Iran 2022 – tym razem naprawdę!

[Dredd]

- Ty jednak byłeś w poprzednim wcieleniu kotem i dlatego cię tak ciągnie do tej wielkiej kuwety!
Tak oto najukochańsza małżonka podsumowała moje wysiłki, aby w naszą podróż po Iranie wpleść jak najwięcej pustyni
Ja tymczasem siedziałem nad modyfikacją planu naszej podróży z 2019 roku do Iranu.

Allah po raz kolejny dał nam (oraz niestety chyba całemu światu) lekcję pokory. Znów uświadomiliśmy sobie, jak niewiele w gruncie rzeczy zależy od nas.
Mało tego, że – z racji covidu – podróż trzeba było odłożyć na 2 lata, to przez wybuch wojny na Ukrainie droga powrotna nie będzie przebiegać, jak planowałem pierwotnie: przez Azerbejdżan, Rosję i Ukrainę. Nie zobaczymy Baku, stepów po drodze do Elisty czy też ogromnego posągu Buddy w churule w Eliście.

Nie będzie romantycznie – nie jedziemy już Harleyem.
Będzie za to… jakby to ująć: „praktisch” czyli po prostu praktycznie. Nasz motocykl to wybrany trochę mniej sercem, a w większej części rozumem - BMW GejeS 1250.
Nadaje się do dalekiej jazdy we dwoje, pokona lekki teren, da się go wygodnie zapakować.
Choć podczas jazdy nie czuć tego charakterystycznego bicia mechanicznego serca (jakie było w Harleyu), potrafi pokonywać kilometry, przenosić nas do innych ludzi, miejsc i krajów. Towarzyszy nam w podróżach (a może to my – jemu?) od jakiegoś czasu – we wrześniu będzie to już 3 lata, zaś za nami już ponad 38.000 wspólnych kilometrów. Trochę zdążyliśmy się więc polubić.

Formalności w stylu: zaproszenie, wiza, carnet de passage załatwione. Było o tyle łatwiej, że tę drogę już przechodziliśmy 3 lata temu: wystarczyło powtórzyć.
Wielkimi krokami nadchodzi dzień wyjazdu.

W piątek robimy pakowanie, żeby w sobotę z samego rana wystartować.
Robię jeszcze pamiątkowe zdjęcie przebiegu, który – mam nadzieję już jutro – przyzwoicie wzrośnie.


1.jpg


Ponieważ jedziemy we dwoje, także relacja naszej wycieczki powstała dzięki 2 osobom: oprócz mnie część tekstu napisała Ania, a całość nie powstałaby gdyby nie jej zdjęcia oraz oczywiście notatki.


Dzień 1 – sobota, 16 lipca


2.jpg


Wstajemy o 5:30. Wyglądając za okno szału nie ma – na termometrze raptem 13 stopni. Ale słonko świeci! Na szczęście nie przytrafiły nam się żadne plagi egipskie w stylu zapalenie spojówek czy przeziębienie; psie zdrowie także nie spłatało żadnego figla
Tradycyjnie już wybierając wschodnie kierunki rozpoczynamy naszą podróż słowami: Bi ismi Allahi ar-rachmani ar-rachim, oddając się pod Boską opiekę.
Bez bicia przyznaję się, że tym razem nie przygotowałem się do podróży jak należy – ze słów po Irańsku znam zaledwie kilka w stylu: dzień dobry, dziękuję, Polska czy do widzenia. No dobra, jeszcze dwa: hoda – Bóg i kos – cipa. Nie jestem przekonany, czy tego ostatniego użyję na wakacjach

Pierwszy raz od dłuższego czasu, wyjazd rozpoczyna się zgodnie z planem. No prawie... Start był zaplanowany na godzinę 6, ale finalnie wyruszyliśmy o 6:30. Przez Polskę droga idzie szybko, jedziemy prawie cały czas 140 km/h, a motocykl spala ok. ok. 8 litrów. Ojczyzna żegna nas jednak szarością nieba i chmurami. Zimno; Żabie z nosa lecą gile: „Przewidywałam taki scenariusz, więc mam na sobie merynosy, skórzane portki i dodatkowo pełny zestaw kondomów, ale i tak mogłoby być cieplej, cóż … ogrzewa nas nadzieja dotarcia do najcieplejszego miejsca na ziemi – na pustynię Lut.”.
Granicę z Czechami przekraczamy ok. godz. 10. Zielono. Witają nas bunkry i PGRy. Temperatura trochę wzrosła - 20 stopni.


