Mauretania 2019, czyli w oczach piach, w zębach piach, w stringach piach

[Hall]

Czytam Twoją relację i rysuje mi się obraz surowej, ostrej i trudnej przeprawy! Zwiedzając stronę Przez Swiat miałem zupełnie inne wyobrażenie. Pisz więcej! Coraz bardziej się przekonuje że te kierunki to będą także moje kierunki, kiedyś, może za 2 lata...

[Rychu72]

Tak jak piszesz. Romantyzmu było mało. Najbardziej waleczny wyjazd z wszystkich innych na jakich byłem. Trudno mi do czegokolwiek go przyrównać.

To miejsce bardzo się różni od tego co wcześniej doświadczyłem na poprzednich wyjazdach.
W północnej części Mauretanii jest trochę jak na innej planecie. Do cywilizacji daleko, miejscowych mało, a turystów prawie wogóle.

To miejsce, gdzie wyjdą z człowieka i z sprzętu wszelkie słabości. Łatwo zrozumieć dlaczego sporo Dakarowców odpadało w części mauretańskiej.

Na tym etapie zaczynają się pytania typu "a dużo będzie piasku?" Czuć, że wszyscy już mają go po dziurki w nosie.
Krótka i konkretna odpowiedź Neno powoduje, że to pytanie padło pierwszy i ostatni raz.

Odpowiedź: Mauretania to prawie sam piasek.






Mało pocieszające, ale zapłaciłeś to się baw, jak to mawialiśmy.

[Rychu72]

Jest tam specjalna rasa osłów, która skubie sobie piasek zamiast trawy.

[Rychu72]

IX dzień - półmetek

W stronę Tidjikjiy

Wstajemy, jemy, dostajemy tracki i jedziemy.



Początek dzisiejszej trasy jeden z najpiękniejszy jakim jechałem.



Jedziemy wolno kanionem i cieszymy oczy widoczkami. Bajka.



Czasami duże kamerdolce, czasami piach w korytach, czasami fajny szuterek. Widoki powodują zwiększenie ruchu rotacyjnego szyi. Brakuje mi tu tylko Winetou i Lemoniadowego Joe obrzucających się wyzwiskami z dwóch stron kanionu. Kto nie żył w czasach czeskich westernów to sobie wygoogluje.

[IMG]G1941315 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

Przejeżdżamy przez dużą ilość suchych koryt. Chciałbym zobaczyć to miejsce jak są pełne.

[IMG]G1981325 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

Chyba niektórzy mają kiepski dzień po wczorajszym rotosiu, bo listonoszują pokonując koryta.
Nabyłem już trochę doświadczenia, które mówi mi, że:
- lekiem na całe zło jest prędkość, prędkość i jeszcze raz prędkość,
- kto odpuszcza gaz ten przegrywa,
- jak motor tańczy to trzeba mu dotrzymać towarzystwa, a nie walczyć z nim.
Na filmie od ok. 5 minuty będzie widać zastosowanie tych zasad.

Przy jednym z koryt muszę zwolnić, bo widzę, że Andrzej walczy z piachem. W końcu odjeżdża, a ja glebie...... właściwie moto glebi...... ,więc ta gleba się nie liczy.

Wyjeżdżając z kanionu na chwilę pochylamy się nad Witkową XT660R, bo prund znikł. Przeglądamy bezpieczniki i okazało się, że ten od modułu padł. Do końca wyjazdu sytuacja powtarza się kilka razy, ale dramatu nie ma, bo mamy bezpieczniki.



Jedziemy tak ok. 80 km. Między czasie akacje przypominają o swoim istnieniu i robimy gumy.

Łukasz jak zwykle preferuje pozycję horyzontalną..... ale kto mu zabroni




Wyjeżdżamy na znany już nam szuterek i jedziemy na przełęcz, gdzie jak nigdy Pan Officer wypytuje nas jak na przesłuchaniu skąd i dokąd.
Pokazuje mu na gps, bo liczę, że się pogubi i odpuści.


[IMG]G2121424 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

Za przełęczą skręcamy na południe.

Droga na zmianę kamienista i piaskowa. Po drodze mamy pięknie położoną wioskę w dolinie. Malownicze chatki i palmy. Wygląda jak oaza, ale nie znaleźliśmy wody. Patrząc później na zdjęcia zrobione z góry widzę, że chyba byłoby nawet gdzie się wykąpać.



Zjeżdżamy do wioski Mhaireth. Po drodze dużo dzieciaków.

