Jagnię w sosie potrójnie afrykańskim, czyli Rumunia raz jeszcze [Wrzesień 2011]

[GRZELA]

pisz jagna pisz please a reszta zdjecia wklejac
ps.Hej, a gdzie zdjęcie anglojęzycznej mieszkanki wsi?

[jagna]

Nie będzie żadnego zdjęcia Rumunki !!!!!! Nawet anglojęzycznej !!!!!!

[jagna]

Rano budzimy się w superdomkach produkcji wczesny Ceauşescu, robimy ciepłą kawkę i ruszamy dalej.
Nie ma jak kilkanaście km szutrów na dzień dobry

Kurzy się straszliwie, jedziemy pod słońce, więc momentami nie widać nic.



Objeżdżamy dookoła jezioro Vidraru, na moście pamiątkowa fotka pod słońce:



a tu samo jezioro:



Jestem już fachowo brudna:



Ostatnie km szutru i wyjeżdżamy tunelem na tamę jeziora Vidraru, wracając na transfogaraską:



Po cholerę ten napis?



Ale samo jezioro ładne:



Wracamy do cywilizacji, czyli asfaltu. Jeszcze sporo ładnych (choć już nie wysokogórskich) zakrętów transfogaraskiej przed nami. Dobijamy do Curtea de Argeş, gdzie można zwiedzić ładną cerkiew metropolitarną z XVI wieku. Kolejny raz dziwi nas sam zachowania cerkwi w porównaniu do reszty Rumunii…







Z Curtea de Argeş bierzemy kurs na wschód, na Sighișoarę i w dalszej perspektywie na wąwóz Bicaz. Ale oczywiście nie ma mowy, żeby jechać cały czas głównymi drogami.
Zbaczamy więc z 73 na 730, bo jest ładny wąwóz. Droga płatna, ale nie wiem ile, bo chłopaki stawiają





A później Bliźniakowy GPS proponuje kolejny skok w bok, w drogę 730A. Jaki piękny fragment Rumunii! i jakiś bogatszy zdecydowanie… Wśród zielonych wzgórz porozrzucane domki, o pięknej architekturze i ładnie utrzymane. Coś mi to wyglądało na domki letniskowe klasy wyższej A jaki asfalt! tu już pachniało projektami unijnymi…





Tuż za wsią asfalt jak zwykle się skończył…





oczywiście za długo nie mogło być miło z tym szutrem, i pojawiło się to co kocham najbardziej: ostry zjazd w dół po kamieniach. Z nadal nie wyłączonym abs-em. Nie. Nie. I jeszcze raz nie.
Tym razem padło na Rycha. Biedaczek musiał wspiąć się na górę (było chyba ponad 30 stopni) i zjechać bmw…
Ale dalej znów było ładnie:



dojechaliśmy do biedniutkiej wsi, gdzie Rychu miał sposobność porozdawania resoraków, których miał pełne sakwy. Trafiły w odpowiednie ręce
Wracamy na nieco główniejszą drogę, nad którą od czasu do czasu pojawia się takie coś:



Do czego to? Miał być wiadukt? A może konstrukcja do wieszania „cały naród popiera swego przywódcę?”

Dojeżdżamy do miejscowości Bran, gdzie znajduje się jeden z zamków królewskich. Jak na królewski, to dość skromny, przytulny wręcz Ale warty zajrzenia. Choć tylko ½ ekipy się skusiła, druga połówka wybiera knajpę i bezalkoholowego Bergbiera





W zamku krótko opisana historia ostatnich króli rumuńskich. Spodobała mi się siostra jednego z nich, Elena bodajże. Wyszła za mąż, kilkoro dzieci, owdowiała, wyszła drugi raz za mąż, rozwiodła się, po czym została mniszką. Nie ma jak spróbować wszystkiego w życiu

