Kirgistan 2016

[klanol]

Odnoszę wrażenie, że o stanach wszelakich napisano już wszystko. Temat ten jest już chyba tak oklepany, niczym wyprawa z Warszawy do Radomia. W temacie jechaliśmy tędy, tamtędy, widzieliśmy to i owo, nocowaliśmy tu i tam - brać motocyklowa popełniła wiele opisów. Nasza przejażdżka nie była tak spektakularna, jak ta opisana przez kolegów. Nawet srania nie mieliśmy porządnego, nie wspominając o nawiniętych kilometrach. Stąd w moim chorym umyśle zrodziła się myśl. Inna, niż te nachodzące mnie każdego dnia i nocy. Myśl ta to popełnienie opisu, relacji, czy jak to zwał, innej niż wszystkie. No może mocno napisane - innej. Postanowiłem czepić się konwencji odmiennej od typowych relacji z wypraw. Chcę przedstawić wam obrazy, opisy i wrażenia, a nie relację z drogi. Rozwiać zamierzam choć po części wątpliwości i lęki, jakie gnębiły mnie przed wyjazdem w nieznane. Chcę, przywołując wspomnienia, abyście razem ze mną poczuli pył w zębach, zapach palonego łajna i córki pasterza, leniwie krzątającej się po jurcie w sandałach i różowych skarpetach. Nie napiszę gdzie, jak ani po jaki wuj się pętaliśmy po odludziach. To nie istotne. Chciałem być w Kirgistanie, a nie zobaczyć, przejechać, czy zaliczyć Kirgistan. To wielka różnica, którą za pomocą swej topornej narracji postaram się Wam przybliżyć. Amen.
Na początek:
Przestrzeń.


Córka pasterza




W siną dal, albo w pizdu... jak kto woli



Napiszę więcej, jak myśli zbiorę i opis jakiś konkretny utworzę.