Made In Poland Galery Lipiec 2011

[NaczelnyFilozof]

Trzeci dzień jest zawsze przełomowy.
Zmęczenie.
Obolałe nogi.
Ciążący ze wszystkich stron plecak.
Gorąc leje się z nieba. Metry uciekają pomału. Piesza wędrówka. Galera sunie pomału.
Na nic przejście Wisły. Babice. Kryzys.
Idziesz sam.
Celu nie widać.
Idziesz sam.
Nikt Cie nie podniesie na duchu. Nikt Cie nie pocieszy. Możesz rzucać wulgaryzmami na siebie. Co z tego że sie ma MARZENIE. Skoro realizacja wygląda odmiennie. Nie ma piękności świata. Jest tylko zmęczenie.

Ładne rondo. Wyciągam mapę. Wystarczy wyciągnąć kciuk. Zamienic pieszy marsz na autostop. Olać Nieosiągalne Marzenie i zamienić na coś łatwiejszego. Siedzę na przystanku. Marzenie kontra Realizm. Starcie Serca z Rozsądkiem. W tym najdziwniejszym momencie pojawia się nieprzewidywalne... Sraczki nigdy nie przewidzisz.... Nie bedzie autostopu... Plecak na plecy... Idziemy dalej... Piorytetem jest kibel...

[jochen]

I? Co dalej?

[NaczelnyFilozof]

Każdy ma czasem chwile zwątpienia.
Każdy ma prawo wątpić.
Bo podróż to nie tylko wiadra szczęścia. Ale też wanny trudu.
Nie sztuka zabrać 13kg na plecy. Sztuka z tym trwać.
Gdzie jest granica. Gdzie jest linia której przekorczenie obliguje nas do poddania.

Balansowałem na tej linii. Balansowałem 2 km.

Wioska się nie chciała skończyć. Oddalałem się od ronda. A jak mówi stare chińskie przysłowie. "Dobre Rondo Podstawą Udanego Autostopu".

Kończy się wioska... Kończy się deptak... Zły. Zmęczony. Galera chyli się do poddania. Ślepy Los Kontruje. Stawia na poboczu Starą Wieżę z Psem. Niczym w partii szachów.

Stara Wieża z Psem: - Nie za ciężko?
Galera - Najwyższy czas zrobić przerwę - Galera kieruje się w stronę cienia. Może nawet sie uda w tym laku znależść wc.
Stara Wieża z Psem: - Nie, nie siadaj tu! Idziemy do mnie na herbate! Przechodź na drugą stronę jezdni!

120 sekund później siedziałem w chłodnym garażu. Zajadając ciasto. Herbata się robiła. Stare małżeństwo opowiadało że wiele razy gościli u siebie pielgrzymów. Kobieta przebierała owoce krzakowe. Dymion już czekał. Powstanie dobry trunek.

Herbata. Pozytywni Ludzie. Ładuję Akumulatory. Mają kibel.

"Do Częstochowy masz jeszcze daleką drogę, pielgrzymi mają łatwiej, nie niosą plecaka na plecach"

Wiem.

Pożegnanie. Galera wypływa na ulicę. Wbijamy bieg. Nogi ruszają. Nastrojony pozytywnie dużą pozytywną dawką emocji. Jak mogłem myśleć o zawróceniu?

[Rebel]

Kontynuuj swą opowieść Naczelny....

[NaczelnyFilozof]

W różnych miejscach człowiek nocował w czasie poprzednich wypraw. Tych małych i tych mniejszych. W różnych. Były to schroniska. Hotele. Stacje paliw. Niezliczone pola, lasy. Chaszczolasy. Pustkowia. Boiska. Najpiekniej? Chyba pod Kościołem w Grecji. No ale żeby spać w Menelowni?

Menelowania jak menelownia. W skali gwiazdek od * do ***** to ta miała **. Budynek Staszka to solidna konstrukcja. Co z tego że w srodku nie ma nic. Gołe brudne ściany. Nie ma prądu. No ale jest sucho. A namiotu nie bede rozbijał bo w ogródku dzungla i butelki w trawie...

Ponoć najgorzej w zimie. Brak kilku szyb sprawia że jest zimno. Kaflowy piec daje ciepło póki sie w nim pali. Z rana jedynie kilka pierzyn grzeje człowieka.

Śmierdzi. Ale sucho. Rozkładam karimate w jedym z pokoji. Nie no... "Człowiekiem Jestem i Nic Co Ludzkie Nie Jest Mi Obce". Dobra. Dobra. Ale gdzies są granice Może trzeba było rozłożyć namiot w ogródku w tej dzungli?