W planach mamy kolejny zamek, tym razem tzw. chłopski, Rasnov, ale gdy chłopaki widzą, ile się do niego trzeba przejść pod górę, to rezygnują. A ja już tam byłam. Więc lecimy dalej, na północ, na na Sighișoarę.
Kolejny raz Bliźniakowy GPS proponuje kolejny skok w bok, mamy już późno popołudnie, więc postanawiamy na tym boku znaleźć fajne miejsce na namiot. Nad rzeczką najlepiej. Droga w bok ma numer, a jakże, i drogowskaz mówiący „wieś xxxx 9 km”. (to było chyba 131P, lub 104K)
Początek niczego sobie:





Ale potem coraz gorzej. Najpierw szuter przechodzi w dwie koleiny na polu, a potem wkracza w las, gdzie gałęzie walą prosto w pysk. Za dużego ruchu to tu chyba nie ma… W końcu stajemy przed kolejną kałużą, nieco większą. Kij zanurzony w kałuży pokazuje głębokość koło 0,5 metra, ale nie bardzo chce nam się cofać te 5 ostatnich km. Objeżdżamy błotko polem, przejeżdżamy przez rzekę, której nie ma (a nad nią chcieliśmy biwakować), jakieś wąwozy z zaschniętego błota , kolejne pola i w końcu znów mamy szuter…



Szuter zaprowadził nas do wsi:



Ucieszyło mnie to, bo wieś oznacza dojazd do cywilizacji i z reguły do wsi dochodzi jedna asfaltowa droga. Niestety ta reguła nie dotyczyła wsi Cobor…



Jesteśmy w środku Transylwanii. Do 1989 mieszkała tu głównie mniejszość niemiecka, która uciekła , kiedy tylko otwarto granice. I teraz jest, jak jest. Domy są albo opuszczone, albo zasiedlone przez Cyganów. Tak czy siak, widok niezbyt budujący…
Jest późno, a my w środku niczego. Okazuje się, że najlepsza droga, która prowadzi do Coboru, to właśnie ta, którą przyjechaliśmy…

Chłopaki rozjeżdżają się na różne strony wypatrzyć drogi na Jibert (na mapie i w GPSie oczywiście jest). W pewnym momencie z jednego z domów wychodzi Cyganka z dzieckiem i Rychu podchodzi z cukierkami, zagadując do angielsku o drogę. A Cyganka po angielsku odpowiada! Rychu jest tak zaskoczony, że zostawia im chyba z kilo cukierków. Ale odpowiedz Cyganki fajna nie jest: tak, to jest właśnie droga na Jibert i ta droga jest zła. No jak już tutejszy mówi, że jest zła, to można się spodziewać katastrofy…
Ale nie bardzo mamy inne wyjście.
Wraca Raf z rekonesansu i pada decyzja „jedziemy”
A to nasza droga na Jibert:



Widok z kokpitu Bliźniaka, droga najładniej wygląda na GPSie… 28 to temperatura niestety…



Początek nie jest zły, widać, że traktory czasem tędy jeżdżą:



tyle, że dojeżdżają tylko tu:



Jesteśmy na środku pastwiska. I co ja mam robić dalej? Zagubione Jagnię wśród owieczek





Raf rusza na poszukiwanie drogi (GPS twardo ją pokazuje), a Rychu do pasterzy, gdzie po raz drugi doznaje szoku kulturowego. Jeden z pasterzy mówi po niemiecku! I twierdzi, że tam, o tam! , pod lasem hen jest droga do Jibert. W tym samym czasie Raf spod lasu też do nas macha. Co prawda jego AT jakoś dziwnie jakby wygląda… Niższa, czy co…
No to jedziemy do Rafa pod ten las… Nawet fajnie, dziur brak, tylko drzewka trzeba wymijać...



Raf zdążył już podnieść Afrykę i mamy chwilowo wynik Rychu : Bliżniak : Raf : Jagna 2:1:1:0 . Mowa o bliższych spotkaniach maszyny z powierzchnią ziemi oczywiście…

Ale jest droga! I nawet prowadzi w tym kierunku, co trzeba! Niestety radość nie trwała długo (3:1:1:0):



Koleiny zaczęły się robić coraz fajniejsze i zakończyły się w kompletnie nieprzejezdnym błotku. Znów omijamy drogę polem (i znów oddaję bmw w dobre ręce ) i znów jesteśmy na środku niczego.