3.jpg


4.jpg


W Czechach remonty autostrady, mijanki przy robotach. Jazda jest słaba, ponieważ nie ma wyznaczonych i oznaczonych żadnych objazdów. Jesteśmy zdani na GPS.
Na Słowację wjeżdżamy ok. godziny 11 i pokonanie tego niebagatelnego kraju zajmuje prawie 4 godziny… Szczęśliwie na niebie słońce i 22 stopnie.


5.jpg


Jakieś 50 kilometrów przed Budapesztem ruch na autostradzie znacznie się zagęścił i zrobiły się straszne korki. Przekrój współtowarzyszy drogi jest naprawę światowy: Niemcy, Holendrzy, Belgowie, Anglicy, choć w 99 % twarze ciemne z wąsem, zaś samochodowa moda stawia na burki i chusty. Przy drodze bardzo mało drapieżnych ptaków, które lubię obserwować podczas jazdy i na które tutaj liczyłam (zawsze były), ale może dzisiaj to nie jest ich dzień.
Krótko przed serbską granicą, na jednym z postojów dla rozprostowania kości, zagaduje nas kierowca tureckiego tira. Pyta czy mamy ochotę na herbatę. Cóż to za pytanie – zawsze mamy! Nie ma popeliny, jest czajniczek z prawdziwego zdarzenia. Tak mnie ucieszyła ta herbata, iż finalnie chwytam szklaneczkę, z której poprzednio pił pan tirowiec . Na pytanie jak obecnie żyje się w Turcji, mówi że dobrze, że jest praca i jakoś wiele się nie zmieniło pomimo inflacji. Wypijamy dwie kolejki herbaty, dziękujemy i lecimy dalej.

Jazda idzie pięknie, temperatura rośnie. O porannym chłodku już prawie zapomnieliśmy


6.jpg


Na kilka kilometrów przed granicą z Serbią korek jak cholera. Pech chciał, że to kolejka do granicy. Jeśli staniemy na jej końcu, to może rano ujrzymy Serbię.


7.jpg


Co robić? Przepychamy się środkiem, bokiem, poboczem, rowem, potem znowu środkiem i rowem. Jak to dobrze, że jedziemy Gejesem! Rozlega się dźwięk klaksonów; czy to na nas? Chyba niestety tak... Blisko granicy do kolejki wpuszczają nas 2 babeczki w chuście. Mamy 3 kolejki do wyboru, ale jak to bywa – obstawiamy tę złą. Bus tarasuje drogę. Chłopaki z samochodu obok pokazują aby wpychać się na pierwszego. Cóż robić, skoro tak nalegają ? Celnik wziął paszporty, podbił i oddał – całość 40 sekund. Jedna wspólna granica. Serbio witaj!

Jest godzina 19. Śpimy już w Serbii, zaraz za granicą, w miejscowości Horgos. Meta u prywatnej osoby. Cena 2500 RDS, ale nasza pani gospodyni mówi, że nie ma jak wydać i bierze 2000. Finalnie po rozmienieniu pieniędzy zostawiamy jej rano na stoliczku 500 zgodnie z pierwotnymi ustaleniami. Miasteczko bardzo ładne. Są tu ponoć termy i jest duże jezioro – ale nie sprawdzaliśmy. Dużo pięknej, starej drewnianej zabudowy; domy z rzeźbionymi gankami, drewniana brama do parku. Tankujemy naszego osiołka po 199 dinarów za litr. W miasteczku duży market – ceny jak w Polsce, no może trochę wyższe. Ogólnie jest trochę knajpek. Siedzi w nich dużo ludzi. Jedzą, piją, śmieją się – pełny tryb wakacyjny. Zasiadamy w lokalu, w którym nie ma tłumów, ale za to zacnie pachnie pieczonym mięsem. Nos nas nie zawiódł. Jemy przepyszną plejskavicę i cevapy, pijemy dużo schweppsa (nigdzie nie smakuje tak, jak na wakacjach). Płacimy za wszytsko 1200 RSD. Nie dajemy rady zjeść bułek, które otrzymaliśmy do mięsa – będą idealne na jutrzejsze śniadanie. Ok 22 idziemy spać. Za oknem świerszcze i gwiazdy. Podsumowanie dnia to: pełne brzuchy i pryszcze na tyłku oraz 1070 pokonanych kilometrów.


8.jpg


9.jpg