Śmierdzi. Nie. Wali. Można by otworzyć okno. Ale wtedy zjedzą nas komary żywcem. A może jak wlecą? To padną od razu?

[NaczelnyFilozof]

W Olkuszu czekała fasolka. I czekało coś więcej.

Tak jak każda podróż ma etapy. Olkusz zamykał pewien etap i otwierał kolejny. Szlak Orlich Gniazd. Trasa piesza łącząca Kraków z Częstochową. Po ludzku. Schodzimy z asfaltowych dróg. W lasy, w polne drogi. W ścieżki. Zamieniamy asfaltowe miejscowości w odstęp. I dni zaczynają umykać. Czwarty. Piąty. Szósty. Krok za krokiem. Zyje się szlakiem. Markerami na drzewach... Nie prowadzi Cie mapa. Nie prowadzi Cie gps. Prowadzą Cie znaczniki...



Szlak biegnie malowniczo. Lasy. Pola. Ruiny zamków jurykrakowskoczęstochwoskiej. Wszędzie ślady Polskiej Kultury:



A do Częstochowy? Coraz bliżej.

[ENDRIUZET]

Naczelny ... ty chyba kawaler jesteś co Tak pytam bez związku ...

[NaczelnyFilozof]

Dzień 7.

Co za głąb przeprojektował szlak? Mapa i nawigacja jednoznacznie dawała do zrozumienia. Że szlak zmienił drogę. Nowa wersja nadkładała przynajmniej 1 km. Jeden kilometr! Czym jest jeden kilometr? Niby nic. Ale z plecakiem?

Co za głąb!

Olać głąba. Jeszcze kawałek... Dotrzemy do asfaltu...

Asfalt. Ulica Legionów. Częstochowa. Za plecami zostają lasy, pola. Czerwony Szlak dobiega końca. Wszystko kiedyś dobiega końca. Ta skromna Relacja też musi dobiec końca.

Legionów. Z lewej jakaś huta. Fabryczny rejon. Koksownia. Wylali nowy asfalt. Chodnik dopiero w budowie. Skwar. Padam z sił w cieniu jakiegoś drzewa. Ile do celu? 5 km?

Krótka pauza. Uzupełniasz płyny. Inne płyny wydalasz w krzaki. Ostatni odcinek. Potrzeba specjalnych mocy. Wyciągasz słuchawki. W telefonie odpalasz muzykę.

Możesz nie mieć sił. Ale to w muzyce drzemie moc. Ukryta moc. Przychodzą chwile. Że można i trzeba wykorzystać tą moc. I wtedy ilekolwiek siły nie masz. Każda się mnoży razy dwa. Jeżeli jesteś blisko celu znów to mnożysz razy dwa. I nagle. Nie wiesz skąd. Dopada CIę euforia. Ednorfiny. Adrenalina. Magia wszechświata. 7 dni za domem. 7 dni z namiotem. No może mi coś odbija.

Podnosisz plecak. Lewe ramie. Prawe ramie. A może na odwrót. Klamra na masie biodrowym. Klamra na mostku. I z muzyką grzmiącą w uszach. Wytaczasz się na drogę. I krok za krokiem... Nic Cię nie powstrzyma... Nic Cie nie zatrzyma...

Częstochowa. Oczy pełne łez. Daliśmy Rade. No Daliśmy Radę. 7 dni marszu. Samochodem 150 km. Szlakami pewnie coś koło 200km. W teorii mała odległość. W praktyce kosmos. Zostawiasz za plecami Jurę.



Zamki.



Turystów. Zapomniane szlaki.



Zostawiasz noce spędzone na szlaku w lasach. Zostawiasz czerwone oznaczenia na drzewach. Tego już nie będzie. Częstochowa to kończy.

Z Każdym Krokiem Bliżej. Fabryczna dzielnica zamienia się w miasto. Pojawia się zgiełk... Pojawiasz się z wielkim plecakiem w wielkim mieście. Nie pasujesz tu. Widzisz setki ludzi zabieganych. Uśmiechasz się do siebie. I idziesz dalej... Galera Płynie... Częstochowa Zdobyta!

Co Ciebie tchnęło, skąd pomysł na taką marszrutę?

[Lupus]

Cześć El. Wiesz jak to bywa z nami Filozofami - po prostu musimy sobie czasem dać w palnik, żeby nie ocipieć do imentu w realu