Już prawie 3 godziny, odkąd zjechaliśmy z asfaltu, a mamy może 10 km przejechanych… Mamy już dość, na szczęście na wesoło… W końcu pojawiają się ślady drogi i widać wieżę kościoła. Mamy nareszcie widoczny cel jazdy!



Jeszcze trochę jazdy po pastwiskach i zjeżdżamy do Jibert, gdzie... niemożliwe...a jednak... pod krowimi niespodziankami... był najprawdziwszy asfalt! Co prawda więcej było dziur niż asfaltu, ale jednak!



Z naszych planów biwakowo – ogniskowych nie zostało nic, dojechaliśmy po zupełnym już ciemku do głównej 13stki (po drodze wpadaliśmy w takie dziury, że byłam na 100% pewna uszkodzeń moto) i wylądowaliśmy w pierwszym z brzegu motelu.
Wieczoru nie bardzo pamiętam, ale zdaje się, że bardzo uszczuplały Bliźniakowe zapasy żołądkowej gorzkiej. A zdjęcia nie bardzo nadają się do publikacji.

Z całego dnia (który dla mnie był najtrudniejszy w całej mojej krótkiej karierze motocyklistki) najbardziej pamiętam zdanie Rafa „a myślałem, że w tych dwóch miejscach nie dasz rady”.

Wow, właśnie odkryłem, że w 2005 roku byłem w Coborze Co prawda, zupełnie nie pamiętam Cyganów, ani w Transylwanii, ani w Bihorze, ani w Maramureszu.

Natomiast Twoja relacja skłania mnie do sformułowania pierwszego prawa Rumunii:
"W Rumunii często jest tak, że po godzinie jazdy, jak już Ci się wydaje, że musi nastąpić koniec dziczy, za laskiem, za zakrętem pojawia się następna dzicz, obowiązkowo po horyzont."

[jagna]

Napisał sneer

Twoja relacja skłania mnie do sformułowania pierwszego prawa Rumunii:
"W Rumunii często jest tak, że po godzinie jazdy, jak już Ci się wydaje, że musi nastąpić koniec dziczy, za laskiem, za zakrętem pojawia się następna dzicz, obowiązkowo po horyzont."

Drugie prawo Rumunii mogłoby brzmieć:
"To, że droga widnieje na mapie, nie musi oznaczać, że istnieje w rzeczywistości"

Widzę, że afrykańska część ekipy przetrawia mój tekst i na wszelki wypadek już nic nie mówi...
No dobra, nikomu nie powiem, jak fajnie jeździło się Wam na bi-em-dablju

[Rychu72]

Jagna odejmij mi proszę jeden wywrotkowy punkt, bo afra się nie przewróciła w koleinie tylko ją oparłem (przecie nie dało się nóżki rozłożyć). Kuferek trzeba było jakoś poprawić, co mi go za wysokie pobocze utrąciło.
Dobrze Ci idzie z relacją, więc nawet nie warzę się wtrącać.

[jagna]

Napisał Rychu72

Jagna odejmij mi proszę jeden wywrotkowy punkt, bo afra się nie przewróciła w koleinie tylko ją oparłem

Nie ma tak dobrze
Na potrzeby ninejszej relacji przyjmuje się następującą definicję gleby: "każdy kontakt z powierzchnią ziemi za wyjątkiem kół i innych elementów do tego przeznaczonych"
Daj mi się ponapawać moim (na razie) zerowym wynikiem.
A poza tym - i tak nikt Cię nie pobije ale nie uprzedzajmy faktów

Ja bym w takim razie zaryzykowal trzecie: nie ma takiego zadupia w Rumunii, zeby nie spotkac lokalesa, z ktorym tak czy inaczej idzie sie dogadac.

(dla wtajemniczonych, pamietny tekst C&J: kozoj.. sa wszedzie)

[jagna]

Kolejny dzień zaczynamy od kiełbasy na gorąco. W końcu coś trzeba zrobić z zapasami na ognisko, którego wczoraj nie było. Ciekawe, co powiedziałby właściciel motelu (***), widząc kuchenki na środku pokoju?
Do Sighișoary mamy rzut beretem, wbijamy się w centrum jak najbliżej Starego Miasta i ruszamy na zwiedzanie. Oj, ucywilizowała się i uzachodniła Sighișoara od mojego poprzedniego pobytu… Stare Miasto jest piękne, brukowane uliczki, kolorowe kamieniczki, knajpki itp. Ale ruinki też można znaleźć… W każdym razie, średniowieczne Stare Miasto Sighișoary to punkt obowiązkowy w Rumunii.