[IMG]G2192045 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

Próbując nie zakopać się w bardzo miałkim piachu staram się nie tracić prędkości. W wąskiej dróżce muszę stanąć, bo jedzie kilka pickapów, a nie chce się w nie wpakować w ferworze walki. W środku turyści, co w tej części Mauretanii to rzadkość.

[IMG]G2222070 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

Stają i puszczają nas, bo pewnie boją się, że zaraz ktoś wpakuje się w nich.
Po chwili widzę w lusterkach, że jadę sam. Staję i czekam. Dojechał Witek. Nadciągają dzieciaki i każde chce prezent. Już dawno wszystko rozdałem. Udaję, że rozumiem tylko po angielsku i dla świętego spokoju pokazuje gdzieś za siebie mówiąc "€žkadu"€. Zadziałało i dzieciaki lecą dalej.

[IMG]G2222087 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

Po 5 minutach wszyscy się zbieramy. Okazało się, że chłopaki zaliczyli parę gleb. Próbujemy wyjechać z wioski klucząc po wąskich uliczkach. Wyjazd jest ostro w górę na szczyt góry. Wyjazd jest o nawierzchni betonowej, bo po kopnym piachu to raczej nie dałoby się przy takim nachyleniu wyjechać z dolinki. Zaraz za betonem luźny piach i głębokie koleiny gdzie odrazu się zakopuję. Chłopaki pomagają.



Lecimy jeszcze kawałek i wskakujemy na asfalt ...... taki, że można się zakopać, czy wyglebić. Przejście asfalt/piasek/asfalt niemiło wytrąca z równowagi. Jak zwykle prędkość działa perfekcyjnie.



Wydmy atakują z każdej strony i rozkładają się na asfalcie.



Porobione są objazdy po pustyni, ale osobówki mają problem z przejechaniem.

[IMG]G2412179 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

Wjeżdżamy w suche koryto rzeki i jedziemy do waypointu, gdzie umówiliśmy się z Neno.

Czekamy z pół godziny. Ewa szybko przygotowuje obiad i myślimy, co dalej. Temperatura taka, że mózg się lasuje. Leżąc w cieniu człowiek ma dosyć.
Jedna z propozycji to zapakować się paliwem, wodą, sprzętem kampingowym, jedzeniem i jazda pustynią w stronę południa. Może to zająć 2-3 dni i szansa na pomoc jest słaba, bo w niektóre miejsca samochód nie dojedzie. Zostaje tylko helikopter.
Rok wcześniej z tego odcinka ściągnęło chłopaków wojsko, bo brakło im paliwa i wody. Chyba w Świecie Motocykli był artykuł o tym i to całkiem niedawno.
Dotychczas nie mieliśmy dnia odpoczynku. Zmęczenie i temperatura powoduje, że odpuszczamy. Teraz trochę żałuję.

Po objedzie wykopujemy Neno, bo wkleił.



Decydujemy się na chwilę odpoczynku na drodze, czego nie było dane nam zaznać.
Droga jest chwilami asfaltowa, chwilami szutrowa w budowie, a chwilami asfaltowa pokryta wydmami.
Dużo grząskich objazdów i co chwilę kopiemy się i glebimy.



Po jakimś czasie w końcu spotykamy spychacze i ekipy usuwające wydmy. Robota gorsza niż u nas ze śniegiem. Przy jednej z wydm przejeżdżam bokiem, a chłopaki pakują się na nią. Grzęzną po osie, a próbując się wydostać zakopują się coraz bardziej w bardzo sypkim piasku. Sytuacja się powtarza. Skarpy z drugiej strony wydmy są wysokie i strome. Na szczęście na wydmie pracuje spychacz i widzi jak żuczki się odkopują. Robi nam łychą łagodny zjazd. Wyciągamy się po kolei.

Jedziemy jeszcze trochę fajną szutrówką.
Jak nigdzie za zakrętu wyłania się nam trochę zieleni. Nie widzieliśmy takich rzeczy od 10 dni więc cieszymy oczy.



Słońce powoli zachodzi, więc skręcamy z drogi w pustynię i szukamy noclegu z wydmą.



Kolacja, rotoś i w śpiwór.

Za radą fachowców ściszyłem muzę
Mało asfaltu, więc wiatru nie słychać.

[Rychu72]

X dzień

Dzisiaj planujemy dojechać do Tidijkji. Mamy luz, bo lecimy kawałek asfalto - pustynią.

"Odśnieżanie" pełną parą.

[IMG]G2512211 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

[IMG]G2512214 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

Po drodze mamy do zobaczenia wrak z dawnego Dakaru. Niby 5 km od głównej drogi, ale teren sprawia, że jesteśmy tam dopiero po pół godzinie. Wrak jak wrak ogołocony z wszystkiego co można było zdemontować. Zostały jakieś słabe ślady po naklejkach mocy. Wrażenia nie zrobił.



