmańsku... jakoś temat ucichł ale ziarenko zostało zasiane i chyba każdy z nas przed spaniem sprawdził czy w Murmańsku jest wypożyczalnia aut. JEST

Miotacz zdradził co nastąpiło kolejnego dnia ale w szczegółach będzie o tym w kolejnym odcinku. Na ten moment ruchome obrazy podsumowujące etap Umba – Kirowsk.

https://drive.google.com/file/d/1zR_...ew?usp=sharing

[rrolek]

W starych czasach jak była bida, obtaczało się (robiąc "kołnierz") stare koło łańcuchowe powyżej mocowań, brało się inną lepszą zębatkę o podobnej ilości zębów i podziałce łańcucha, obtaczało j.w. składało, spawało i można było jeszcze jakiś czas ganiać.

[miotacztruskawek]

Napisał rrolek

W starych czasach jak była bida, obtaczało się (robiąc "kołnierz") stare koło łańcuchowe powyżej mocowań, brało się inną lepszą zębatkę o podobnej ilości zębów i podziałce łańcucha, obtaczało j.w. składało, spawało i można było jeszcze jakiś czas ganiać.

Na to nie wpadliśmy... Trzeba było w tym Murmańsku szukać tokarza zamiast wypożyczalni samochodów