Robimy obowiązkowy postój na kawę w knajpce z widokiem na rynek, siedzimy i patrzymy sobie chwilę na życie codzienne Rumunów i jedziemy dalej.
Raf zaciąga nas do jednego z licznych tu kościołów obronnych, do Biertanu. Ten jest jednym z lepiej zachowanych. Kościoły te budowano od XIII do XVI w obronie przed Turkami. Jesteśmy ciągle w Transylwanii (albo jak kto woli Siedmiogrodzie), więc są to kościoły ewangelickie, bo to tereny mniejszości niemieckiej.

Biertan z daleka:


Wjazd mamy dobry. Wejście do zabytku jest mało widoczne, więc prowadzący Bliźniak objeżdża kościół, końcówkę po ścieżce, wystarczająco szerokiej, tyle, że kończącej się furtką i trzema schodkami. Projektanci furtki niestety nie wzięli pod uwagę przejazdu Afryki z sześcioma kuframi. BMW z kuframi się mieści
To czekamy na Bliźniaka, aż się rozpakuje:





Oczywiście tuż przy furtce, z drugiej strony, jest wejście do kościoła-twierdzy. Sam budynek kościoła jest zwyczajny, ale jego otoczenie i mury obronne robią niezłe wrażenie.









Z Biertanu nieco bocznymi (ale asfaltowymi) drogami jedziemy na północ i dobijamy do 14, a następnie 13 B na północny wschód. Cel – wąwóz Bicaz, gdzie nikt z nas jeszcze nie był.
Wąwóz fajny, tylko jego długość nas nieco rozczarowała. No i wszędobylska cepelia… Ale na to chyba już nie ma rady…







Nie do końca wiem jak, ale Raf robiąc zdjęcie opiera Afrę o kamienny murek (nieplanowanie oczywiście) i ostatecznie traci nadwyrężone pod Coborem lusterko. Wynik zmienia się po raz kolejny (acz nie ostatni) Rychu: Raf : Bliżniak: Jagna 3:2:1:0.

Wąwóz Bicaz to nasz najodleglejszy punkt w Rumunii (dla mnie: 1336 km od domu), więc w zasadzie zaczynamy stąd już wracać.

Gdzieś po drodze zahaczamy jeszcze o szutry:



I szukamy noclegu. Mamy przed nosem jezioro (jak zwykle sztuczne), a na mapie kemping. Kolejny raz przekonujemy się, że kempingi w Rumunii występują głównie na mapach. Nie widać nawet śladu drogi, która miałaby do niego prowadzić. Ale jedziemy za to ładną drogą (15) wzdłuż jeziora Muntelui która wije się prawie jak transfogaraska. Chłopaki stwierdzają, że mam na nich poczekać w pięknych okolicznościach przyrody, aż oni coś znajdą. (Pewnie chcieli w końcu pojeździć beze mnie ). No to czekam i kontempluję widoki:



Aż dzwoni Rychu, że mam zjechać na dół, bo mają domek. Wieczór upływa nam tradycyjnie, czyli zupki chińsko – knorrowe + nalewki Bliźniaka (Już wiem, po co mu było tych 6 kufrów i sakw. Ma nieograniczone chyba zapasy alkoholu!).
Dodatkowo mamy dyskusje, kto śpi na podłodze, bo łóżka są trzy. Ale za to dwie łazienki! I to bez żab i z akceptowalną ilością grzyba

[Rychu72]

Jagna, czy możesz już dopisać awansem sobie punkta, bo to trochę kiszaście wygląda Przegrywasz i to z kretesem.
A moje wywrotki to tak specjalnie, co by było bardziej rejli i większe napięcie w relacji
Czego się nie robi dla sławy