Między czasie ktoś musi zmniejszyć ciśnienie jelitowe, więc chowam się w "cieniu"



Wracamy do głównej drogi i ciśniemy do miasta.

[IMG]G2712296 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

[IMG]G2582247 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

Między czasie orientuję się, że gdzieś znikła wieżyczka od amortyzatora skrętu. Ciekawe kiedy, bo jak jechaliśmy po piachu to nic nie czułem, żeby jechało się inaczej. Może już taki dobry jestem.
W drodze powrotnej od wraku miałem glebę, więc może wtedy poległa.

W jakimś przydrożnym miasteczku jest checkpoint na którym Andrzej i Witek nie zatrzymują się, a reszta dla poszanowania władzy staje przed znakiem STOP.

[IMG]G2752322 by Ryszard Nieczypor, on Flickr[/IMG]

Czekamy chwilę i wychodzi gość. Coś się rzuca do mnie po francusku o to, że dwóch pojechało. Udaję, że nie wiem o co chodzi i mówię mu po angielsku, że ich nie znam. Teraz on nie rozumie. W końcu zabiera od nas fiszki i odpuszcza temat.
Jeszcze zdarza nam się olać znak STOP, bo nie chcemy czekać i gotować się na słońcu. Potem dostajemy opierdol na kolejnym checkpoincie.

Po drodze zatrzymują nas lokalesi i chcą sprzedać suweniry. Kupujemy drobiazgi. Bierzemy też znalezioną oponę ..... a nuż się przyda.



Na bardzo zaśmieconych obrzeżach miasta nagle DRka krztusi się i staje. Widzę, że wężyk od podciśnienia płaski jak naleśnik ( pewnie od temperatury ), więc myślę, że zaworek się zamknął, bo podciśnienie znikło. Trochę go formuję palcami, ale nie wiele to daje. Przerzucam zawór na PRI i jadę dalej. Doganiamy chłopaków na stacji benzynowej. Większość się tankuje a, że mam duży bak i „zapewne” full paliwa to odpuszczam (błąd!!!!!).

Lecimy kawałek w stronę wschodu do Tichit. DRka znowu gaśnie i zapala kilka razy. O …uj chodzi? Podczas przerwy na obiad wymieniam filtr paliwa, bo stary już mocno zasyfiony i może to on nie puszcza już wystarczającą ilość paliwa.



Wszystko chodzi tip top. Jedziemy dalej i po 2 km znowu gaśnie. Jest już późne popołudnie, więc mówię Neno, że muszę się dokładnie przyglądnąć, co jest nie tak. Znajdujemy miejsce na nocleg i rozpoczynam rozbiórkę.

Odkręcam bak i podnoszę. Zaparłem się, bo myślałem, że będzie ciężki, a on frunie do góry, bo ku.....wa pusty. Przyczyna postojów znaleziona.
Jak stawiałem na nóżkę to przelewało się z jednej komory baku do drugiej i na chwilę miałem paliwo.

Postanawiam odtworzyć wieżyczkę amorka skrętu. Jako, że robiłem ją sam w garażu to zastosowałem prosty patent. Trochę było rozbierania, bo trzeba było zdemontować, kierownicę i amorek.
Andrzej robił za imadło.



Z wszystkomającej skrzynki Neno wziąłem śrubę twardości 10.8, uciąłem łepek, górę z okrągłego zrobiłem w prostokąt, tak, aby weszło w ramię amorka i gotowe.



Planujemy kolejny dzień i chcemy pojechać kawałek w na wschód w stronę Tichit. Początkowo w planie było dojechanie do Nemy (800 km), ale musielibyśmy wziąć kolejne auto z przewodnikiem i dodatkowym paliwem. Liczymy dni i ewidentnie zabraknie kilku, żeby zdążyć na samolot. Poza tym to przydałoby się wcześniej parę dni odpoczynku ....... najlepiej w szczelnej zamrażarce.





Kolacja, rotoś i w kimę

Film wkrótce.

A tak poza tym to ktoś jeszcze czyta?

[Cezar3]

Czyta się

[GregoryS]

czyta czyta ! Nie spac, pisac !

[zimny]

A ja celowo... NIE CZYTAM! Czekam aż rychu skończy i siądę, przeczytam od deski do deski całość

[Bekas]

Ja czytam na bieżąco i ciągle czekam na nowe odcinki

[Tomas_XRV]

Pewnie że się czyta. Po takim wyjezdzie to już nie ma piachu który może zaskoczyć